Το Παιδομάζωμα και οι Παιδουπόλεις...

Πριν λίγες ημέρες στην αίθουσα της ΕΗΜ έγινε η παρουσία του βιβλίου της Στεφανίας Σουλή με τίτλο «Λιβιάχοβο» με ομιλητές δύο έγκριτους νομικούς και ένα καθηγητή του Πανεπιστημίου μας. Ο πρώτος παρουσιαστής δήλωσε ότι θα αποφύγει χαρακτηρισμούς της περιόδου 1946 - 49 στην οποία αναφέρεται το βιβλίο -πριν και μετά την πτώση της Μουργκάνας- και θα περιοριστεί στα γεγονότα και τη συγγραφέα.
Παρά ταύτα, ο εκ των κορυφαίων νομικών μας, αναφέρθηκε στα μαύρα χρόνια της μετακατοχικής Ελλάδας, του εμφυλίου πολέμου και επισήμανε εύστοχα τα αναρίθμητα θύματα της περιόδου εκείνης είτε στις ένοπλες συμπλοκές είτε στις άδικες εκτελέσεις από έκτακτα στρατοδικεία. Ανέφερε μάλιστα ονομαστικά την άδικη εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, ακόμα και της Πρίντζου. Φυσικά δεν αναφέρθηκε στη δολοφονία της Ελένης Γκατζογιάννη, ούτε στη δολοφονία των 110 στρατιωτών μας στον Τσαμαντά την περίοδο εκείνη.
Συμπεριέλαβε όμως τις 28.000 παιδιά που τα άρπαξε από την αγκαλιά της μάνας τους ο Δημοκρατικός Στρατός για να τα σώσει από τον πόλεμο και τα παιδιά των παιδουπόλεων, που και αυτά έζησαν μακριά από τις μανάδες τους.
Θεωρούμε ότι η αναφορά αυτή στο παιδομάζωμα και τη συσχέτιση με τη συγκέντρωση απόρων παιδιών στις παιδουπόλεις ήταν μάλλον άστοχη. Το "παιδομάζωμα", η "μεγάλη κατάρα της φυλής" κατά τον Απ. Βακαλόπουλο, άρχισε να εφαρμόζεται συστηματικά λίγο πριν το 1430 επί Μουράτ του Β’. Εφαρμόστηκε με σκοπό τη δημιουργία στρατού από εξισλαμισμένους χριστιανούς. Τη δημιουργία δηλ των γνωστών μας ταγμάτων των γενιτσάρων. Το παιδομάζωμα είναι μια λέξη που προκαλεί φρίκη και αποτροπιασμό, που θυμίζει ειδεχθή εγκλήματα που διαπράχτηκαν από άτομα που στερούνταν παντός ίχνους ανθρωπισμού σε βάρος μικρών παιδιών.
Το "παιδομάζωμα" του εμφυλίου πολέμου έγινε με σκοπό την αντιμετώπιση του προβλήματος έλλειψης εφεδρειών και όχι για ανθρωπιστικούς λόγους. Στο βιβλίο του Κ. Γριτζώνα, πολιτικού επιτρόπου της Μεραρχίας Φλωράκη με τον τίτλο "Τα παιδιά του Εμφυλίου" διαβάζουμε: "Μέσα λοιπόν σ’ αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες που βρέθηκε ο ΔΣΕ αναγκάστηκε να αναζητήσει νέους μαχητές ανάμεσα στα παιδιά που φέραμε στις Λαϊκές δημοκρατίες. Το Μάρτιο του ‘48 έφτασαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες χιλιάδες παιδιά. Μισά - μισά σχεδόν τα εκπαιδεύσαμε 35 μέρες. Πολλά από αυτά τα παιδιά σκοτώθηκαν". Ένα από αυτά τα παιδιά, ο Μιχάλης Παρτσαλίδης, έγραψε στην Ελευθεροτυπία, 13-12-85 ότι "Σκοπός του παιδομαζώματος ήταν να δημιουργηθεί ένα φυτώριο έμψυχου υλικού για το αντάρτικο".
Λίγα λόγια τώρα για τις Παιδουπόλεις. Ο Αντώνης Βενέτης σε επιστολή του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 14-1- 2010 και στον Πρ. Λόγο 13-1- 2010, γράφει: «Στη παιδόπολη βρέθηκα με αίτηση του πατέρα μου. Βρέθηκα όμως βιαίως μαζί με τη μητέρα μου και την αδερφή μου στην Αλβανία και την Ουγγαρία (1948-1954) όμηρος των ανταρτών του ΔΣE». Ο Κώστας Μπαρμπής, παιδίατρος γράφει σχετικά: "Την ίδρυση και λειτουργία των παιδοπόλεων επέβαλαν οι σκληρές συνθήκες της εποχής εκείνης". Ο δε Αντώνης Βενέτης στην ΕΣΤΙΑ της 11-2-2006 γράφει: «Σε δύσκολες και σκληρές εποχές φιλοξενήθηκαν στις παιδοπόλεις 50.000 ελληνόπουλα». Σε άλλη δε επιστολή του στο ΒΗΜΑ της 13-12-2002 τονίζει: "Την ίδρυση και λειτουργία των παιδοπόλεων με την έναρξη σχεδόν του εμφυλίου πολέμου επέβαλαν οι σκληρές συνθήκες της εποχής (φτώχια, εξαθλίωση της υπαίθρου κλπ ). Πολλοί τρόφιμοι υπήρξαν παιδιά ανταρτών και το σύνολο σχεδόν παιδιά φτωχών χωρικών που είδαν στην δεκαετία 1940-50 να καταστρέφονται τα χωριά τους και να μην μπορούν να επιβιώσουν οι οικογένειές τους…".
Τώρα ας δούμε τι σχέση έχει το παιδομάζωμα του εμφυλίου με τη συγκέντρωση παιδιών στις παιδοπόλεις. Πρώτη και κύρια διαφορά: Στο παιδομάζωμα τα παιδιά τα άρπαζαν με τη βία από την αγκαλιά των μανάδων και ούτε τα ξαναείδαν ποτέ τους. Συνολικά 28.000 παιδάκια αρπάχτηκαν δια της βίας και πολλά σκοτώθηκαν στις μάχες με το στρατό, άλλα χάθηκαν από διάφορες αιτίες και κάποια γύρισαν στην πατρίδα.
Στις παιδοπόλεις, αντίθετα, για να γίνουν δεκτά τα παιδιά έπρεπε να το ζητήσει η οικογένειά τους. Δεν έκαναν καμιά επιλογή για την πρόσληψη τροφίμου. Ακόμα και παιδιά που οι γονείς τους ήταν στο ΔΣΕ γίνονταν δεκτά. Στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ της 12-7-2006 διαβάζουμε: «Στις παιδοπόλεις βρεθήκαμε με αίτηση των γονέων μας. Και όχι παρά τη θέληση αυτών… Εκεί βρήκαμε καλές συνθήκες ζωής, στέγης, διατροφής, υγιεινής, εκπαίδευσης, και πολύ καλή συμπεριφορά από το προσωπικό. Πολλοί τρόφιμοι υπήρξαν παιδιά αριστερών οικογενειών χωρίς να γίνεται ουδεμία δυσμενής διάκριση εις βάρος τους». Στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ της 26-9-2005 διαβάζουμε χαρακτηριστικά: «Ο Σταύρος Μπάκας, από το χωριό Γολά Θεσπρωτίας είχε τον πατέρα του αντάρτη (που πέθανε ως πολιτικός πρόσφυγας στην Πολωνία). Δήλωσε ότι στην παιδόπολη από την αρχηγό μας κ. Κατίνα και τους δασκάλους ήταν όλοι άψογοι και δεν προσπάθησαν ποτέ να με πληγώσουν με ύβρεις και προπαγάνδα».
Η Αγγελική Πάζιου-Τζιώκα από τα Τοπόλιανα Ευρυτανίας, κόρη αντάρτη του ΔΣΕ με 9 παιδιά, από τα οποία τα 4 στο αντάρτικο και τα 5 τρόφιμοι των παιδοπόλεων γράφει: "Το προσωπικό της παιδόπολης γνωρίζοντας ότι όλα τα παιδιά ήταν ορφανά ή οι γονείς τους ήταν αντάρτες πάνω στα βουνά, ήταν πολύ στοργικοί μαζί μας. Και προσπαθούσαν να μας κάνουν να ξεχάσουμε το δράμα μας. Εκεί στις παιδοπόλεις έζησαν, μεγάλωσαν, μορφώθηκαν και θυμούνται με ευγνωμοσύνη όλους όσους έστησαν τις ωραίες αυτές παιδικές φωλίτσες Οι περισσότεροι που σπούδασαν ανήκαν και εξακολουθούν να ανήκουν στον αριστερό χώρο".
Τα παιδιά των παιδοπόλεων σπούδασαν ή έμαθαν μια τέχνη όλα και είναι ακόμα γνωστή η διεύθυνση κάθε παιδιού που αποφοίτησε από τις παιδοπόλεις. Στον Πρ. Λόγο της 6-11-2009 διαβάσαμε έναν πίνακα επιστημόνων που διαπρέπουν εντός και εκτός της χώρας, όλοι απόφοιτοι των παιδοπόλεων. Θα αναφέρω μερικούς από αυτούς. Κρίτων Ζιάκας, Δρ φιλοσοφίας στις ΗΠΑ. Γεώργιος Παπαδόπουλος στην Ουάσιγκτον. Αστέριος Αργυρίου, Ομότιμος καθηγητής στο Στρασβούργο. Ο Θεσπρωτός Ηλίας Φωτιάδης στο Άαχεν. Ο Σίμων Τσελίκας. γιατρός στην Κοζάνη. Ο Παύλος Καπόγλου, γεωπόνος στην Αλεξάνδρεια. Ο εκ Βωβούσης γεωπόνος Κώστας Δήμου στην πόλη μας κλπ. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος και όπως έγραψε ο Κρίτων Ζωάκος "Η Ελλάδα των παιδοπόλεων δεν μας πλήγωσε αλλά αντίθετα επούλωσε τις πληγές μας".
Τα παιδιά των παιδοπόλεων βρήκαν στη θερμή αγκαλιά της Πατρίδας, στέγη, τροφή, παιδεία, μόρφωση και κατάρτιση για τη ζωή. Τα παιδιά του παιδομαζώματος χάθηκαν τα πιο πολλά και δεν μάθαμε ποτέ πόσα και τι έγινε το καθένα.
Το παιδομάζωμα λοιπόν ήταν κατάρα της φυλής μας, ενώ τα παιδιά των παιδοπόλεων είναι αυτά που διέπρεψαν και διαπρέπουν πολλά μέχρι σήμερα. Άσχετη λοιπόν τελείως η αναφορά των παιδοπόλεων σαν… κατάρα.
Αυτά αρκούν γιατί αν γυρίσουμε στο «Λιβιάχοβο» της κ. Σουλή, θα δούμε ότι τον παππού της ο ΔΣΕ τον δολοφόνησε άγρια επειδή κάποτε μικρός -14 χρονών- πήγε στον ΕΔΕΣ. Ενώ παιδιά που υπηρετούσαν οι γονείς των στον στρατό αυτό, τον Δημοκρατικό, χωρίς διάκριση γίνονταν δεκτά στις παιδοπόλεις και τα παιδιά αυτά εκφράζονται με ευγνωμοσύνη γι’ αυτές.