Η Γλώσσα και ο Πολιτισμός της Ελλάδας στα πέρατα του κόσμου!

• Ένα από τα κύρια γνωρίσματα των Ελλήνων, της Ελληνικής Φυλής είναι οι μετακινήσεις: Αποικισμός, μετανάστευση, μετοικεσία, αποδημία, ξενιτιά.

Αυτά συνιστούν την «Οδύσσεια» του Ελληνισμού. Σήμερα είναι πλέον γενικά παραδεκτό ότι οι Αρχαίοι Έλληνες, έχοντας ως κοιτίδα την περιοχή του μεσογειακού χώρου, στη συνέχεια εισέδυσαν, σε διαφορετικά διαστήματα, προς όλες τις γνωστές κατευθύνσεις του τότε γνωστού κόσμου, προσφέροντας ο,τιδήποτε το ελληνικό (επιστήμη, γλώσσα, πολιτισμό κ.λπ.) στις πρωτόγονες φυλές των περιοχών αυτών. Έτσι, η ελληνική γλώσσα, όπως είναι πλέον γνωστό, είχε φθάσει στα πέρατα του κόσμου: Χιλή, Βασκωνία (Βάσκοι Ισπανίας), Ινδικό ωκεανό, Ειρηνικό ωκεανό κ.λπ.
Οι κατευθύνσεις που ακολούθησαν οι Έλληνες στην Εγγύς, Μέση και Άπω Ανατολή ήταν οι εξής: Στις Ινδίες: Είναι γνωστό ότι στις Ινδίες είχαν φθάσει Έλληνες και υπήρχαν εκεί πολύ πριν από τον Μ. Αλέξανδρο. Επειδή δεν υπήρχαν ιστορικές μαρτυρίες, συνδέθηκε η ύπαρξή τους εκεί με τη λατρεία του Διονύσου. Παραδέχονταν ότι υπήρχαν περισσότεροι από έναν Διόνυσο. Ο τελευταίος Διόνυσος εμφανίζεται χωρίς όπλα, κατακτητής των Ινδιών πολύ πριν από τον Μ. Αλέξανδρο.
Συνδέεται, μάλιστα, η άφιξη εκεί του Διονύσου με την ίδρυση της πόλης Νύσας κοντά στο Νυσαίον όρος. Μία τοπική παράδοση, που διατηρείται και σήμερα, λέει ότι εκεί ανέθρεψαν τον Διόνυσον αι Νύμφαι, όταν τον έφερε εκεί ο Ερμής, όπως τον παρουσίασε ο Πραξιτέλης στο γνωστό άγαλμά του.
Όταν ο Μ. Αλέξανδρος έφθασε εκεί ο βασιλιάς Άκουφις τον παρακάλεσε να σεβασθεί τον κτίστην Διόνυσον και να μη βλάψει την πόλη. Ο Αλέξανδρος ευχαριστήθηκε πολύ και ανακοίνωσε στο στρατό ότι έφθασαν εκεί, όπου έφθασε και ο θεός Διόνυσος. Άφησε ελεύθερους τους Νυσαίους και τους έκαμε φίλους και συμμάχους.
Ο ιστορικός Αρριανός στο Ε’ βιβλίο του αναφέρει και τα εξής: Την Νύσα την έκτισε ο Διόνυσος, όταν υπέταξε τους Ινδούς. Ωνόμασε δε αυτήν Νύσα προς τιμήν της παραμάνας του Νύσας και την περιοχή την ωνόμασε Νυσαία. Το δε όρος, που είναι κοντά στην πόλη το ωνόμασε Μηρόν, επειδή ο Διόνυσος μεγάλωσε στον μηρό του Δία.
Ο μύθος έχει ως εξής: Ο Διόνυσος ήταν γιος του Δία και της κόρης του Κάδμου Σεμέλης. Η Ήρα από ζηλοφθονία πήρε τη μορφή της τροφού (παραμάνας) της Σεμέλης και έπεισε τη Σεμέλη να ζητήσει από τον Δία να εμφανισθεί μπροστά της με όλη τη θεϊκή του μεγαλοπρέπεια.
Ο Δίας παρουσιάστηκε «εν μέσω αστραπών και βροντών». Έντρομη η θνητή Σεμέλη έτεξε προώρως. Η προνοητική Γη εβλάστησε δροσερούς βλαστούς κισσούς με τους οποίους προφύλαξε το βρέφος. Αμέσως, τότε ο Δίας έσχισε τον μηρόν του, ετοποθέτησε στη σχισμή τον υιόν του και την έρραψε. Όταν συμπληρώθηκε ο χρόνος της κυήσεως, έκοψε τα ράμματα και τον εγέννησε για δεύτερη φορά. Γι’ αυτό ονομάστηκε και Διθύραμβος ο Διόνυσος, ως προερχόμενος από δύο θύρες. Την κοιλίαν της Σεμέλης και τον μηρόν του Δία. Αλλά και ο ύμνος που απευθύνονταν σ’ αυτόν ονομάστηκε διθύραμβος. Γι’ αυτό και σήμερα, όταν τιμάται κάποιος για σπουδαία και θαυμαστά έργα, λέμε αξίζει διθυράμβους.
Μετά τις Ινδίες, δεύτερη κατεύθυνση των Ελλήνων ήταν προς τον Καύκασο. Ο Αρριανός κάνει και εδώ λόγο για τον Ηρακλή που πηγαίνει και απελευθερώνει τον Προμηθέα στους βράχους του Καυκάσου.
Όλα αυτά τα επιβεβαίωσε η αρχαιολογική σκαπάνη του σπουδαίου ομογενούς αρχαιολόγου Βίκτορα Σαρρηγιαννίδη, ο οποίος, ανασκάπτοντας την αρχαία Μαργιανή το Τουρκμενιστάν, απέδειξε με αδιάσειστα αρχαιολογικά ευρήματα ότι οι Έλληνες ζούσαν στην περιοχή αυτή 1.500 χρόνια πριν από την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου.
Τρίτη κατεύθυνση ήταν προς τον Ινδικό ωκεανό και τη νήσο του Πάσχα, όπως διασώζουν ο Ευημερός και ο Λατίνος ποιητής Έννιος στην «Ιερά Αναγραφή». Είναι επίσης γνωστό ότι οι Έλληνες έδειξαν ενδιαφέρον για τις χώρες του Ινδικού και στους ιστορικούς χρόνους, διότι έχουμε τις αφηγήσεις τους: Ο Σκύλαξ ο Καρυανδεύς (516 π.Χ.), Αριστέας ο Προκονήσιος, ο Νέαρχος ο Κρητικός (326 π.Χ.) και άλλοι.
Ο Μαρκιανός ο Ηρακλεώτης στο έργο του «Περίπλους» περιγράφει τον περίπλου της Ινδικής πέρα από τον Γάγγη, στη συνέχεια το πέρασμα από τον πορθμό της Μαλαισίας (Σιγκαπούρη), τον περίπλου της Ινδοκίνας (Βιετνάμ) και την εξερεύνηση των ακτών της Κίνας σε μήκος 2.350 σταδίων, όπως φαίνεται από το κεφ. του έργου του «Σινών και των εν αυτοίς κόλπων περίπλους».
Στην Ιαπωνία υπάρχει η λευκή φυλή των Αϊνού (= Ίωνες). Αυτοί ζουν στο βορειότερο από τα νησιά της Ιαπωνίας, με το όνομα Χοκάιντο, καθώς και στη νότια Σαγαλίνη και τις Κουρίλες, που άλλοτε ανήκαν στην Ιαπωνία, ενώ τώρα ανήκουν στη Ρωσία.
Οι Αϊνού ήταν σπουδαίοι τεχνίτες του ξύλου, των υφαντών και της διακοσμητικής τέχνης. Ανθρωπολογικώς ανήκουν στο μεσογειακό τύπο. Έχουν επίσης διασωθεί στην Ιαπωνική γλώσσα λέξεις με καθαρώς αρχαία ελληνική προέλευση, όπως είναι η λέξη «χιροσί» που σημαίνει ήρωας. Είναι παγκοσμίως γνωστή η Χιροσίμα, που σημαίνει πόλη των ηρώων. Το χαρακτηριστικό είναι ότι υπάρχει στη λέξη ακόμη και το –Χ–, το οποίο πήρε τη θέση της δασείας. Οι λέξεις αυτές πήγαν μόνες τους εκεί;
Πολλές από αυτές τις μαρτυρίες είναι απήχηση ιστορικών γεγονότων. Πολύ περισσότερο, όταν τα γλωσσικά στοιχεία, που υπάρχουν στις περιοχές αυτές επιβεβαιώνουν την ελληνική προέλευσή τους.
Η διείσδυση των Αρχαίων Ελλήνων στη Δύση ακολούθησε τις ακόλουθες πορείες: 1) Η εκστρατεία του Ηρακλή πέραν των Ηρακλείων Στηλών (Γιβλαρτάρ), δηλαδή στην περιοχή του Ατλαντικού, αλλά και προς βορράν μέχρι την Κεντρική Γαλλία (Κελτική). 2) Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στα «Αργοναυτικά», βιβλίο 3ο γράφει ότι ο διάπλους των Αργοναυτών μέσω του ποταμού Ρίο ντε λα Πλάτα (Ν. Αμερική). Αναφέρει: Η Αργώ παρουσιάζεται στον Ατλαντικό την ώρα που έδυε η Ελίκη (Μεγάλη Άρκτος).
Ερχόμαστε τώρα στο μεγάλο θέμα της Οδύσσειας. Το 1969 η Αμερικανίδα δικηγόρος, αρχαιολόγος και συγγραφέας Ενριέττα Μέρτζ εξέδωσε ένα βιβλίο με τον τίτλο: «ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ». Στο βιβλίο αυτό υποστηρίζει με διάφορα επιχειρήματα ότι ο Οδυσσέας περιπλανώμενος έφθασε μέχρι τον κόλπο του Μεξικού, όπου βρισκόταν η Σχερία του Αλκινόου, αποικία των Αρχαίων Ελλήνων.
Φυσικά, η θεωρία της αυτή δεν είναι αυθαίρετη. Στηρίζεται στο συλλογισμό: Πώς είναι δυνατόν να περιπλανάται κανείς, έστω και με τα μέσα της εποχής εκείνης, επί δέκα συναπτά έτη εντός της Μεσογείου, μιας μικρής και κλειστής σαν λίμνη θάλασσας, χωρίς δυνατότητα επιστροφής;
Αν το μελετήσει καλά κανείς, θα ιδεί ότι έχει κάποια βάση το επιχείρημα. Το καταπληκτικότερο, όμως, είναι ότι το 1978 στις εκβολές του ποταμού Ρίο ντε Λαπλάτα (Αργεντινή) βρέθηκαν 15 αρχαιοελληνικοί αμφορείς, απόδειξη αδιάσειστη, που επιβεβαιώνει τις απόψεις της Ενριέττας Μερτζ ότι οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν φθάσει μέχρι τη Νότιο Αμερική.
Όλα, όμως, τα παραπάνω ίσως να αμφισβητούντο (παρ’ όλες τις πηγές), αν δεν επιστοποιούνταν από αρχαιολογικά τεκμήρια, καθώς και από την παρουσία της ελληνικής γλώσσας. Διότι πράγματι η Ελληνική παρουσία στα μέρη αυτά φαίνεται, εκτός όλων των άλλων και από την διασωθείσα ελληνική γλώσσα στις τοπικές διαλέκτους. Στη γλώσσα της Χαβάης, ο Άνρολντ Ουάντλερ έκανε έναν κατάλογο για τις κοινές λέξεις της Ελληνικής και της γλώσσας της Χαβάης. Να μερικές:
Χαβαϊκές λέξεις    Αρχ. Ελλην.
Αέτο (αετός)    Αετός
Μέλε (τραγούδι)    Μέλος (Μελωδία)
Λαούη (Λαός)    Λαός
Ίκι (έρχομαι)    Ικάνω (φθάνω)
κ.λπ.
Νοrs S. Josephson: «Ελληνικά γλωσσικά στοιχεία στις πολυνησιακές γλώσσες (Ελληνικός Ειρηνικός).
Την Μελέτη αυτή εξέδωσε το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Ο ίδιος καθηγητής του Πανεπιστημίου Stanford της Καλιφόρνιας Nors S. Josephson έγραψε και το βιβλίο «Ένας Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός στη Νήσο του Πάσχα».
Πριν αναφερθούμε σε ο,τιδήποτε άλλο επιβάλλεται να προσδιορίσουμε τη Νήσο του Πάσχα.
Η Χιλή είναι μία λωρίδα στη νοτιοδυτική πλευρά της Νοτίου Αμερικής (Ειρηνικός). Στη Χιλή ανήκει και το δυτικό τμήμα του νησιού Γη του Πυρός, καθώς και μερικά νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού σε μεγάλη απόσταση από την Χιλή. Σημαντικότερο είναι η Νήσος του Πάσχα, που βρίσκεται 3.200 χιλιόμετρα δυτικά του Βολπαραΐζο, που είναι επίνειο του Σαντιάγο, πρωτεύουσας της Χιλής.
Στις 6 Απριλίου 1722 έφθασε εκεί ο Ολλανδός εξερευνητής Ιάκωβος Ρογκέβεν. Επειδή την ημέρα που έφθασε εκεί ήταν Κυριακή του Πάσχα το ονόμασε «Νησί του Πάσχα». Θρύλοι και παραδόσεις, φαντασία και μυστήριο συνθέτουν την εικόνα του νησιού με τα πελώρια και περίεργα αγάλματα, που βρίσκονται σε όλη την έκτασή του.
Ο συγγραφέας Nors S. Jozephson διαπιστώνει ότι στον Ειρηνικό ωκεανό υπάρχουν εκατοντάδες νησιά και μεταξύ αυτών η «Νήσος του Πάσχα». Τα νησιά αυτά έχουν το χαρακτηριστικό ότι οι κάτοικοί τους μιλούν μία γλώσσα που ένας γνώστης των πραγμάτων διαπιστώνει αμέσως ότι είναι ελληνική. Την επιστημονική εγκυρότητα του συγγράμματος αυτού υποστήριξε το ιστορικό γερμανικό Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Και όταν ένα ιστορικό Πανεπιστήμιο του επιστημονικού κύρους και της αξιοπιστίας του της Χαϊδελβέργης εκδίδει ένα τέτοιο επιστημονικό σύγγραμμα, αξίζει τον κόπο να το προσέξουμε.
Στα συγγράμματα του Ν. Jozephson υπάρχει ένα πλήθος γλωσσολογικών (και όχι μόνον) αποδείξεων ότι οι γλώσσες των νήσων του Ειρηνικού είναι αρχαίες ελληνικές. Στις διαλέκτους αυτές οι καταλήξεις ουσιαστικών και επιθέτων, τα άρθρα, τα ρήματα, προέρχονται από την ελληνική. Λόγου χάριν, τα άρθρα ο και το παραμένουν αυτούσια, ενώ το η έγινε χε, το τα έγινε τάου. Η ρηματική κατάληξη –αω έγινε –αου και η –μαι έγινε –μαϊ. Το ιερό το «χιερό», τον ναό τον λένε «τα-νάο», η πύλη λέγεται «χα-πύλη», το ραπίζω «ραπού», ο χιτών «χιτάου», η ώρα «χόρα», το χορεύω «χούρα-χούρα» κλπ.
Γλώσσα της Νήσου του Πάσχα
Ανγκού (= πνίγομαι)
Μποού (= φωνάζω)
Χάμο
Κένου (= σύζυγος)
Χινέ (= γυναίκα)
Τόκο (= ξύλο)
Χίρο
Τιγκάϊ (= χτυπώ)
Αρχαία Ελληνική
Άγχω (άγχω = πνίγω)
Βοή
Γάμος
Γένος
Γυνή
Δοκός (δοκάρι)
Ήρως
Θιγγάνω (= αγγίζω)

Η ύπαρξη αυτών των σημαντικών γλωσσικών στοιχείων σε ένα γεωγραφικό χώρο σαν αυτόν της Πολυνησίας, που βρίσκεται στους αντίποδες του ελληνικού, αποδεικνύει και πιστοποιεί εκ νέου τον πολιτιστικό και διαφωτιστικό ρόλο της Ελλάδας μέσα στη διαδρομή των αιώνων. Το γεγονός, όμως, ότι ο πολιτιστικός αυτός ρόλος μελετήθηκε από έναν επιστήμονα του κύρους του Nors Josephson, αποδεικνύει ότι οι ξένοι επιστήμονες ερευνητές σέβονται πολύ περισσότερο από εμάς τη συμβολή της Ελλάδος στον παγκόσμιο πολιτισμό, γι’ αυτό αξίζουν και τον δικό μας σεβασμό.