Δεν έχουμε πια ποιον να εμπιστευτούμε!..

Είναι λογικό επακόλουθο ο πολύς κόσμος να βρίσκεται σε κατάσταση απογοήτευσης, αβεβαιότητας και θυμού. Είχαν πιστέψει πολλοί ότι η οικονομική κρίση είχε σχέσεις μόνο με τη διαπλοκή και τη διαφθορά των πολιτικών. Αυτό διακήρυσσε ο Τσίπρας και υποσχόταν ότι μόνο αυτός θα μπορούσε να ιδρύσει τη νέα Ελλάδα, όπου η ευημερία, η δικαιοσύνη και η αξιοκρατία θα ήταν τα θεμελιακά στοιχεία της κυβερνητικής του πολιτικής.
Δυστυχώς, πολύ γρήγορα διαψεύστηκαν όλα και αποδείχθηκαν παραμύθι για μικρά παιδιά. Ο μεγάλος διαπραγματευτής παρέδωσε τα πάντα και κατέληξε σε ταπεινωτική υποταγή. Αυτός που θα άλλαζε ακόμη και την Ευρώπη κατάντησε την Ελλάδα σε κράτος παρία. Αυτός που θα καταργούσε το Μνημόνιο με ένα άρθρο υπόγραψε άλλα δύο με χιλιάδες σελίδες. Και είναι πρόθυμος να υπογράψει ό, τι του ζητάνε οι ξένοι, αρκεί να κερδίσει χρόνο στην καρέκλα του. Όλα στο βωμό της εξουσίας. Ευτυχώς, γι’ αυτόν ο μεγάλος Τραμπ του έδωσε συγχαρητήρια για το έργο και του είπε: «Σε παρακολουθώ, τα πας υπέροχα».
Εύστοχα προ ημερών ένας σοβαρός πανεπιστημιακός χαρακτήρισε το 4ο μνημόνιο ως το πιο «χαρούμενο». Πράγματι με πόσο ενθουσιασμό και οι 153 βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ψήφισαν με τα δυο χέρια, κρατώντας για σημαία και τρόπαιο τη δέσμευση του Πρωθυπουργού ότι σε λίγες μέρες θα έχει ρυθμίσει και το χρέος της χώρας. Αλλά και τα «αντίμετρα» δικαιολογούσαν τη χαρά τους, αφού θα μας δώσουν πολύ περισσότερα από όσα μας πάρουν.
Όμως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και ο κλέφτης με τον ψεύτη τον πρώτο χρόνο χαίρεται. Οι υποσχέσεις διαψεύστηκαν και οι προσδοκίες του κόσμου έσβησαν νωρίς. Και όταν μένουν οι αναμνήσεις και σβήνουν τα όνειρα, τότε οι καμπάνες χτυπάνε λυπητερά για εκείνους που προδίνουν. Να γιατί οι δημοσκοπήσεις, αλλά και η αίσθηση του καθενός μας δείχνουν μια καθολική αποστροφή προς το πολιτικό μας σύστημα και οι περισσότεροι δηλώνουν ότι «όλοι είναι ίδιοι» ή τα «ίδια έκαναν και οι άλλοι».
Προσωπικά διαφωνώ και με την ισοπέδωση και με τη προσομοίωση όλων. Αξιολογώντας ορθολογικά τις κυβερνήσεις μετά τη Μεταπολίτευση (1974), εκτιμώ πως η σημερινή βρίσκεται στο έσχατο σημείο της βαθμολογικής κλίμακας σε σχέση με όσα είπε και έπραξε. Και το χειρότερο και πλέον επικίνδυνο είναι που δεν έχουν ούτε σχέδιο ούτε στρατηγική. Άγονται και φέρονται από τα γεγονότα, όπως με αφέλεια δήλωσε ο Υπουργός Οικονομικών ότι δεν «βλέπω τα δοκάρια» την ώρα του παιχνιδιού. Αυτό πράττει η κυβέρνηση και έδωσε το δικαίωμα να την κατηγορήσει ακόμα και ο Σόιμπλε ότι με την πολιτική της επιβαρύνει τα κατώτερα στρώματα του λαού.
Γι’ αυτό και επιμένω ότι η γενίκευση και η ισοπέδωση είναι επικίνδυνες για την πολιτική σταθερότητα της χώρας και για την τύχη του καθενός μας. Μόνο οι νέοι δικαιολογούνται να έχουν μια γενικά αρνητική στάση προς όλους, αφού αυτοί κυρίως πληγώθηκαν από τα μνημόνια και δεν δικαιούνται να ονειρεύονται. Αλλά οι μεγαλύτεροι και προπαντός οι πολιτικοί μας οφείλουν να καταθέσουν προτάσεις ολοκληρωμένες για τα μεγάλα ζητήματα, όπως είναι το φορολογικό, το ασφαλιστικό, το πολιτικό σύστημα, η αξιοκρατία και τόσα άλλα.
Είναι, λοιπόν, μονόδρομος και πρώτη κοινωνική ανάγκη όλα τα κόμματα, υπάρχοντα και νέα, να μιλήσουν αληθινά για μια άλλη πορεία της χώρας. Και αν ο πολιτικός τους λόγος δίνει απαντήσεις στις ανάγκες και τα όνειρα, οι νέοι μας πάλι θα ενεργοποιηθούν ως πολιτικά όντα. Ενδεικτικά και μόνο δεν αντιλαμβάνονται τα κόμματα ότι πρέπει να γιατρέψουν τις «ασθένειες» του πολιτικού μας, καθαρά πελατειακού συστήματος;
Μερικές απαιτήσεις των πολιτών είναι:
- Να καταργηθεί ο σταυρός.
- Να μειωθεί σε 150 ο αριθμός των βουλευτών (η Γαλλία με 70 εκατ. πληθυσμό έχει 15 υπουργούς, εμείς με 10 εκατ. 50 υπουργούς!).
- Να καθιερωθεί η μονοεδρική έδρα και να θεσπιστεί το ασυμβίβαστο υπουργού και βουλευτή.
Αν όλα δεν αλλάξουν, τότε, όπως γράφει ο Ρίτσος στο ποίημα «το τέλος της Δωδώνης», το νερό της αρνησιάς να σταλάξει.

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ