Τα ψέματα των πολιτικών κούρασαν τους πολίτες!

Η απαξίωση της πολιτικής και του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα τουλάχιστον είναι πλήρης, πράγμα που οδηγεί σε αδιέξοδο τους πολίτες, οι οποίοι παρασύρονται κάθε φορά από τα ελκυστικά δολώματα που τους προβάλλουν προεκλογικά τα διάφορα κόμματα εξουσίας. Λόγω του ότι μεγάλο μέρος του λαού είναι στοιχειωδώς αμόρφωτο και αρέσκεται στα παραμύθια του λαϊκισμού, δεν είναι δύσκολο σε δημαγωγούς να προσεταιριστούν την ψήφο τους και να καταλάβουν την πολυπόθητη γι’ αυτούς εξουσία, όχι βέβαια τόσο για να προσφέρουν στην κοινωνία, όσο για να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και να καρπωθούν αυτοί, οι συγγενείς και οι φίλοι τους τα «αγαθά» της εξουσίας.
Η ατιμωρησία, η ανευθυνότητα, η έλλειψη στοιχειώδους ευαισθησίας, ο λαϊκισμός, ο εκχυδαϊσμός, η απαιδευσία, η φιλαρχία, η ιδιοτέλεια, εξευτελίζουν τελικά τόσο τα άτομα που αναρριχώνται στην εξουσία με αυτόν τον τρόπο, αλλά πολύ περισσότερο βλάπτουν ανεπανόρθωτα τη χώρα και καταστρέφουν τις μελλοντικές προοπτικές ευημερίας και ανάπτυξης.
Οι υπαίτιοι τέτοιων καταστροφικών πολιτικών, δυστυχώς, όχι μόνον μένουν ατιμώρητοι, αλλά καλυπτόμενοι κάτω από το απατηλό σύνθημα για μη «ποινικοποίηση» τάχα της πολιτικής ζωής και με τους νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν απολαμβάνουν αμέριμνοι τα προνόμιά τους, επανεμφανιζόμενοι για να σώσουν ξανά τον τόπο!
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα των όσων λέμε είναι η αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Όταν αντιπαραβάλλει κάποιος –και αυτό ευτυχώς είναι εύκολο λόγω των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας –τα όσα έλεγε ο νυν πρωθυπουργός, ο κ. Τσίπρας, με αυτά που λέει και πράττει τώρα, είναι να απορεί για την «αναίδεια» που τον χαρακτηρίζει. Όχι μόνον πράττει τα ακριβώς αντίθετα, αλλά και επαίρεται γι’ αυτά εκθειάζοντάς τα.
Οι περισσότεροι από όσους τον ψήφισαν το έχουν μετανοιώσει, αυτό όμως δεν αλλάζει τα γεγονότα. Η ψήφος είναι δίκοπο μαχαίρι, πρέπει να την χειρίζεται κάποιος με μεγάλη προσοχή και μελέτη, επειδή μπορεί να γίνει μπούμεραγκ για τον ίδιο τον ψηφοφόρο. Δυστυχώς, όμως, ένα  ποσοστό του εκλογικού σώματος εξακολουθεί να θέλγεται από τα απατηλά δημαγωγικά λόγια, εθελοτυφλεί και είναι προσκολλημένο σε αυτή τη φενάκη, είτε επειδή τρέφει αντιδεξιά αισθήματα είτε επειδή έχει ή προσδοκά κάποιο ατομικό όφελος.
Η ζημιά που έχει προκαλέσει αυτή η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ είναι πάρα πολύ μεγάλη για να εκτιμηθεί δεόντως: η δέσμευση στους δανειστές της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, τα εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα στις επιχειρήσεις λόγω του ελέγχου εκροής κεφαλαίων, η μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων νέων επιστημόνων στο εξωτερικό, η περαιτέρω δραστική μείωση των μισθών και των συντάξεων, η διάλυση της μεσαίας τάξεως, η επιπλέον επιβάρυνση των πολιτών με περί τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ, η εκποίηση δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές, ο καθημερινός εφιάλτης απώλειας της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας και της πρώτης κατοικίας, η βαρύτατη και αβάσταχτη φορολογία που δεν αφήνει πολλά περιθώρια επιβίωσης στους περισσότερους πολίτες, η απουσία προοπτικής ανάπτυξης και η βαριά ψυχολογία στην αγορά κ.ά. είναι οι οικονομικές συνέπειες αυτής της πολιτικής.
Επιπλέον, ένας πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ άκρως ριζοσπαστικός – όπως εκδηλώνεται με δηλώσεις συνεργατών του κ. Τσίπρα, υπουργών και του προέδρου της Βουλής – καταφέρεται με κάθε τρόπο εναντίον της ταυτότητας του Έλληνα, απορρίπτοντας την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια. Αυτά, ωστόσο, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον χαρακτήρα και την ταυτότητα του Έλληνα. Την πατρίδα την εκποιούν με τη διεθνιστική πολιτική τους των ανοικτών συνόρων, την υποβάθμιση της σημασίας της ελληνικής σημαίας, για την οποία χύθηκαν ποταμοί αίματος, τη θρησκεία με την κατάργηση των θρησκευτικών συμβόλων στις δημόσιες υπηρεσίες και την κατάργηση της πρωινής προσευχής στα σχολεία, και την οικογένεια με την προβολή προτύπων κάθε άλλο συμβατών με την επικρατούσα νοοτροπια στην πλειοψηφία των πολιτών.
Όσο για την παιδεία, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις των υπουργών παιδείας που φαίνεται ότι μεγάλωσαν σε κομματικό κομμουνιστικό σωλήνα οδηγούν σε μια στασιμότητα και σε μια παπανδρεϊκή εποχή αυθαιρεσιών και καταλήψεων, με αποτέλεσμα την υποβάθμισή της. Σε μια εποχή που η παιδεία θα πρέπει να είναι η κινητήρια δύναμη όχι μόνο για την οικονομική ανάπτυξη, αλλά και για την πνευματική ατομική ολοκλήρωση και ευημερία, η αριστεία θεωρείται εγωισμός και ανισότητα κοινωνική και αντικαθίσταται από την εξίσωση των πάντων με την κατάργηση κάθε είδους αξιολόγησης.
Πολλοί υπουργοί και συνεργάτες του πρωθυπουργού συμπεριφέρονται με την νοοτροπία «γενιτσάρων». Αν μπορούσαν, θα άλλαζαν τα πάντα με βάση τις αριστερές-κομμουνιστικές ιδεοληψίες τους εν μια νυκτί. Και όσο για τους Ανεξάρτητους Έλληνες του κ. Καμένου, είναι τόσο εξαρτημένοι από την καρέκλα της εξουσίας, που και αυτοί άλλα λένε και άλλα πράττουν.
Το «μη ψεύδου, αλλ’ αλήθευε» του Σόλωνα, δυστυχώς έχει αντιστραφεί από τους πολιτικούς. Αντ’ αυτού η μέθοδός τους είναι «ψεύδου, και μη αλήθευε»! Πώς είναι, όμως, δυνατόν αυτοί που δεν τιμούν την αρετή, να τιμούν πρώτα την αλήθεια, όπως λέει ο Δημόκριτος. Η Πειθώ ακολουθεί την Αλήθεια, και γι’ αυτό, όπως λέει και ο λαός μας, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.
Και κάτι τελευταίο, όχι όμως ασήμαντο. Ο κ. Τσίπρας μπορεί να μην έχει την κατάλληλη εγκυκλοπαιδική μόρφωση και εμπειρία, διαθέτει όμως δημαγωγικές ικανότητες που του δίνουν τη δυνατότητα χαμαιλεοντικών μεταλλάξεων, γι’ αυτό και είναι ακόμα πιο επικίνδυνος.
Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση πάσχει σοβαρά, αδυνατεί να προβάλει το πρόγραμμά της, περιορίζεται σε αντιδράσεις στις πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού, μιλά γενικά και αόριστα, και αρκετά συχνά δεν πείθει επειδή βαρύνεται με παρόμοια λάθη, παραλείψεις και ψέματα. Πώς να πείσει π.χ. όταν μιλά για τον ΕΝΦΙΑ, τη στιγμή που η ίδια μαζί με το ΠΑΣΟΚ τον επέβαλε; Ή πώς να πείσει για τον νεποτισμό, όταν είναι γνωστό ότι σε όλα τα κόμματα οι γόνοι πολιτικών θεωρούν την πολιτική καριέρα ως κληρονομικό δικαίωμα; Ο μιμητισμός της αριστερής «προοδευτικότητας» από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης την καθιστά ουραγό στο άρμα της. Επιτέλους, θα πρέπει να αποβάλει το φοβικό σύνδρομο, να προβάλει και να αναδείξει τις δικές της αξίες, όχι μόνο τις οικονομικές, ώστε να αποκτήσει πολιτική «αυτονομία».
Οι πολίτες κουράστηκαν και απογοητεύτηκαν από τα ψέματα. Θέλουν την αλήθεια. Όχι αοριστολογίες. Συγκεκριμένες προτάσεις και μέτρα και έξοδο από την βαθειά και μακρόχρονη οικονομική και πολιτιστική κρίση.