Αναθωρώντας ιδεολογικά σιούφαρα

- Καθημερινό και διαρκές θέαμα είναι οι ξεχειλισμένοι κάδοι απορριμμάτων. Και το περιεχόμενο των κάδων, αλλά περισσότερο όσα ιδεολογικά σκουπίδια επικολλούνται ή γράφονται στα εξωτερικά τοιχώματα. Και όλα βέβαια είναι αριστερά, μιας διαβαθμισμένης  αριστερής ιδεολογίας, διανοουμενίστικης, επαναστατικής, «καλλιτεχνικής», πολιτικής, ακραίας η χυδαίας.
- Είναι αυτή η Αριστερά, που στερούμενη του «ηθικού πλεονεκτήματος»,  και καλυμμένη από το σύνθημα της «αυταπάτης», ρυπαίνει και προσβάλλει τους τοίχους της ιδιοκτησίας, των πολιτών του μόχθου και της παραγωγής. Η παραγωγή αυτών των σιούφαρων της αριστερής ιδεολογίας, εμφορούνται από έναν ταξικό φθόνο, για τους «έχοντες», και θεωρούν ότι κάνουν  ταξικό αγώνα, μια απαρχαιωμένη μαρξιστική αντίληψη, που τη βλέπουμε και στην πολιτική πρακτική της «Πρώτης φοράς Αριστερά». Το είδαμε να εκφέρεται τελευταία και στη Βουλή, με ύμνους για τους  Βενεζουέλους, και λίγο νωρίτερα από τον σύντροφο  Αλέξη στον επικήδειο λόγο του στον αριστερό δικτάτορα Φιντέλ Κάστρο.
- Ξαναθωρώντας τα αριστερά αυτά ιδεολογικά σιούφαρα, τα είδαμε στην τελευταία επικαιρότητα, μετά ένα τραγικό δυστύχημα στην εθνική οδό Αθηνών Λαμίας, όπου βρήκαν τον θάνατο τέσσερις άνθρωποι, και κάποιοι έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα, επειδή το ένα αυτοκίνητο, μια πόρσε, ανήκε σε έναν μεγαλοεπιχειρηματία, ένα πλούσιο! Ακούστηκαν κάποια σχόλια από το μαντρί της «πρώτης φοράς Αριστερά», και από βουλευτές της, που μίλησαν, σχολίασαν, και χαρακτήρισαν ταξικό το γεγονός. Αυτή η επιστροφή στα ιδεολογικά συνθήματα της «πάλης των τάξεων», ξαναγυρίζει την πολιτική ιστορία σε σκοτεινές περιόδους του αριστερού κινήματος, που κατέληξε συχνά σε εκατόμβες θυμάτων, σε διχασμούς, με καταστροφές  και κοινωνικές  συγκρούσεις.
- Τη λέξη σιούφαρα, την πρωτακούσανε στα Γιάννενα,  όπου βρέθηκαν οι ανταρτόπληκτοι μέτοικοι, ξεσπιτωμένοι, μιας κατάστασης που ευαγγελιζόταν και τότε έναν ταξικό αγώνα, για την επιβολή του σοβιετικού κράτους  και μοντέλου, μερικές εκφάνσεις του οποίου γνώρισαν κατά την περίοδο της ΕΑΜοκρατίας στην κατοχή. Και τότε, καλλιεργούσαν τον ταξικό φθόνο εναντίον των νοικοκυραίων, που με την δουλειά τους είχαν γεμάτα τα αμπάρια τους με γέννημα, και στο κατώγι  μερικά γίδια, ή  τσελιγγάδες που είχαν ένα κοπάδι γιδοπρόβατα. Τους χαρακτήριζαν «μπουρζουάδες», και «εχθρούς του λαού».
- Αυτός ο ταξικός  φθόνος, έφθασε και στα Γιάννενα  στη «Λαοκρατία» των Δεκεμβριανών, κατά την οποία η «Λαϊκή εξουσία» υποχρέωσε τους εμπόρους να δώσουν λίρες, και εκποίησαν την  Ισραηλινή περιουσία στο Αργυρόκαστρο που έφερε 14.000 λίρες, για να πληρωθούν δήθεν μισθοί υπαλλήλων.
- Και τώρα, τα ίδια συνθήματα ακούγονται, για φορολογία των «εχόντων», για να φθάσουν να μιλούν δημόσια πλέον και με το τραγικό αυτό γεγονός ενός οδικού δυστυχήματος, για «ταξικό» φαινόμενο, για να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα ταξικού φθόνου και κοινωνικού διχασμού. Και είναι θλιβερό ότι μεταξύ των βουλευτών που εξέφεραν αυτές τις απόψεις ήταν και μια «συντρόφισσα»  της «Πρώτης φοράς Αριστερά»!
- Αυτή η επιστροφή στην αρχαία σκουριά του Μαρξισμού και του Σταλινισμού, δείχνει ότι, παρόλη την «Αριστερή διανόηση», που την περιβάλλουν με «ηθικά» δαφνόφυλλα, και αξίες ζωής, και μετά την παταγώδη κατάληξη του «υπαρκτού σοσιαλισμού», και την κατάρρευση του «τείχους του Βερολίνου», δεν διδάχτηκαν κάτι, από την ιστορία, πέραν από τα τσιτάτα των στρατευμένων διανοούμενων, και της παραμυθολογίας των 71 τόμων της Λενινιστικής βιβλιοθήκης.
- Αλλά φαίνεται ότι, δεν έχουν διαβάσει και πολλά κείμενα και βιβλία αριστερών διανοούμενων που έχουν καταγράψει  την άλλη ιστορία της Αριστεράς  και όσα συνέβησαν πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα» μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης των Μπολσεβίκων, αλλά και όσα έγιναν μέσα στην Αριστερά στη χώρα μας.
- «Η Φάρμα των Ζώων» του αριστερού Τζόρζ Οργουελ, είναι και σήμερα επίκαιρο για τη χώρα μας. Από τη φάρμα αυτή έμεινε το σύνθημα  «Όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά μερικά είναι πιο ίσα»! Ένα ακόμη βιβλίο της αριστερής Γαλλίδας  ηθοποιού Σιμόν Σινιορέ «Η νοσταλγία δεν είναι αυτό που ήταν», που μεταξύ των άλλων περιγράφει το ταξίδι της στη Σοβιετική Ένωση μαζί με τον σύντροφό της αριστερό Υβ Μοντάν την εποχή του Κρουτσοφ, η οποία   γράφει ενδιαφέροντα πράγματα για το κομμουνιστικό εκεί καθεστώς.
- Το βιβλίο της Σβετλάνας Αλεξιεβιτς «το τέλος του κόκκινου ανθρώπου» περιέχει μαρτυρίες από τον καιρό του υπαρκτού σοσιαλισμού.  Για την περίοδο εκείνη πολλά ενδιαφέροντα γράφει και ο δικός μας διπλωμάτης Άγγελος Βλάχος που διετέλεσε αρκετά χρόνια πρέσβης της Ελλάδας στη Μόσχα στο βιβλίο «Πράσινη Μόσχα». Ο Τάκης Λαζαρίδης, που ήταν συγκατηγορούμενος με τον Μπελογιάννη, καταδικασμένος σε θάνατο, που δεν εκτελέστηκε λόγω του νεαρού της ηλικίας, στο βιβλίο του «Ευτυχώς Ηττηθήκαμε Σύντροφοι» απομυθοποιεί τους αγώνες των τριών γύρων, και το παράλογο των συγκρούσεων στα Δεκεμβριανά και στον εμφύλιο. Ο Θανάσης Δρίτσιος, Ακροναυπλιώτης, πολιτικός επίτροπος στην Ήπειρο κατά την κατοχή, και φυγάς στο παραπέτασμα μετά τον Γράμμο, στο βιβλίο του «Γιατί με σκοτώνεις σύντροφε», δίνει ένα «πανόραμα» της ιδεολογίας των «συντροφικών μαχαιρωμάτων» που κυριαρχούσαν και στο αντάρτικο και στην εξορία στο σοσιαλιστικό παράδεισο. Ο ίδιος συγγραφέας Θ. Δρ. στο βιβλίο του «Η εξέγερση της Τασκένδης»,  κάνει μια άλλη καταγραφή των «συντροφικών μαχαιρωμάτων». Αλλά για την Τασκένδη, ενδιαφέρουσα είναι και η μυθιστορία της Αλκης Ζέη «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» για την κατάληξη και τη ζωή του «Αχιλλέα ήρωα» στην εξορία στην μακρινή Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν. Και έπονται πολλά συντροφικά αφηγήματα για μαχαιρώματα και πολύ συντροφικό αίμα στους  μεταξύ τους «ταξικούς αγώνες» επικράτησης. Είναι τα ιδεολογικά σιούφαρα, τα οποία ως φαντάσματα διχασμού αναθωρούνται, και όζουν και στην «αυταπάτη» της «Πρώτης φοράς Αριστερά».  
- Και οι περιπλανήσεις του μέτοικου συνεχίζονται…
ο  μέτοικος