Ο παράδεισος του ΣΥΡΙΖΑ...

Πόσο όμορφα θα ήταν σήμερα τα πράγματα για τον καθένα χωριστά και για την Ελλάδα, αν όσα διατυμπάνιζε ο Αλ. Τσίπρας προεκλογικά και όσα διαλαλεί ως Πρωθυπουργός ήταν αληθινά; Όλοι τότε, ψηφίσαντες και μη ψηφίσαντες, ελπίσαμε σε κάτι το καλύτερο από την τότε άσχημη πολιτική κατάσταση της χώρας.
Αλλά τι κρίμα! Όλες οι διακηρύξεις, όλες οι δεσμεύσεις και όλοι οι όρκοι του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκαν «λόγια πτερόεντα» και «κουβέντες χωρίς περιεχόμενο», όπως λέει και ο ποιητής.
Γι’ αυτό σήμερα τα μεγάλα λόγια για το σχίσιμο του Μνημονίου, για τη διαγραφή του χρέους, για τις γερμανικές αποζημιώσεις, για τις λίστες, έχουν καταντήσει «οι αντίκες του ΣΥΡΙΖΑ» και ετοιμάζονται να τοποθετηθούν σε μουσειακό χώρο, ώστε να μην ξαναδοκιμάσει ο λαός διά της ψήφου του τα ίδια. Και έτσι αντί να βρισκόμαστε στο δρόμο για τον επίγειο παράδεισο κατά την υλιστική θεωρία, έχουμε γκρεμιστεί στα τάρταρα της κόλασης.
Και βλέπεις όλους σχεδόν τους συμπολίτες μας να αναστενάζουν και να αγωνιούν για τον άρτον τον επιούσιο. Οι αβάσταχτοι φόροι, η μείωση μισθών και συντάξεων και η ανεργία, στέρησαν από τους ανθρώπους ακόμα και το χαμόγελο. Ποιος έχει τη διάθεση να σκεφτεί και να οργανωθεί πολιτικά, να αντιδράσει συλλογικά, όταν η Κυβέρνηση της «Αριστεράς» αποδείχτηκε η χειρότερη από κάθε προηγούμενη, αδίσταχτη και αντιλαϊκή; Μόνο ο κ. Τσίπρας με τον αλλάδελφό του τον Καμμένο «χαίρονται», καθώς όπως λένε, η χώρα βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης και όπου νάναι τελειώνουν τα Μνημόνια! Έτσι εξηγείται που μέσα στα δεινά της κόλασης η λογική κοιμάται και η συνείδησή μας δείχνει ακόμα να είναι ναρκωμένη.
Αλλά δε συμβαίνει το ίδιο και με τους κυβερνητικούς, κι ας έχουν την κύρια ευθύνη για την παγίωση της κρίσης. Από όσα λένε και πράττουν, δείχνουν ότι ασπάζονται ως αξίωμα της πολιτικής τους τούτο: «φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκομεν» (ας φάμε, ας πιούμε, γιατί αύριο τελειώνουμε).
Και η πρόκληση για τον λαό από τους κυβερνώντες γίνεται τώρα πιο προκλητική, όταν επιμένουν να συγκυβερνάνε με τον Καμμένο, πολιτικό ακροδεξιό και εθνικολαϊκιστή. Έτσι προέκυψε ένα κυβερνητικό μόρφωμα επικίνδυνο και για τους θεσμούς, αλλά και για τα σοβαρά εθνικά ζητήματα. Μπορεί να γελάμε με την θρησκευτική υποκρισία του συγκυβερνήτη και με τη σιωπή του για τα εγκλήματα του ναζισμού και σταλινισμού, αλλά αυτός ο δυισμός μπορεί να μας οδηγήσει και σε μεγάλες περιπέτειες.
Όντας η χώρα και οι πολίτες μπροστά σε τόσα αδιέξοδα το «άγος της κρίσης» απαιτεί από όλους μας σκέψη και δράση πολιτική. Ο λαϊκισμός από τη λεγόμενη Αριστερά έφερε φτώχεια και απόγνωση σε όλους. Ενώ η λάσπη που ράντισε προς τους πολιτικούς της αντιπάλους, χωρίς καμία εξαίρεση, με τα κοσμητικά επίθετα «δοσίλογος», «γερμανοτσολιάς», «προδότης», έχει προκαλέσει τέτοια σύνδρομα στους πολίτες, που ακόμα δεν έχουν θεραπευτεί. Έτσι εξηγείται και η ισοπεδωτική αρνητική στάση των πολλών προς τους πολιτικούς.
Και ας μην ξεχνάμε τη γνώμη του Πλάτωνα στο έργο του «Πολιτεία» όπου σημειώνει: στο έδαφος της κολακείας (λαϊκισμού) δε φυτρώνει η δημοκρατία, αλλά η τυραννία. Γιατί όσο αδρανούμε οι πολλοί τόσο ξεθαρρεύουν οι λίγοι και σχεδιάζουν να βολέψουν τα όνειρά τους, αφού βλέπουν πως ακόμα υπάρχει αγορά των παραμυθιών. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε την επιμονή του Πρωθυπουργού σε επικοινωνιακά παραμύθια, ενώ οι πολίτες βιώνουμε μία πραγματικότητα δραματική; Ίσως η εξουσιολαγνεία και η ιδιοτέλεια των πολιτικών να καθίσταται ανίατη λόγω των πολλών προνομίων.
Ευτυχώς που η ιστορία μας μάς θυμίζει ότι οι περιπέτειες ενός λαού κινούνται στην περιφέρεια του κύκλου, με αρχή και τέλος. Αυτή βέβαια η διαδρομή συντελείται με τη συμμετοχή και όχι με την αδράνεια της κοινωνίας.
Αν όμως και σήμερα τα πράγματα δεν οδηγηθούν στο τέλος για μια νέα ειρηνική και δημοκρατική αρχή, τότε μπορεί να συμβεί ό,τι έχει γράψει ο Χρ. Γιανναράς: «Αν μία κρίσιμη μάζα πολιτών συνειδητοποιήσει σε ποιον εφιάλτη έχει βυθίσει τη χώρα ολόκληρο το σημερινό πολιτικό σύστημα, τότε κάτι το απρόβλεπτο, ριζικά καινούργιο θα μπορούσε να γεννηθεί».

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ