ΟΑΣΙΣ, ένα αληθινό «δοχείο ζωής» στο κέντρο της μικρής μας πόλης!

Ίσως πρέπει ν’ αρχίσουμε να μιλάμε πιο δημόσια και πιο καθαρά για πράγματα που μας ομορφαίνουν τη γειτονιά ή την πόλη μας, να επιβραβεύουμε συμπεριφορές, όπου κρίνουμε ότι αξίζει να το κάνουμε, αντί να σιωπούμε αδιάφορα. Η αλήθεια είναι πως σ’ αυτή τη χώρα περισσεύει η γκρίνια και συχνά αρθρογραφούμε για να στηλιτεύσουμε καταστάσεις ή και να εξοντώσουμε ανθρώπους.
Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που λειτουργεί ξανά η Όαση στο κέντρο της πόλης των Ιωαννίνων. Την υποδεχτήκαμε αρχικά με αμηχανία ίσως και καχυποψία, αφού είχαμε κουραστεί τόσα χρόνια περιμένοντας το «θαύμα» κι έχοντας χάσει ίσως την εμπιστοσύνη μας στις αρχές περί αξιοποίησης του συγκεκριμένου χώρου, που είναι σημείο αναφοράς για τους παλιούς Γιαννιώτες και υπήρξε χώρος πραγματικής αναψυχής για πολλές γενιές. Τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν μια ανοιχτή πληγή γι’ αυτούς που είχαν συνδέσει τις οικογενειακές τους εξόδους με την κεντρική πλατεία, αφού η εγκατάλειψη είχε μετατρέψει την Όαση σε ένα θλιβερό σκιάχτρο, στην καρδιά της μικρής μας πόλης…
* * *
Είδαμε σιγά σιγά να ξαναβρίσκει το κτίριο τη χαμένη του αρχοντιά, να επιστρέφει το όνειρο του Άρη Κωνσταντινίδη για τη σιωπηλή απλότητα ως επιλογή ζωής. Ο σημαντικός Αθηναίος αρχιτέκτονας στον οποίο ανήκουν τα αρχικά σχέδια, πίστευε ότι κάθε αληθινό αρχιτεκτόνημα είναι «ΔΟΧΕΙΟ ΖΩΗΣ» και ως εκ τούτου, ο αρχιτέκτονας δείχνει με τα κτίσματά του με ποιόν τρόπο βλέπει τη ζωή. Και για τον Κωνσταντινίδη, η ζωή θα έπρεπε να είναι τέτοια που όλοι οι άνθρωποι να ζούνε άνετα, απλά, λιτά, συνετά και μονιασμένα. Ήταν εκείνος που προσπάθησε να ξαναφέρει στον τόπο την «αληθινή αρχιτεκτονική», εκείνη δηλαδή που συναντούσε ζωντανή, στα ξωκλήσια, στις καλύβες και στα πρόχειρα υπόστεγα της ελληνικής υπαίθρου. Ο ίδιος έλεγε ότι το έργο του εξέφραζε το (κατά Διονύσιο Σολωμό) «κοινό και κύριο» και ότι η αρχιτεκτονική φυτρώνει στη γη που βρίσκεται και έχει άμεση σχέση μ’ αυτήν όπως το δέντρο ή ο θάμνος. Η μετάβαση απ’ το υπαίθριο και φωτεινό στο πιο κλειστό και σκοτεινό συνιστά την καθολική αλήθεια για τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος έκτιζε χώρους που κάλυπταν απλές ζωτικές ανάγκες του, χωρίς να τον ξεκόβουν απ’ τη φύση.
Τιμή για την πόλη η ανάθεση κατά τη δεκαετία του ‘70 στον σπουδαίο αυτό οραματιστή αρχιτέκτονα των σχεδίων της Όασης και του αρχαιολογικού μουσείου. Μεγάλη τύχη για τους νεότερους η συνάντηση με τέτοιους θρύλους μέσα στο χρόνο και μεγαλύτερη η ευθύνη να σταθούμε απέναντι στα έργα τους με την ευλάβεια του προσκυνητή κι όχι με την αλαζονεία του κληρονόμου. Είδαμε επίσης να «οικονομείται» ο χώρος στο εσωτερικό του με τρόπο ώστε να δημιουργεί την αίσθηση της ζεστασιάς, της ηρεμίας, της ισορροπίας ως προς τον φωτισμό και τη μουσική, να προσελκύει ανθρώπους όλων των ηλικιών, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για ανάλογους χώρους αναψυχής. Οι μικρές φιλόξενες γωνιές υπηρετούν την ανάγκη των ανθρώπων που επιζητούν να απολαύσουν με ησυχία τον καφέ ή το γλυκό τους, μόνοι ή με συντροφιά.
* * *
Και επειδή ζούμε στη χώρα που κάποιοι νόμοι καταστρατηγούνται με χαρακτηριστική ευκολία, θεωρώ πως πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους για την απαγόρευση του καπνίσματος σε όλη την αίθουσα, εκτός από συγκεκριμένο εξωτερικό χώρο σχεδιασμένο ειδικά για καπνιστές. Ένα μεγάλο πλεονέκτημα λοιπόν η καθαρή ατμόσφαιρα, πράγμα σχεδόν ανύπαρκτο για τα περισσότερα καφέ και εστιατόρια της πόλης, ίσως και της χώρας. Πράγματα γνωστά και χιλιοειπωμένα, σπάνια τα πρόστιμα, σπάνια ενεργά και τα αντανακλαστικά μας, αφού ακόμα κι αν καμιά φορά κακοποιείται η αισθητική μας ή και η υγεία μας, σιωπούμε, διαπιστώνοντας μοιρολατρικά πως «δεν αλλάζει το ρωμεϊκο»…
Εκφράζοντας μάλλον πολλούς συμπολίτες μας, στηρίζουμε τις επιχειρήσεις που σέβονται τον άνθρωπο, συγχαίρουμε τον συγκεκριμένο ιδιοκτήτη κι ελπίζουμε να κερδίζει συνεχώς την εμπιστοσύνη μας, να διατηρήσει την ποιότητα στην παροχή υπηρεσιών, ώστε αυτός ο τόσο αγαπημένος χώρος να συνεχίσει όμορφα το ταξίδι του στο χρόνο αφορώντας τη ζωή μας. Γιατί, υπάρχει ακόμα ελπίδα όταν τα πράγματα υπηρετούν το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκαν, έτσι διασώζεται κι η ελπίδα για το ανθρώπινο είδος και τον προορισμό του.
Και, γιατί όχι, ίσως πρέπει να καταλάβουν οι ιδιοκτήτες των χώρων αναψυχής ή διασκέδασης ότι οι πελάτες τους είναι άνθρωποι με αξιώσεις για την έξοδό τους. Ότι πια οι άνθρωποι, σ’ αυτή την εποχή τη δύσκολη επενδύουν πολύ σε κάποιες στιγμές ηρεμίας σ’ ένα κατάστημα με στυλ και ύφος, σ’ ένα χώρο καθαρό και αξιοπρεπή.