Ο κόσμος φεύγει αλλά τα μνημόνια μένουν!..

Πολλοί από τους αναγνώστες θα πιστέψουν ότι αστειεύομαι με τον τίτλο του άρθρου μου και ότι επιχειρώ με διάθεση σκωπτική να δείξω τις συμφορές του τέταρτου μνημονίου για τον λαό. Και όμως, ο Ελληνικός λαός έχει πληρώσει πολλές φορές μνημόνια από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους (1830).
Η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει ως τώρα εφτά φορές και επιβλήθηκαν από τους δανειστές με συνθηκολόγηση των κυβερνήσεων ανάλογα μνημόνια, σκληρά, αντιλαϊκά και βάρβαρα. Άρα θα έπρεπε ο λαός να έχει την αναγκαία μνήμη ώστε να μην παραδίνεται στα πυροτεχνήματα των πολιτικών του. Βέβαια οι πολιτικοί και αδιάβαστοι είναι και βολεύονται με την άγνοια της κοινωνίας. Έτσι συνηθίζουν ο ένας να θεωρεί υπεύθυνο του μνημονίου τον προηγούμενο ώσπου να υπογράψει και ο ίδιος. Και το βιολί συνεχίζεται.
Αλλά ας έχουμε στο νου μας αυτό που είπε ο Tocqueville: «Όταν το παρόν δε ρίχνει πια φως στο μέλλον, το μυαλό του ανθρώπου σκοτεινιάζει». Γι’ αυτό και οι πολιτικοί μας απωθούν τα γεγονότα στη λήθη, ελπίζοντας ότι θα γλιτώσουν από τη φρίκη και την κρίση των πολιτών. Ξεχνάνε ότι η μόνη κάθαρση θα ήταν η μνήμη των πράξεων και η επίγνωσή τους, ώστε να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη.
Θεωρώ, λοιπόν, χρήσιμο για όλους, πολίτες και πολιτικούς, να θυμηθούμε το ιστορικό του Μνημονίου το έτος 1843. Εκείνο το καλοκαίρι του 1843 η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις Τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια για παλιότερα δάνεια. Δυστυχώς τα λεφτά των δανείων δεν είχαν χρησιμοποιηθεί για τις υποδομές και την παραγωγή, ώστε να βοηθούσαν στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Η τότε κυβέρνηση πήρε μέτρα λιτότητας για να εισπράξει τα απαιτούμενα για τη δόση χρήματα.
Τον Ιούνιο του 1843 η κυβέρνηση ενημερώνει τους δανειστές ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστούσε και ζητά νέο δάνειο για να αποπληρώσει τα παλιά.
Οι μεγάλες δυνάμεις (Αγγλία – Γαλλία – Ρωσία) αρχίζουν διαπραγματεύσεις και μετά από ένα μήνα υπογράφουν μνημόνιο, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα υποχρεώνεται να λάβει σκληρά μέτρα για να εξοικονομήσει το αστρονομικό για τότε ποσό των 3,6 εκατ. δραχμών. Οι δανειστές μάλιστα απαίτησαν για να είναι σίγουροι ότι θα εφαρμοστεί το μνημόνιο κατά γράμμα να παραβρίσκονται οι πρεσβευτές τους στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου!
Να ποια ήταν τα μέτρα για την εφαρμογή του μνημονίου του 1843:
1. Απολύθηκε το 1/3 των Δημοσίων Υπαλλήλων και μειώθηκαν οι μισθοί κατά 20%.
2. Σταμάτησε η χορήγηση των συντάξεων σε όσους έπαιρναν.
3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες.
4. Αυξήθηκαν οι φόροι και οι δασμοί και επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος.
5. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.
6. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα.
7. Περατώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.
Και ποιο το αποτέλεσμα; Η χώρα δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις και ο Όθωνας κήρυξε επίσημα πτώχευση, εκλιπαρώντας για νέα δάνεια. Ο κόσμος εξαθλιώθηκε, οι ξένοι πήραν μέρος από τα χρήματά τους και η χώρα ύστερα από πενήντα χρόνια ξαναφαλήρισε με το «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη το 1893.
Φαντάζομαι ότι ο καθένας καταλαβαίνει ότι ο κόσμος φεύγει και τα μνημόνια μένουν. Δυστυχώς για τους Έλληνες οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τις ίδιες, αιώνιες και οδυνηρές οικονομικές συνταγές λιτότητας. Είναι σαν το παλιό καλό κρασί.
Συμπέρασμα: Αφού οι πολιτικοί μας δε θέλουν ή δεν μπορούν να βάλουν μυαλό από τα παθήματα του παρελθόντος, μήπως πρέπει εμείς οι πολίτες να σκεφτούμε διαφορετικά, να «σχίσουμε» τα μνημόνια και να αλλάξουμε πρόσωπα, κόμματα και πρακτικές;