Η μικροαστική… Επανάσταση!

- Σχεδόν έκλεισε η καλοκαιρινή περίοδος της ραστώνης και της παράδοσης.  Πανηγύρια, εκδηλώσεις, προσκύνημα στα γονικά, επιστροφή στις ρίζες, γιορτές  της προβατίνας, της πίττας, της κτηνοτροφίας, με ρίβερ πάρτι και αναπαραστάσεις εθίμων και ξεχασμένων συνηθειών.
- Λίγο ή πολύ όλοι,  με λίγα ή μετρημένα ευρώ, με νοικοκυρίστικους λογαριασμούς, έφθασαν μέχρι και το τελευταίο κονάκι, επιμένοντας παραδοσιακά, προσκυνηματικά, πεισματικά και αντιδραστικά, με όσα οι Έλληνες κουβαλούν μέσα από την ιστορία, και εκφράζουν τη συνέχεια αυτού του τόπου.
- Όσοι βρέθηκαν σε αυτό  το  «μικροπεριβάλλον», των χωριών, ακόμη και των μικροοικισμών, θα κατάλαβαν ότι ο κόσμος, ο λαός, επιμένει στη συνέχεια των παραδόσεων,  στις κατακτήσεις που πέτυχε τα χρόνια της …. «διαφθοράς» της…. «διαπλοκής», και της «κάρτας διακοπών», της «αστικοποίησης» της κοινωνικής ζωής.
- Η ζωή συνεχίζεται με όσες «καινοτομίες»  έρχονται από την καπιταλιστική ανάπτυξη, που δεν σταματάει να παράγει κατανάλωση, και όλα τρέχουν με τις ταχύτητες της Εγνατίας και της Ιόνιας  οδού, και μέσα σε λίγες ώρες, και για λίγες ώρες παράδοσης, για λίγο τσίπουρο και για λίγα ακούσματα του κλαρίνου, φθάνουν, αμετανόητοι προσκυνητές, γιατί όχι επαναστάτες και «αναρχικοί», στην ξεχασμένη Ελλάδα για να αναπνεύσουν ελεύθερα..
- Ναι, το καλοκαίρι αυτό ήταν μια «αστική», μια  «μικροαστική» επανάσταση  των Ελλήνων, κόντρα στα μνημόνια, τα capital controls και τις εξυπνάδες της «πρώτης φοράς Αριστεράς», αφού όλοι «δεξιοί» και «αριστεροί»  έχουν και ένα και δύο κεραμίδια, και μικρή ή μεγάλη ρόδα, που τα κατέκτησαν με δουλειά και αγώνα ζωής, και δεν θέλουν να τα χάσουν  ή να τα παραδώσουν αμαχητί.
- Και σε αυτό το παραδοσιακό καλοκαιρινό πανηγύρι της επιστροφής στις ρίζες, μπροστά βγαίνουν τα παιδιά και παίρνουν τα βήματα του χορού, και μεταφέρουν τα μηνύματα των καιρών για το περιβάλλον, και καταγράφουν με τη σύγχρονη τεχνολογία, και αποθησαυρίζουν, εικόνες που δεν θέλουν να ξεχάσουν.
- Είναι διαπιστωμένο ότι αυτό το καλοκαίρι, δεν ακούστηκαν ιδεολογικά συνθήματα και πολιτικές φλυαρίες, και έλειψαν  και απουσίασαν οι περιοδεύοντες  κομισάριοι του βουνού και της πόλης με  τις σκουριασμένες και αναχρονιστικές ιδέες μιας ξεπερασμένης εποχής  των απολιθωμένων θεωριών.
- Και εύκολα διαπιστώθηκε ότι και οι ιδεολόγοι της «ισότητας», και της  «δικαίας» διανομής  των «γεμιστών», κάπου ξάκρισαν, σε καλές παραλίες, κάτω από σκιασμένες ξαπλώστρες, σε «φιλικές» βίλες  προνομιούχων, μετά «πισινών!» Ή πάνω σε σκάφη ταχύπλοα  προκλητικής  καλοπέρασης και αφθονίας και ευμάρειας!
- Στη λαύρα του καλοκαιριού και στις υψηλές θερμοκρασίες, και τις μεγάλες πυρκαγιές των δασών, που έκαψαν και τους δασικούς χάρτες, μαζί με την «μικροαστική» επανάσταση, και την  «Μεγαλοαστική» για πρώτη φορά Αριστερή καλοπέραση, εκδηλώθηκε μέσα στην «πρώτη φορά Αριστερά» και μια ξεχασμένη, αναδρομική, και ξεθωριασμένη «κομμουνιστική» επανάσταση, με μια Ευρωπαϊκή σύνοδο στην Εσθονία, με θέμα καταδίκη του κομμουνιστικού και φασιστικού ολοκληρωτισμού και το εγκληματικό παρελθόν.
- Και τσίμπησε η αλογόμυγα την Συριζοπαρέα, που σήκωσε κόκκινη σημαία, «αντίστασης», με τη δήλωση του αρμόδιου υπουργού να αρνηθεί να συμμετάσχει σε ένα φόρουμ της Ευρώπης.
- Αυτοί, που εξαντλήθηκαν στις μνημονιακές συσκέψεις  αμυνόμενοι(!) των επιθέσεων των δανειστών, απέφυγαν σαν ο διάβολος το λιβάνι, να πάνε και να πουν (αυτό που λένε στο εσωτερικό) ότι τα κομμουνιστικά και σταλινικά καθεστώτα δεν έκαναν εγκλήματα! Μια μάλιστα συντρόφισσα είπε ότι «αν ήσουν με το κομμουνιστικό καθεστώς δεν σε πείραζαν ποτέ»!
- Παράλληλα και η αρχαία σκουριά του ΚΚΕ, στήνει μνημείο στο Γράμμο για τον αγώνα που έκαναν τότε να εντάξουν τη χώρα στο σιδηρούν παραπέτασμα, και να δηλώνουν στα μεγάφωνα ότι «θα συνεχίσουν τον αγώνα»!  Όταν τότε έχασαν τη μάχη του Γράμμου, τέτοιες μέρες του Αυγούστου 1949, η ηγεσία είχε δηλώσει ότι «παραμένει με το όπλο παρα πόδας»!
- Η συντρόφισσα,  με αυτό που είπε για την σιωπή των αμνών στα κομμουνιστικά καθεστώτα, έφερε στην επικαιρότητα την ΕΑΜοκρατία της κατοχής και του Δεκέμβρη, που έλεγαν το ίδιο με λόγια της ….καθαρεύουσας «ή μεθ΄  ημών, ή καθ΄ ημών».  Και το πιο καθαροϋπονοούμενο: «πας μη ΕΑΜίτης, Γκεσταμπίτης εστί»!
- Και ενώ σκαλίζουν έτσι, την τραγική ιστορία, και προκαλούν την μνήμη των αστών, που ζουν αυτό το καλοκαίρι την «μικροαστική» τους επανάσταση, ειρηνικά και  πανηγυρικά στα χωριά και στην επαρχία, να θυμηθούν εκείνα τα γεγονότα, και να επιστρέφουν στις πόλεις, με αναμνήσεις ανταρτόπληκτων.
- Και μετά από τέτοιες διχαστικές πρακτικές, απαιτούν από όσους έχουν παγώσει στη μνήμη τους τα εγκληματικά γεγονότα των κομμουνιστών,  μιας μακράς περιόδου (πάνω από 40 χρόνια) μέτρων, λήθης, να μη μιλούν, να μη θυμούνται, και να μη ανάβουν τα δικά τους καντήλια στα θύματα  τα δικά τους.
- Αλλά, ανιστόρητοι όπως εμφανίζονται, και με το θράσος της πρόκλησης αυτών των δηλώσεων και των εκδηλώσεων, θέλουν να ξεχνούν ότι εδώ κοντά είναι το Νταλαμάνι,  εδώ κοντά είναι η Μουργκάνα όπου εκτέλεσαν και εξαφάνισαν 120 άνδρες ενός λόχου του 611 Τ.Π., εδώ γραμμένη είναι και η τραγική ιστορία της ΕΛΕΝΗΣ Γκατζογιάννη, και κεί στα ρέματα της Μουργκάνας ο αέρας στροβιλίζει ακόμη την τραγική φωνή της καθώς εκτελείται: «παιδιά μου».
- Τοπικά, οι κομμουνιστές να μη ξεχνούν τον  δικό τους Θ.  Δρίτσιο και όσα γράφει στο βιβλίο του  «Γιατί με σκοτώνεις σύντροφε»!      
- Τα «συντροφικά μαχαιρώματα», είναι κομμουνιστική έκφραση, για τα εγκλήματα που διέπραξαν μέσα στο κόμμα, και όσα ακολούθησαν την πορεία της προσφυγιάς για μερικούς που έζησαν στα γκούλαγκ της Σιβηρίας, τον «παράδεισο» του δικού τους καθεστώτος. Εκεί κάπου αυτοκτόνησε και ο Νικ. Ζαχαριάδης. Το άσμα «επέσατε θύματα αδέλφια εσείς…», είναι η ομολογία ενοχής τόσων εγκλημάτων.
- Οι προκλήσεις δεν βοηθούν στην κοινωνική ειρήνη που χρειάζεται τώρα που η πατρίδα μας υποφέρει.
- Και οι περιπλανήσεις του μέτοικου συνεχίζονται…
ο  μέτοικος