Γιατί χωρίζουν τα ζευγάρια;

«Αγάπη 12 χρονών γυρεύει να μ’ αφήσει», λέει ένα δημοτικό μας τραγούδι. Αφορμή παίρνω σήμερα από έναν ακόμη χωρισμό ενός ζευγαριού γνωστού που πριν 12 χρόνια ήταν τόσο ερωτευμένοι που τους ζήλευες. Σήμερα με παιδιά, αποφάσισαν να χωρίσουν και αναρωτιέμαι, γιατί; Απ’ ό,τι γνωρίζω, οι περισσότεροι άνθρωποι που χωρίζουν από κάποιο γάμο, ισχυρίζονται πως οι βασικές αιτίες του χωρισμού τους βρίσκονται σε ορισμένα ελαττώματα που είχε ο σύντροφός τους. «Έπινε» λέει η μία, «δεν με καταλάβαινε λέει ο άλλος», με «απάτησε» λέει ο τρίτος και πάει λέγοντας.
Στην αρχή αυτές οι εξηγήσεις φαίνεται ότι στέκουν. Πώς όμως γίνεται να χρειαστεί κάποιος 5 - 10 ή και 15 χρόνια για να ανακαλύψει πως τα ελαττώματα του συντρόφου του είναι αφόρητα σε βαθμό που θέλει να χωρίσει; Συνήθως τα ελαττώματα είναι τέτοια που είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι εμφανίστηκαν ξαφνικά κάποια στιγμή. Θα ‘πρεπε να υπήρχαν σ’ όλη τη διάρκεια της σχέσης. Τι συνέβη όμως και έφτασε κάποιος στο οριακό σημείο ότι ξεχείλισε το ποτήρι;
Εγώ πιστεύω πως ένας από τους βασικούς λόγους που οι άνθρωποι χωρίζουν είναι ότι «βαριούνται» ο ένας τον άλλον. Όμως, θέλει πολύ κουράγιο να πει κανείς πως χώρισε επειδή «βαρέθηκε» όταν μάλιστα υπάρχουν παιδιά. Και μόνο η σκέψη να χωρίσει κανένας επειδή «βαρέθηκε», μπορεί να προκαλέσει έντονες «ενοχές». Συνήθως επικεντρώνεται στα ελαττώματα του συντρόφου, αναζητώντας τη «χρυσή δικαιολογία», ένα άλλοθι. Τα ελαττώματα που επικαλούνται εκείνοι που χωρίζουν, έρχονται εκ των υστέρων να δώσουν μία σοβαροφάνεια στην απόφαση.
Τι είναι λοιπόν η «βαρεμάρα» ή τα ελαττώματα; Γιατί πως γίνεται σε ορισμένα ζευγάρια το να «απατήσει» ο ένας τον άλλον να γίνεται αιτία χωρισμού, ενώ σ’ άλλα ζευγάρια το γεγονός αυτό γίνεται αφετηρία ανανέωσης της σχέσης; Πώς όμως μπορεί το ζευγάρι να προστατευτεί από την «βαρεμάρα»; Πιστεύω ότι η «βαρεμάρα» εμφανίζεται όταν ο ένας σύντροφος περιμένει από τον άλλο να του γεμίσει το κενό της ζωής του. Η «βαρεμάρα» μπορεί να προέλθει από μία σειρά δυσαρέσκειες που έχει το άτομο από τον σύντροφό του, τις οποίες δεν εκφράζει και τις αφήνει να συσσωρεύονται. Έτσι, δημιουργείται μία αποξένωση μέσα στο ζευγάρι η οποία παίρνει σιγά - σιγά τη μορφή της «βαρεμάρας».
Είναι μία μορφή αδιαφορίας προς το σύντροφο, η οποία προέρχεται από δυσαρέσκειες που δεν τις εκφράζει. Το να είναι κανείς πρόθυμος να υποστηρίξει τα δικαιώματά του από τις πρώτες μέρες μιας σχέσης, μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της σχέσης αυτής. Θέλει όμως κουράγιο να υποστηρίξεις τα δικαιώματά σου όταν είσαι ερωτευμένος και ενθουσιασμένος.
Νομίζω ότι το «ασυμφωνία χαρακτήρων» ή ο «πληγωμένος εγωισμός» είναι μία άλλη εξήγηση. Όταν εκφράζεις τις δυσαρέσκειές σου μπορεί να θεωρηθείς «σχολαστικός» ή «ψείρας». Όμως επιμένω ότι αν υποστηρίξεις τα δικαιώματά σου και εκφράσεις τις δυσαρέσκειές σου από την πρώτη στιγμή όχι μόνο αποφεύγονται οι κακοτοπιές μιας μελλοντικής αποτελμάτωσης και βαρεμάρας μέσα στη σχέση, αλλά παράλληλα βάζεις τις βάσεις για μια ισότιμη και ταυτόχρονα ειλικρινή σχέση. Διότι, για να υποστηρίξει κανείς αποτελεσματικά τα δικαιώματά του, χρειάζεται να καταλάβει ότι: σαν άτομο είναι υπεύθυνο για ότι του συμβαίνουν, οπότε έχει και την ευθύνη να αλλάξει την συμπεριφορά του αν οι συνέπειες που έχει επάνω του αυτή η συμπεριφορά είναι δυσάρεστες γι’ αυτόν. Άρα πρέπει ν’ αλλάξει τον εαυτό του.
Η αλλαγή του εαυτού σου είναι η συμπεριφορά που σου επιτρέπει να ικανοποιείς και να προστατεύεις τις ανάγκες σου χωρίς να παραβιάζεις τις ανάγκες των άλλων. Να υπάρχει αλληλοσεβασμός και πάντα να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου και να κάνεις την αυτοκριτική σου και να μην ψάχνεις άλλοθι για τις συμπεριφορές σου. Αναπόφευκτος βέβαια είναι ο χωρισμός όταν στο ζευγάρι υπάρχουν βία, ξυλοδαρμοί, αλκοολισμός, χρήση ναρκωτικών, βία κατά των παιδιών κ.λπ..
 Το ζευγάρι πρέπει να έχει ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Να σέβεσαι τον σύντροφό σου και να σε σέβεται. Γιατί πραγματική αγάπη είναι να σέβεσαι την ελευθερία του άλλου, ειδάλλως αυτό δεν είναι αγάπη. Έτσι αποφεύγονται οι χωρισμοί στα ζευγάρια κατά την ταπεινή μου γνώμη και άποψη.