Και από το υστέρημά τους οι Έλληνες πρόθυμα βοηθούν όσους έχουν ανάγκη!..

Αυτές τις μέρες οι παρουσιαστές των τηλεοπτικών καναλιών, απευθύνουν έκκληση προς τους πολίτες της χώρας, να βοηθήσουν αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας, που βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, αδύναμοι να αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα υγείας, χρήζοντα θεραπείας δαπανηρής σε ιατρικά κέντρα του εξωτερικού.
Οι πεπειραμένοι και σ’ αυτό τον τομέα παρουσιαστές μας, με τον τρόπο τους προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν τους πολίτες της χώρας να καταθέσουν από το υστέρημά τους τον οβολό τους στον τραπεζικό λογαριασμό, που αναγράφεται στην οθόνη της τηλεόρασης του τηλεοπτικού καναλιού.
Και όπως διαπιστώσαμε, η συμμετοχή του κόσμου, παρ’ ότι η κρίση χτυπά αλύπητα τη χώρα μας, είναι αμέριστη.
Προσωπικά, δεν με εντυπωσίασε αυτό, γιατί από παιδάκι έχω παραδείγματα αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης, που έχουν μείνει ζωηρά χαραγμένα στη μνήμη μου. Και τέτοιου είδους παραδείγματα στις μικρές κοινωνίες δεν περνούν απαρατήρητα.
* * *
Ας γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω κι ας σταθούμε στην έναρξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου. Απροετοίμαστος ο ελληνικός λαός σ’ αυτή την αιφνίδια εχθρική εισβολή που του προέκυψε.
Ο Ιταλικός στρατός, σύγχρονα οπλισμένος ολοταχώς προχωρούσε κυριεύοντας τα παραμεθόρια χωριά μας. Οι κάτοικοι κυνηγημένοι παράτησαν τα σπίτια τους, το βιός τους, ακόμη και υπερήλικες γονείς και παππούδες, ανήμπορους να ακολουθήσουν τους νέους, πήραν το δρόμο της φυγής προς τα ενδότερα της χώρας για να σώσουν τη ζωή τους. Και καταφύγιο βρήκαν στα - πίσω από τη Γκραμπάλα, το μεγάλο οχυρό των Ελλήνων - Ζαγοροχώρια.
Εδώ η αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια σ’ όλο τους το μεγαλείο! Οι Κοινοτάρχες των Ζαγοροχωρίων άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες των εκκλησιών, των σχολείων, των κλεισμένων σπιτιών των απανταχού ξενιτεμένων, για να στεγάσουν τους πρόσφυγες. Αλλά και η συμπόνια η προσωπική των κατοίκων ήταν φανερή. Με την αποτελεσματική άμυνα του Ελληνικού στρατού στο οχυρό της Γκραμπάλας, η οπισθοχώρηση των Ιταλών δεν άργησε να έρθει και οι πρόσφυγες επέστρεψαν στα σπίτια τους.
Τι βρήκαν όμως; Χωριά λεηλατημένα, σπίτια άδεια και αρκετά καμμένα.
Οι χωριανοί έγιναν ένα! Εκείνοι που είχαν την τύχη να βρουν τα σπίτια τους όρθια, περιμάζεψαν και φιλοξένησαν τους πυροπαθείς. Σαν μία οικογένεια ζούσαν όλοι μαζί, προσπαθώντας να επιζήσουν όσο πιο ανώδυνα μπορούσαν.
Χαρακτηριστικό είναι και το εξής. Το χωριό μου «το Μεσοβούνι» ήταν το κέντρο των επιχειρήσεων. Πτώματα στρατιωτών Ελλήνων, μα περισσότερα Ιταλών, διασκορπισμένα εντός και εκτός του χωριού. Ο στρατός υποχρεώθηκε να κάνει ομαδικούς τάφους και να τα ενταφιάσει. Οι χωριανοί, παρ’ όλο το σοκ που υπέστησαν λόγω της κατάστασης την οποία βρήκαν, εθελοντικά προσφέρθηκαν να βοηθήσουν τους στρατιώτες στο έργο που ανέλαβαν.
Φιλότιμος ο ελληνικός λαός. Όχι μόνον σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, αλλά και στην καθημερινότητά τους. Σε χαρές και λύπες, όλοι οι χωριανοί γίνονται ένα! Ένα σώμα, μια γροθιά, μια ψυχή.
* * *
Και τώρα στη δύσκολη κατάσταση, την οικονομική, που βρίσκεται η χώρα μας, οι έστω και λίγο οικονομικά καλύτερα, βοηθούν τους ασθενέστερους, έστω και μ’ έναν παρήγορο λόγο.
Άλλη περίπτωση που ο ελληνικός λαός έδειξε τα φιλεύσπλαχνα αισθήματά του ήταν το θέμα των Συρίων προσφύγων. Τους περιμάζεψε, τους αγκάλιασε, τους περιέθαλψε, παρ’ όλες τις δικές του δυσκολίες.... Αλλά δεν εφησύχαζε μέχρι να βρει πιο ανθρώπινες λύσεις. Αυτοί είναι οι Έλληνες! Φιλεύσπλαχνοι, δότες του καλού, αλληλέγγυοι!