H Ευρωπαϊκή Ιδέα 60 χρόνια μετά…

«…η σημερινή μας Ευρώπη, είναι τέλεια σκεπτικίστρια, αφού είχε ανακατέψει τάξεις, φυλές, ράτσες, που ξυπνά πότε-πότε από έναν αυθαίρετο και ανυπόμονο σκεπτικισμό, γεμάτο σύγχυση, θολά ερωτήματα και θανάσιμη κόπωση, που εκφράζεται με την ανύπαρκτη θέληση κι ακόμη -συχνά- με μία πλαστή γοητεία για να κρύψει θαρρείς αυτή την αναπηρία». Φρίντριχ Νίτσε
Οι επισημάνσεις του διεισδυτικότερου, ίσως, ανατόμου της Ευρωπαϊκής σκέψης του 19ου αιώνα, ηχούν εντυπωσιακά τωρινές. και συνδέονται, αναπόφευκτα, με καίρια και επίκαιρα ερωτήματα για το μέλλον της «Ευρωπαϊκής Αρχιτεκτονικής», της μελλοντικής δηλαδή, πολιτικής, θεσμικής, γεωγραφικής και διοικητικής της άρθρωσης. καθιστώντας την ιχνηλάτηση της κοινής διαδρομής, απαραίτητο οδηγό:
Η σημερινή ΕΕ, οικοδομήθηκε σταδιακά και αδιάλειπτα, από τις στάχτες του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, για να εγκαθιδρύσει ένα οικονομικό αρχικά και πολιτικό και κοινωνικό στη συνέχεια, χώρο ελευθερίας, ανάχωμα στον ολοκληρωτισμό, όλων των αποχρώσεων.
Προσέφερε ένα ενιαίο πεδίο ειρήνης, ασφάλειας, ευημερίας και συνεργασίας, μεταξύ έως τότε αλληλοσπαραζόμενων χωρών. Και συνεχίζει να αποτελεί το «Αρχέτυπο Συνύπαρξης», ακόμη και στις πλέον ακανθώδεις περιόδους της κρίσης.
Οι μεγάλοι χαμένοι, στη Δύση, αντιμετωπίστηκαν ως συστατικό τους κομμάτι –δίχως διακρίσεις και προκαταλήψεις. αντίθετα.
Ο Hans Dietrich Genscher, η κυρίαρχη δύναμη πίσω από την γερμανική ενοποίηση, αισθανόμενος την ιδιαίτερη ευθύνη της γενιάς του, στα «Απομνημονεύματά», συνοψίζει το πνεύμα της μεταβατικής αυτής εποχής: «ο καθένας έπρεπε να γνωρίζει ότι οι Γερμανοί δεν θα αναζητήσουν μοναχικούς δρόμους, αλλά επιθυμούν να ακολουθήσουν την πορεία της Ευρώπης».
Ωστόσο η κατάρρευση του τείχους και η επανένωση του χάρτη της Ευρώπης, προκάλεσε κρίσιμες αναδιατάξεις στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών (τότε) κοινοτήτων. Η δε υποχώρηση της γαλλογερμανικής συνεργασίας, που συνιστούσε έως τότε, το κλειδί των κοινοτικών εξελίξεων, επέφερε και την ετεροβαρή λήψη αποφάσεων.
Για να εκτυλιχθεί ένα σενάριο που φάνταζε πολύ μακρινό: την ανάληψη από το Βερολίνο του (επι) κυρίαρχου ρόλου, χωρίς αντιστάσεις, αντί του “primus inter pares”. Με σταδιακή κατίσχυση επί των ευρωπαϊκών οργάνων –η «διακυβερνητική μέθοδος, έναντι των Ενωσιακών θεσμών», είναι η γλωσσικά εκλεπτυσμένη διατύπωση.

Ο «ευρωσκεπτικισμός» δεν αναπτύσσεται σε κενό
Η διόγκωση του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού» -και το εκλογικό του αποτύπωμα- ουδόλως θα πρέπει να αφοριστεί αβασάνιστα, ως εκτροπή, αλλά να εξεταστεί ως πιθανό έκτυπο, φαινομένων ενδοευρωπαϊκής ανισορροπίας. Τα οποία τροφοδοτούνται από μία επιβαλλόμενη «οικονομική ορθοδοξία» μιας μονομερούς λιτότητας και μιας επίσης ανισοβαρούς αντιμετώπισης των συνεπειών της προσφυγικής/ μεταναστευτικής κρίσης. Καθώς και μιας αυξανόμενης αίσθησης της κοινής γνώμης, ότι η ΕΕ, δεν συνιστά πλέον πεδίο ευημερίας και κοινωνικής γαλήνης. αλλά πεδίο υποδόριων, πλην οξύτατων ανταγωνισμών, για την επιβολή εθνικών στοχεύσεων, στο κοινοτικό οικοδόμημα.
Θα φροντίσει η ίδια η Ευρώπη, την ίαση των παθογενειών και επιδεινούμενων φθορών της. Ή θα αποδυναμωθεί με την αγωνία της περαιτέρω συρρίκνωσης, της οικονομικής αβεβαιότητας και της απομείωσης της επιρροής της.
Εάν η πολιτική απάντηση μόνον αυτονόητη δεν είναι, οι δυνάμεις της πνευματικές, πολιτιστικές, οικονομικές, κοινωνικές, ακόμη και πολιτικές και ασφαλώς η κοινή γνώμη στη μεγάλη και σιωπηλή της πλειοψηφία- θέλουν την Ευρώπη. Αυτή των αξιών της.

Η ταυτότητα της Ευρώπης
Το πανάρχαιο μάθημα του Ελληνικού Λόγου και της Αρετής, η κληρονομιά του Δικαίου και η παράδοση της Ρώμης, το δίδαγμα της Αγάπης του Ευαγγελίου, -στις διαφοροποιημένες προσλήψεις τους- συνιστούν διαχρονικά και αδιαμφισβήτητα, τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής ταυτότητας και τη μήτρα του Δυτικού πολιτισμού.
Με απορρέουσες θεμελιώδεις αξίες, την Ειρήνη, τη Δημοκρατία, την Ασφάλεια, τη Δικαιοσύνη, την Ισονομία, τη Συνεργασία, την Αλληλεγγύη, τη Συνοχή, την Ανεκτικότητα.
Η παρατεταμένη ωστόσο κρίση και η, απροκάλυπτη, εν είδει, ex cattedra, «επιβολή» των θεσμών στους αδύναμους ιδίως «εταίρους», ανέσυραν, τις διαφορές των προσεγγίσεων του «Ειδέναι», του Ratio, της Χριστιανικής ερμηνείας του υπερβατικού. ενίοτε καθιστώντας τες ως ανάχωμα στη συνεργασία, αλλά και προκαλώντας ένα ψυχικό ρήγμα μεταξύ (άλλοτε) 28.
Είναι το όλο κλίμα αναστρέψιμο; Ή τουλάχιστον, δίχως να επέλθει το πλήρωμα του κύκλου: γένεση – ανάπτυξη – φθορά – κρίση – διάρρηξη;

Η Ευρώπη είναι οι αξίες της
Η Ένωση, συνεχίζει να οικοδομείται, πάνω στο αξιακό της υπόστρωμα –αυτό της ταυτότητά της- το οποίο αποτυπώνεται, στις αρχές των Ιδρυτικών της Συνθηκών.
Στην τρέχουσα συγκυρία δεν είναι, νομίζω, πλεονασμός να τονιστεί ότι η Γηραιά Ήπειρος, στην Ιστορία της, πορεύτηκε μεταξύ του αλληλοσπαραγμού του Νείκους και δημιουργικής μεγαληγορίας της Φιλότητας, χαρακτηριζόμενη εναλλασσόμενα, ως η Σκοτεινή Ήπειρος -και αυτή του Φωτός.
Γι’ αυτό η Ευρώπη δεν μπορεί να επιτρέψει φαινόμενα μηδενισμού, όπως επεσήμανε προφητικά ο Νίτσε στον «Ευρωπαϊκό Μηδενισμό», δηλαδή στην «πτώση κάθε υψηλής αξίας». Γιατί αυτοαναιρείται. Εκπίπτει σε μία κατάσταση, που ο ίδιος χαρακτήριζε, ότι «θυμίζει καταστροφή», παρομοιάζοντάς την ως «ποτάμι που δεν έχει πια το θάρρος να προβεί σε σκέψεις».
Εξήντα χρόνια μετά την υπογραφή της Ιδρυτικής Συνθήκης της Ρώμης στις 25 Μαρτίου 1957, το ύψιστο διακύβευμα -στον αντίποδα του Ηρακλείτιου «πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί»- παραμένει η διαρκής ειρήνη, που τόσο ενέπνευσε τον Ι. Κάντ, ουσιαστική και σε όλους τους τομείς του γίγνεσθαι και ουδόλως προσχηματική. Η οποία προϋποθέτει και τη διαρκή κατίσχυση των αξιών της, έναντι κάθε φερόμενης εκτροπής.

Τα «σχεδιάσματα» για το μέλλον της Ευρώπης
Τα πρόσφατα «σχεδιάσματα» της Επιτροπής, για τη μελλοντική «Ευρωπαϊκή Αρχιτεκτονική», κινούνται μεταξύ μιας φεντεραλιστικής προοπτικής και μιας συν-ομοσπονδιακής δομής, σε οικονομικό κυρίως τάπητα.
Προβάλλεται και μία ενδιάμεση υπόθεση, της «διαφοροποιημένης διαστρωμάτωσης της Ευρώπης, στη βάση ομόκεντρων κύκλων», μία μορφή ενισχυμένης συνεργασίας, που προβλέπεται ήδη στις Συνθήκες: στον εσωτερικό πυρήνα / κύκλο, ανήκουν οι χώρες, που επιθυμούν και μπορούν να συμμετάσχουν στο Ευρώ. ο επάλληλος κύκλος περιλαμβάνει τις υπόλοιπες, ενώ ο εξωτερικός είναι αυτός των τρίτων χωρών, με «προνομιακές» σχέσεις συνεργασίας.
Η υπόθεση της ομοσπονδιακής άρθρωσης, με περαιτέρω εμβάθυνση των θεσμών της, προσκρούει ωστόσο στην καχυποψία, ότι η ίδια ΕΕ, αποτέλεσε όχημα ηγεμονικών βλέψεων.
Το άλλο «υποτύπωμα», της Ευρώπης ως ενιαίας Αγοράς, αποστερημένης από πολιτικές στοχεύσεις, με μάλλον αβέβαιο το κοινό νόμισμα και αμετάβλητη την πολιτική ασφάλειας, συνιστά ένα είδος συνομόσπονδης Ευρώπης.
Μία διάταξη στη βάση πολλών επιλογών -αυτών της «μεταβλητής γεωμετρίας», ένα τρίτο σενάριο, αποδυναμώνει την Ένωση. Ενισχύει αντίθετα τους κυρίους «συνομιλητές» των εξελίξεων.

Χωρίς «νικητές» και «ηττημένους»
Η στερεοτυπική θέση για την αναγκαιότητα και σήμερα, μιας ενιαίας και ισχυρής ευρωπαϊκής οντότητας -«όλοι μαζί μπορούμε»- σε ένα παγκοσμιοποιημένο, μη αναστρέψιμο, πλην σαφώς ρυθμίσιμο κόσμο, διατηρεί στο ακέραιο την εγκυρότητά της.
Τα οφέλη ωστόσο των εταίρων από μια κοινότητα, δεν μπορεί να είναι ασύμμετρα. Η ισοβαρής πρακτική (win to win), συνιστά το θεμέλιο κάθε μορφής συν-εταιρισμού, πόσο μάλλον κοινότητας, με μακροχρόνιες επιδιώξεις προόδου και ευημερίας. που βλέπει και αντιμετωπίζει την ετερότητα ως πλούτο.
Στον αντίποδα μιας στάσης που αδιαφορεί, με δείκτες, για τους μεν να ευημερούν, για τους άλλους να διολισθαίνουν σε μία σχοινοτενή και επιδεινούμενη ύφεση που υποδαυλίζει αποκλίσεις, αντιθέσεις, αντιπαλότητες.
Με σαφείς αντανακλάσεις στα κοινοτικά όργανα -άλλωστε η Ένωση παραμένει ένας διακυβερνητικός οργανισμός– στη λήψη τουλάχιστον των κρίσιμων πολιτικών αποφάσεων. Το όποιο εγχείρημα χειραγώγησης των κοινοτικών θεσμών, μεταφράζεται σε ρωγμές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, απομείωση του κύρους, του ρόλου και της επιρροής των.
Η «πολύπαθη» αρχή της επικουρικότητας –σύμφωνα, με την οποία δεν ανατίθενται σε ανώτερη διοικητική βαθμίδα αρμοδιότητες, όταν μπορούν να ασκηθούν αποτελεσματικότερα σε κατώτερη- προσφέρει θεσμικά, μία δικλείδα ασφαλείας, στην άλλη πληγή του Ενωσιακού οικοδομήματος: τον συγκεντρωτισμό, σε μία ολοένα δυσκολότερα ελεγχόμενη κοινοτική γραφειοκρατία. Δεν πείθει ωστόσο στην πράξη, ιδίως για τις κρίσιμες αποφάσεις. Αντίφαση; Ασφαλώς.
Είναι γεγονός ότι η πολιτική παραμένει «η τέχνη του εφικτού» -  Σταγειρίτης συνεχώς επιβεβαιώνεται -ακόμη και στην αναμέτρηση της με την ουτοπία, την πραγματικότητα ίσως, του αύριο-. η δε Γηραιά Ήπειρος δεν αποτελεί εξαίρεση.
Αξίζει να υπογραμμιστεί ωστόσο, ότι όσοι συνέβαλλαν στη θεωρητική διαμόρφωση μιας πολιτικής κοινωνίας και του πολιτεύματος της -από τον Ιππόδαμο στον Πλωτίνο, από τον Αυγουστίνο στον Πλήθωνα, από τον Bacon στον Campanella, για να δοθεί το μέτρο- και έχτισαν τα θεμέλια της «Ευρωπαϊκής Πολιτείας, της εμφύσησαν αρχές και αξίες. αυτές που η σημερινή Ευρωπαϊκή κοινωνία ενστερνίζεται.
Σ’ αυτό το μάθημα οφείλει να συνεχίσει να θητεύει η Ευρώπη, σε ένα τόσο ρευστό και με αναδυόμενη πολυπολικότητα κόσμο, αυξανόμενης αλληλοεξάρτησης. βασισμένη στις αξίες που τη δημιούργησαν –και η ανεκτικότητα στο δικαίωμα του διαφορετικού, συνιστά θεμελιώδη κατάκτηση της- μπορεί να σφυρηλατήσει μία ενότητα, που θα της επιτρέψει να ατενίσει ένα βιώσιμο μέλλον.