Από τις «προσωπίδες» στους μασκαράδες...

Ήρθαν και φέτος οι Αποκριές, γιορτή για μικρούς και μεγάλους, για νιους και γέρους, αφού «θα χορέψουν κι οι γριές με τις κόκκινες ποδιές», όπως το θέλει το επίκαιρο λιανοτράγουδο. Είναι η πιο ξέφρενη γιορτή του χρόνου.
Αποκριές θα πει ξεσάλωμα σε μια εποχή που έτσι κι αλλιώς είναι... ξεσαλωμένη. Πανάρχαιο το έθιμο όσο και η ανάγκη του ανθρώπου για «φυγή» από την πραγματικότητα, να κρυφτεί ή να κρύψει κάποιες πτυχές της ζωής του που δεν θάθελε να βγουν στο φως.
Αποκριές θα πει μάσκες. Διαλέγεις μια μάσκα του γούστου σου αλλοιώτικη από την «καθημερινή» που ίσως συνηθίζουμε να βάζουμε βγαίνοντας από την πόρτα του σπιτιού μας το πρωί κι είναι πιο αληθινή. Κι είναι οι Αποκριές μία δικλείδα ασφαλείας που ανοίγοντάς την μια φορά το χρόνο αφήνεις να ξεφύγουν οι πιεστικοί ατμοί των επιθυμιών, των ονείρων, των φιλοδοξιών.
Σου επιτρέπουν να ζήσεις μία μέρα όπως ονειρεύτηκες κι η ζωή δεν συμφώνησε μαζί σου. Κι ό,τι δεν κάνουμε, δεν επιτρέπεται, δεν μπορούμε να κάνουμε με ξέσκεπο πρόσωπο, το τολμούμε σαν γίνουμε «μασκαράδες».
Κι ενώ είναι γιορτή κυρίως των παιδιών, κατάντησε να είναι... απαραίτητη και στους μεγάλους. Και μας κάνει να σκεφτούμε ίσως πως δεν έχει τόση σημασία η μεταμφίεση αλλά το μήνυμά της, γιατί αποκαλύπτουν τον πραγματικό εαυτό τους, την αθέατη πλευρά τους, κι είναι ευκαιρία να αποκρυπτογραφήσουμε το μήνυμα της στολής και τα καμώματά μας. Και ξαφνικά πέφτουν οι μάσκες στη ζωή. Εμβρόντητοι ρωτάμε ο ένας τον άλλο:
Μα είναι δυνατόν; Αυτός-ή ο τυπικός, ο αξιοπρεπής, ο πρόθυμος, ο θρησκευόμενος, αποκαλύφθηκε για κάποιου είδους παρεμβατική συμπεριφορά! Δεν τη χωράει ο νους σου τόση υποκρισία! Αλλά ως εδώ.
Κι ας προσπεράσουμε τα παντός είδους «μασκαριλίκια» άλλων εποχών που γίνονταν και τραγούδι ακόμη και τόπαιζαν και τα βιολιά που έτσι κι αλλιώς ωχριούν μπροστά στα σημερινά του καιρού μας μασκαριλίκια...
Εγώ όμως νοσταλγώ εκείνα τα πανάρχαια της Αποκριάς έθιμα που η «εξέλιξη» τα «αλλοίωσε».
Χαίρομαι τις περιοχές που κρατούν ανέγγιχτα-ατόφια τα έθιμά τους. Και ξαναγυρίζω με νοσταλγία σε κείνες τις αθώες, άτεχνες, ανέξοδες, πρόχειρες όσο και εφευρετικές και κωμικές «προσωπίδες» άλλων εποχών με τα γανώματα, τις χάρτινες σακκούλες με τις τρύπες για μάτια και στόμα και μια «τλούπα» μαλλί στο κεφάλι, τις νύφες και τους γαμπρούς.
Άλλες εποχές, άλλα ήθη ελληνικά κι όχι ξενόφερτα αντίγραφα. Με το ξεψύχισμα της φωτιάς άλλωστε η σκληρή πραγματικότητα μας προσγειώνει...
Καλές απόκριες.
Καλά μασκαρέματα.
Xωρίς μασκαραλίκια.