Ικέτες, επαίτες και… προπέτες

Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς να ερμηνεύσει τη νοοτροπία μας αλλά και την συμπεριφορά μας εναντι των «κακών» εταίρων μας είναι αδύνατον να μην εμπλακεί σ’ ένα δύσκολο γρίφο όμοιο με δαιδαλώδη λαβύρινθο που όχι μόνο δεν διαθέτει έξοδο, αλλά αν δεν κρατάς «μίτο» δεν θα μπορέσεις να ξαναβγείς γιατί θα έχεις χάσει και την είσοδο.
Από τη μια με επαναλαμβανόμενη αγωνία που σπάει και τα πιο γερά νεύρα ικετεύουμε θεούς και δαίμονες ν’ αποτρέψουν τους εταίρους μας να μην πάρουν καμιά «στραβή» απόφαση κι από την άλλη ταπεινομένοι και γονατιστοί ζητιανεύουμε απ’ αυτούς τους «κακούς» τη δόση μας γιατί χωρίς αυτήν θα καταλήγαμε σε άτακτη χρεωκοπία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και ενώ έχουμε απλωμένο το δεξί χέρι με την παλάμη ορθάνοιχτη προς τα πάνω σφίγγουμε το αριστερό σε γροθιά προβαίνοντες σε, ανεπίτρεπτα, προβληματικές ασχήμιες με περισσή προπέτεια, δηλαδή εκτός από ικέτες και επαίτες συμπεριφερόμαστε και ως ασύστολοι προπέτες, προσπαθώντας να πείσουμε τους πάντες ότι για όλα τα δεινά που μας κατατρύχουν, οκτώ χρόνια τώρα, φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από μας.
Η Ιρλανδία τα κατάφερε σε χρόνο ρεκόρ, η Κύπρος ξεπέρασε τον κάβο και η Πορτογαλία βρίσκεται σε καλό δρόμο. Μόνο εμείς χαροπαλεύουμε τόσα χρόνια και φως πουθενά. Τι πταίει; Φταίνε μόνο οι πολιτικοί μας που αποδείχθηκαν ανίκανοι να μας βγάλουν από την κρίση; Εμείς ως ελεύθεροι ψηφοφόροι δεν φταίμε σε τίποτε; Πόσοι από εμάς δεν είμαστε αγκυλωμένοι σε ακραίες αρνητικές – δογματικές θέσεις; Πόσοι σε στείρες αρνητικές ιδεοληψίες; Πόσοι σε ακραίες εθνικιστικές θέσεις; Πόσοι προτάσσουμε πάνω από το ατομικό μας συμφέρον το εθνικό; Πόσοι ψηφίζουμε με γνώμονα το αναμενόμενο ρουσφέτι και στέλνουμε στη Βουλή τους ίδιους – ανίκανους πολιτικούς; Πόσοι ψηφίζουμε με οργή, θυμό και αγανάκτηση χωρίς κρίση και ψύχραιμη σκέψη;
Αυτά και άλλα τόσα συνθέτουν το γρίφο που προαναφέρθηκε. Οι κοινωνιοψυχολόγοι ας τον ερμηνεύσουν κι ας προτείνουν ρεαλιστικές λύσεις. Όσο για τους πολιτικούς μας, αποτελούν τον καθρέπτη μας.
Αυτούς, δυστυχώς, αξίζουμε, αυτούς έχουμε. Εμείς πληρώνουμε την έλλειψη κρίσης και την κοντή μας μνήμη. Μήπως θα πρέπει να θυμηθούμε το τελευταίο 3μηνο του 2014; «Ας προσέχαμε», είπε κάποιος ηγετίσκος, «αυτή είναι η Ελλάδα» και σ’ αυτό, ίσως έχει δίκιο.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗΣ, Ομότ. Καθηγητής Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών