Ας πάψουμε να είμαστε φοβικοί έναντι της Αριστεράς!

Ζούμε στην μοναδική ίσως χώρα του κόσμου όπου πλέον την ιστορία δεν την διαβάζουμε, αλλά παρακολουθούμε, υπερβολικά ανεκτικά, φοβικά, να την παραποιούν συστηματικά και ξεδιάντροπα επαγγελματίες της Αριστεράς. Ζούμε σε μια χώρα της οποίας ο πρωθυπουργός θαυμάζει τον Μάο, και όταν του υπενθυμίζεται ότι η Πολιτιστική Επανάσταση του Μεγάλου Τιμονιέρη είχε εκατομμύρια νεκρούς, το θεωρεί λεπτομέρεια. Ζούμε σε μια χώρα που η κυβέρνησή της προβάλλει πομπωδώς την γραφικότητα των ιδεολογικών της εμμονών, την ανιστόρητη αγκύλωσή της σε μύθους που κατέρρευσαν με πάταγο αφήνοντας πίσω τους νεκρούς και εξαθλιωμένους. Ζούμε στην χώρα όπου ο Υπουργός Δικαιοσύνης στηλιτεύει μια άλλη χώρα επειδή διοργανώνει συνέδριο με τίτλο «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα»: η χώρα αυτή είναι η Εσθονία, που βρισκόταν υπό βίαιη προσάρτηση στην Σοβιετική Ένωση για δεκαετίες και ξέρει καλά τι εστί κομμουνισμός.
Ζούμε σε μια χώρα που έμαθε στα παιδιά της ότι είναι κακό να αυτοπροσδιορίζεσαι ως δεξιός, ως μη-αριστερός έστω. Ζούμε σε μια χώρα όπου η Αριστερά σφετερίστηκε τον πολιτισμό και το πνεύμα, και ξέχασε ότι δεξιός ήταν ο Ελύτης και ο Χατζιδάκις και ο Χορν: η Κυριακάτικη παρέα του Κωσταντίνου Καραμανλή δηλαδή (συγγνώμη αριστερέ αναγνώστη, δεν ήταν δα κι ο Λαζόπουλος όλοι αυτοί, δεν έλεγαν ανέκδοτα για γριές και σωματικές λειτουργίες). Ζούμε σε μια χώρα που (επιλέγει να) ξεχνά ότι την Δεξιά την εξέφρασαν προσωπικότητες όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, που έχει γράψει και μια Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος (συγγνώμη αριστερέ αναγνώστη, ναι ξέρω, η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδέχεται το Ευρωπαϊκό Πνεύμα, άσε δε τον Σεφέρη που "ξέρουμε εμείς, ήταν πράκτορας των Αγγλων"). Ζούμε στην χώρα που ξεχνά ότι, την ίδια ώρα που η παρέα του Αλέξη ζητούσε την... σύλληψη του Κλίντον, ήταν ο δεξιός Κωστής Στεφανόπουλος, που χωρίς να απαρνιέται ίχνος από την βαρύτητα του θεσμού και της χώρας που υπηρετούσε, και με την οξύνοια και την καιριότητα του λόγου του, εξέθετε την Ελληνική διαμαρτυρία χωρίς μασκαράτες και νταούλια.
* * *
Ζούμε στην χώρα όπου η Αριστερά μπορεί την μια μέρα να δοξάζει το τείχος του Βερολίνου και την επομένη να δηλώνει ένα "συγγνώμη, λάθος" και να κατακεραυνώνει τον ρεφορμισμό, διατηρώντας, νομίζει, το αλάθητο. Ζούμε στην χώρα όπου  το Τσερνομπίλ καταγγέλθηκε ως προβοκάτσια της συντήρησης. Ζούμε στην χώρα που δεν άκουσε ποτέ της για τα γκουλάγκ, δεν άκουσε ποτέ της για το holodomor (τον λιμό των εκατομμυρίων νεκρών της δεκαετίας του 1930 στην Ουκρανία, γιατί έπρεπε να βγει το πενταετές πρόγραμμα του κόμματος), δεν άκουσε ποτέ της για τους Κόκκινους Χμερ, που κατέσφαξαν την μισή Καμπότζη, δεν έμαθε ποτέ την ιστορία των ηρωικών αντιστασιακών Πολωνών προσκόπων που την επαύριο της ανεξαρτησίας ρίχτηκαν στις φυλακές του Μπιέρουτ, ζούμε σε μια χώρα που "γνώριζε" ότι ο Λεχ Βαλέσα ήταν πράκτορας της αντίδρασης (και ο νυν υπουργός εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς υπερασπίστηκε με πάθος τον Γιαρουζέλσκι τότε, πριν αποκηρύξει πρόσφατα τις "ανοησίες που τον έβαζε το κόμμα να γράφει"), ζούμε σε μια χώρα που δεν άκουσε ποτέ για την Άνοιξη της Πράγας, που δεν γνωρίζει τον μάρτυρα της ελευθερίας Jan Palach που αυτοπυρπολήθηκε σε μια πλατεία της Πράγας λίγο μετά την εισβολή των κόκκινων τανκς, ζούμε σε μια χώρα που δεν γνωρίζει την Ουγγαρία του 1956, την Ανατολική Γερμανία του 1953. Ζούμε στην χώρα όπου είναι άγνωστη η σφαγή του ανθού της Πολωνικής κοινωνίας από τους Σοβιετικούς κομμουνιστές στο δάσος του Κατίν: 22.000 οι νεκροί της Άνοιξης του 1940 (προσοχή στην ημερομηνία, δεν υπήρχε πόλεμος εκεί, τότε, υπήρχε μόνο επιθυμία Κομμουνιστικής κατοχής με Ναζιστική ανοχή).
Ζούμε στην χώρα του σφετερισμού των πάντων από την Αριστερά: ο πρωθυπουργικός σύμβουλος παρέδιδε μαθήματα πνευματικής ποιότητας επικαλούμενος τον Ταρκόφσκι, τον μέγα σκηνοθέτη που αλύπητα κατεδίωξε ο κομμουνισμός. Ζούμε στην χώρα όπου η Αριστερά επιμένει ότι υπάρχουν σοσιαλιστικοί παράδεισοι: η Κούβα είναι πάντα της μόδας, οι (μη-) εκλογές, οι φυλακές, οι αντιρρησίες όπως η Yoani Sanchez (σύμβολο της ελευθερίας του λόγου στην εποχή μας αλλά άγνωστη ως εχθρός του Καστρισμού), η μη πληροφόρηση, η ισοπέδωση των πάντων προς τα κάτω είναι λεπτομέρειες. Η Βενεζουέλα και ο Μαδούρο είναι μύχιος υπουργικός πόθος, έμπλεος σταλινικής νοσταλγίας.
* * *
Ζούμε στην χώρα που, αν ρωτήσω τον Υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή τι είναι η Black Ribbon Day δεν θα ξέρει, αλλά θα την καταδικάζει. Η μέρα αυτή ήταν, παλαιόθεν, μέρα διαμαρτυρίας έναντι της Σοβιετικής Ένωσης στις κατεχόμενες χώρες. Και ήταν πάντα η 23η Αυγούστου, η μέρα δηλαδή που υπογράφηκε το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, το σύμφωνο μη-επίθεσης Ναζί και Κομμουνιστών που διαμέλισε και την Ανατολική Ευρώπη και κατήργησε την ανεξαρτησία των χωρών της Βαλτικής όπως η Εσθονία. Ήταν και η μέρα που ξεκίνησε η ανθρώπινη αλυσίδα της Βαλτικής Οδού, που ένωσε χέρι-χέρι τις πρωτεύουσες Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας το 1989 σε μια απαίτηση ανεξαρτησίας (μα πώς τόλμησαν κύριε Κοντονή μου;). Και όταν προτάθηκε αυτή η μέρα να είναι μέρα μνήμης όλης της Ευρώπης ενάντια στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, την πρόταση την έκανε ο Βάκλαβ Χάβελ, μια γιγάντια προσωπικότητα αγώνα και πνεύματος (ή να τον καταργήσουμε κι αυτόν κύριε Κοντονή μου;). Συνέβη το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, εφαρμόστηκε, ίσχυσε για δυο χρόνια. Δεν αλλάζει αυτό ούτε την μείζονα συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην τελική έκβαση του πολέμου, ούτε τον απαράμιλλο ηρωισμό των μαχητών του Στάλινγκραντ. Αλλά δεν αλλάζει και όλα τα εγκλήματα του καθεστώτος που προηγήθηκαν, ούτε αυτά που ακολούθησαν. Δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο κομμουνισμός είναι μια ολοκληρωτική ιδεολογία που, όπου εφαρμόστηκε, έχτισε φυλακές και έσκαψε τάφους.
* * *
Και θα με ρωτήσεις, "δεν έκανε η Δεξιά εγκλήματα;". Σαφώς, και ατέλειωτα, κάθε εμφύλιος έχει άλλωστε δυο ηττημένους. Αλλά η διαφορά είναι πως η Δεξιά ζήτησε συγγνώμη. Και η Δεξιά υπερασπίστηκε την όποια, ασθενή, ελαττωματική, δημοκρατία την ώρα που οι ήρωες της Αριστεράς υμνούσαν τον Εμβέρ Χότζα και ονειρεύονταν ανεξάρτητες Μακεδονίες υπό την επίβλεψη του Δημητρώφ. Και η Δεξιά ήταν που πέτυχε την ομαλότατη δημοκρατική μετάβαση από την, ακροδεξιά, Χούντα στην Δημοκρατία (και την Ευρώπη) που την ανεκτικότητά της καθημερινά καπηλεύεται η Αριστερά πλέον. Ναι, σκότωσε ανθρώπους η Δεξιά (κι ανέχτηκε κάποτε την Ακροδεξιά όπως η Αριστερά ανέχεται και συνεχίζει να χαϊδεύει την Ακροαριστερή τρομοκρατία, να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν κυβερνητικοί βουλευτές υποστηρικτές της 17 Νοέμβρη). Αλλά η θανατική ποινή καταργήθηκε επί Δεξιάς, ενώ κραύγαζε διαμαρτυρόμενη η Αριστερά που ήθελε την συνέχιση της, η ίδια η Αριστερά που κατά κόρον χρησιμοποιούσε τον χαρακτηρισμό "ψόφος", για όποιον δεν εκτιμούσε (χαρακτηρισμό που η χρήση του αποτελεί ένα από τα πολλά κοινά μερίδας της σημερινής Αριστεράς και των Νεοναζί της Χρυσής Αυγής, πέρα από τις κοινές τους στάσεις σε δημοψηφίσματα και άλλες κρίσιμες ψηφοφορίες...).
Και ναι, τους ανθρώπους που σκότωσε η Αριστερά τους ξεχάσαμε πια, και δεν ακούσαμε ποτέ από την Αριστερά ένα συγγνώμη για την μάνα του Γκατζογιάννη, για την Παπαδάκη, για τις χιλιάδες ανώνυμες ψυχές που απλά δεν ήταν Αριστεροί. Βλέπεις, η Αριστερά δεν ζητά ποτέ συγγνώμη. Είναι όμως καιρός να πάψουμε να της επιτρέπουμε να διαστρεβλώνει τα γεγονότα, να πάψει να κραυγάζει απέναντι στα επιχειρήματα της Ιστορίας. Είναι επίσης καιρός να σταματήσουμε να διακρίνουμε (η Δεξιά έχει αποδεδειγμένα σταματήσει προ πολλού). Πέραν δεξιάς και αριστεράς, υπάρχει Ιστορία, προς ανάγνωση, και διδάγματα, προς εφαρμογή. Κλειστά μάτια δεν επιτρέπονται.

* Ο Γιώργος Παππάς είναι Παθολόγος, πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, που έχει περάσει από τη διαδικασία του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών. Οι θέσεις που εκφράζονται δεν απηχούν απαραίτητα στην ολοτητά τους τον εν λόγω πολιτικό φορέα.