Οι φελοί επιπλέουν!..

Σε τούτο τον κόσμο κάνει κανείς γνωριμίες με ανθρώπους ειδών – ειδών. Δική μας είναι η ευθύνη να συναναστραφούμε και να επιλέξουμε αυτούς που ταιριάζουμε και έχουμε κοινά γούστα και ενδιαφέροντα. Η αλήθεια είναι ότι οι πολλοί ξεχνιούνται και κάτι λίγοι μόνο απομένουν μέσα στην καρδιά μας.
Ερχόμαστε σ’ επαφή καθημερινά και με ανθρώπους επώνυμους, αλλά και με ανθρώπους καταφρονεμένους που τους έχουν οι άλλοι στο περιθώριο.
Κι όμως, σε κάτι τέτοιους βρίσκουμε πολλές φορές το μαργαριτάρι που δεν το βρίσκεις σε ανθρώπους που έχουν φημισμένο όνομα και άλλα πολλά από τα ψεύτικα στολίδια που τα τιμάς.
Οι περισσότεροι επώνυμοι περιστοιχίζονται από ανθρώπους «κόλακες». Δεν έχουν πραγματικούς φίλους και καλύπτουν το κενό αυτό με τέτοιους ανθρώπους. Όπως οι αρχαίοι βασιλείς είχαν τους «κόλακες» και τους «γελωτοποιούς», έτσι και οι σημερινοί μεγαλοσχήμονες στο περιβάλλον τους έχουν τέτοιους ανθρώπους.
Άραγε τι άνθρωποι είναι αυτοί οι «κόλακες»; Τον «κόλακα» τον βλέπουμε καθημερινά δίπλα μας. Στη δουλειά, στην παρέα, στο μπαρ, την ώρα που πίνει τον καφέ του.
Έχει τη στόφα του «Μεγάλου τίποτα»! Του κενού που κραυγάζει. Αναζητά την λάμψη που δεν έχει στους άλλους.
Ετερόφωτος, επιδεικτικά μεγαλομανής, εγωϊστικά ανίκανος να δει την μικρότητά του.
Η ματαιοδοξία του αρκείται στο να πουλάει «μούρη» σ’ αυτούς που κρίνει καλύτερους και εκδουλεύσεις σ’ αυτούς που θεωρεί πως θα του προσδώσουν… φως.
Η έννοια αξία μεταφράζεται στην αξιοθαύμαστη ικανότητά του να πλασάρει ως γνώση την απελπιστική ημιμάθειά του.
Στόχος να αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη στο «ρίξιμο», όσων θεωρεί ανάξιους να τον απειλήσουν στην δημιουργία υποκριτικών φιλικών σχέσεων, που με την πρώτη ευκαιρία βγάζουν φτυάρια και σκάβουν λάκκους.
Το τραγικό είναι πως αυτό το «μεγάλο τίποτα» συνήθως πείθει και μεγαλουργεί. Τον βλέπεις με «φιρμάτα» ρούχα, «φιρμάτες» γνωριμίες και σε «φιρμάτες» εξόδους.
Μήπως οι περισσότεροι πιστεύουμε πως «ότι λάμπει είναι χρυσός» γιατί έχουμε ανάγκη από έναν μύθο στην άδεια και μίζερη ζωή μας. Ή μήπως τελικά είναι αλήθεια ότι όσοι είναι «φελοί επιπλέουν»;
Σε τούτα τα κοινωνικά συστήματα είναι φυσικό να φυτρώνουν τέτοια λουλούδια γιατί υπάρχει πρόσφορο έδαφος. Βλέπεις ότι ο επώνυμος συνήθως δεν έχει πραγματικούς φίλους, αλλά περιστοιχίζεται με φίλους από συμφέρον.
Για μένα δεν φταίει η ζωή για όλα. Φταίνε αυτά που κάνει κανείς στη ζωή του.
Προσοχή λοιπόν με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε. Μπορεί όμως για μερικούς, αυτοί οι άνθρωποι να είναι μια κάποια λύση, όπως θα έλεγε και ο Καβάφης.
(ΜΕΤΣΟΒΟ)