Νάταν η θάλασσα στεριά…

Ακούοντας τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού για τη «μεγάλη» νίκη του ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ προ διετίας μου ήρθε στο νου το αιγαιοπελαγίτικο τραγούδι που λέει: Νάταν η θάλασσα στεριά να την περπατούσα… Ο ταξιδευτής βέβαια της θάλασσας εννοεί τις δυσκολίες, τις τρικυμίες και τις περιπέτειες που συνεχώς τον απειλούν. Δηλαδή έχει επίγνωση της πραγματικότητας και γι’ αυτό εκφράζει την επιθυμία να γινόταν η θάλασσα στεριά και να περπατούσε με σιγουριά.
Ενώ ο Πρωθυπουργός βλέπει τα πράγματα με άλλη ματιά και γι’ αυτό με περίσσια αυτοπεποίθηση δηλώνει ότι «κολυμπάει με το κεφάλι έξω από το νερό και αντικρύζει τη στεριά». Τούτα τα λόγια του ηγέτη δείχνουν ότι το καράβι της χώρας ύστερα από φορτούνες με την πλοήγηση του καπετάνιου, δηλαδή του ίδιου, πιάνει απάνεμο λιμάνι και ξεχνάει τις περιπέτειες του ταξιδιού, δηλ. της κρίσης.
Στ’ αλήθεια πιστεύει ο κ. Τσίπρας ότι πέρασε ανάμεσα από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες και ότι είναι έτοιμος να δέσει στην Ιθάκη; Μάλλον ονειροβατεί και φαντασιώνεται ως μεγάλος ηγέτης που δοκιμάστηκε σε οδυνηρές καταστάσεις και κατάφερε να αρμενίσει σε ήρεμα πελάγη. Η λογική και ο ρεαλισμός έχουν παραδοθεί απόλυτα σε παραισθήσεις και στην προπαγάνδα.
Μπορεί, πραγματικά, ο ίδιος να κρατάει το κεφάλι του έξω από το νερό και να αγναντεύει τη στεριά, όπου του κουνάει ο Καμμένος κόκκινο μαντήλι; Μήπως πρέπει να ρωτήσει και τους πολίτες πώς νιώθουν το κεφάλι τους, μέσα ή έξω από το νερό; Οι περισσότεροι αισθάνονται ότι θαλασσοδέρνονται, ότι πνίγονται και πιάνονται από τα μαλλιά τους. Φαίνεται πως ο Καρανίκας, ο μέγας σύμβουλος του Πρωθυπουργού, φοράει τρισδιάστατα γυαλιά και βρίσκεται σε άλλον κόσμο!
Είναι φανερό ότι με βάση τα δεδομένα και τους κανόνες της λογικής η Κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου επενδύει στη δημαγωγία και το ψέμμα. Έχουμε μια Κυβέρνηση που λέει στον λαό αυτό που θέλει να ακούσει, γιατί είναι ευχάριστα, και όχι αυτά που είναι αληθινά και χρήσιμα. Δικαιώνεται ο Μπερλινκουέρ που είχε πει: τα σημερινά κόμματα είναι πάνω απ’ όλα μηχανές εξουσίας και πελατειακών σχέσεων.
Δυστυχώς το δίδυμο Καμμένου – Τσίπρα δεν αντιλαμβάνεται ότι μια χώρα σε βαθειά οικονομική κρίση και με θεσμούς προβληματικούς μοιάζει με φουρτουνιασμένη θάλασσα και χρειάζεται ηγεσία με γνώσεις και με πυγμή. Αυτοί οι κύριοι, παραδομένοι στη λάμψη της εξουσίας, αφήνουν τα πάντα στην τύχη, κι ας δυστυχεί ο λαός, κι ας καταστρέφεται το περιβάλλον, κι ας κλείνουν οι επιχειρήσεις. Δόγμα τους είναι να περάσουν αυτοί καλά και ας περιμένει ο λαός.
Αυτός είναι ο λόγος που όλοι οι πολίτες αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουν. Οφείλουμε, λοιπόν, όλοι μας να δεχτούμε ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα και ότι η τύχη μιας χώρας σε συγκεκριμένη στιγμή κρίσης κρίνεται από τη διάθεση των πολλών να αποπέμψουν από την εξουσία τους επιβήτορές της και να δημιουργήσουν τον απαραίτητο όρο για την έναρξη μιας εθνικής πορείας εξόδου από την κρίση.
Κι αν εμείς οι πολλοί, ναυαγοί στη στεριά, λιπόψυχοι και φοβισμένοι, αγναντεύουμε τον Πρωθυπουργό να κολυμπάει «στον Σαρωνικό» με το κεφάλι έξω, ας περιμένουμε να παραδώσουμε και την ψυχή μας ακόμα.
Και επειδή η δημαγωγική ακράτεια της κυβέρνησης βρίσκει ακόμα ακροατές, φοβούμαι πως ο Κ. Γάτσιος, καθηγητής και τέως πρύτανης του Οικ. Παν/μίου Αθηνών, έχει δίκιο που έγραψε: «Η Ελλάδα κυβερνιέται σήμερα από ένα σταλινικό μόρφωμα, θλιβερά ανερμάτιστο, τραγικά αναλφάβητο και επικίνδυνα αδίστακτο».
Και ας μην ξεχνάμε δύο εικόνες του Πρωθυπουργού: Όταν πήγαινε στη ΔΕΘ ως αντιπολίτευση βρισκόταν στην πρώτη σειρά των διαδηλωτών, ενώ τώρα πηγαίνει στη ΔΕΘ περικυκλωμένος από τέσσερις χιλιάδες αστυνομικούς!

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ