Περί νεποτισμού…

Ο νεποτισμός στη χώρα μας, δηλαδή το ρουσφέτι, καλά κρατάει. Όλα με το ρουσφέτι γίνονται. Πώς λοιπόν να πάει μπροστά η Ελλάδα;
Νεποτισμός, σύμφωνα με τα λεξικά, είναι το να τοποθετούνται, στις ανώτερες θέσεις και στ’ ανώτερα αξιώματα, συγγενείς ή φίλοι ή ευνοούμενοι των ισχυρών ανθρώπων. Κοντολογίς, η εύνοια των ανωτέρων υπαλλήλων προς τους συγγενείς τους είναι κανόνας, ενώ η αξιοκρατία και οι άριστοι δεν μπορούν να πάρουν μία έστω θέση. Αυτό δηλαδή, ως επί το πλείστον επικρατεί.
Από παλιά λέγαμε τη φράση «αυτός έχει μπάρμπα στην Κορώνη». Τη λέμε και σήμερα για κείνον που έχει μεγάλα μέσα και συγγενείς σε πόστα και καταφέρνει καλά τις δουλειές του.
Ο όρος νεποτισμός, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά –λέξη λατινική- κυρίως για να δηλώσει τη συνήθεια των παπών της Αναγέννησης, να προωθούν σε καίριες εκκλησιαστικές θέσεις συγγενικά τους πρόσωπα και από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζεται αυτή η πρακτική.
Έτσι, ο Υπουργός διορίζει τους δικούς του, ο βουλευτής στη θέση του, όταν αποχωρίσει, ορίζει ως διάδοχο το γιο του ή την κόρη του (δηλαδή το «τζάκι» του, τη συγγένεια, οι στατιστικές ικανότητες των άλλων πάνε περίπατο), ο Περιφερειάρχης, ο Νομάρχης, ο Έπαρχος, ο Δήμαρχος, ο Πρόεδρος κ.ά. σε μικρότερη βέβαια κλίμακα κάνουν το ίδιο, γενικά κάθε ανώτερος διορίζει ή βολεύει τους άμεσα δικούς τους πρώτα και, αν περισσέψει καμιά θέση, ασχολείται και με τους άλλους.
Δεν θ’ αναφερθούμε στην καταγραφή και την ονοματολογία. Να πούμε για τον άλφα ή βήτα τι έκανε. Αυτά και φαίνονται και τα γνωρίζουμε όλοι μας. Θα ρωτήσει όμως κανείς, μα τα παιδιά ή οι συγγενείς των κρατούντων, δεν έχουν δικαίωμα διορισμού; Και βέβαια έχουν. Αλλά πάντοτε με αξιολόγηση, με κριτήρια, με διαγωνισμούς και με προκήρυξη των θέσεων για το διορισμό στο Δημόσιο.
Μα αυτά γίνονται, θα αντιτάξει. Ναι, αλλά υπονομεύονται ή παρακάμπτονται και βρίσκονται διάφορες δικαιολογίες και πολιτικά τερτίπια καθώς λέμε (τερτίπι, πονηρός χειρισμός μιας κατάστασης, ανάγκη γρήγορης λύσης, παραπλανητικά τεχνάσματα, ιδιόμορφη συμπεριφορά κ.α.).
Έτσι, οι κρατούντες βρίσκουν λύσεις, πλασματικές αιτίες, για να συγκαλύψουν, τα πραγματικά τους κίνητρα, «προφάσεις εν αμαρτίαις» που λέμε. Ακόμη, δικαιολογούν τους συγγενικούς διορισμούς ως αναγκαίους και ονομάζουν τους προσλαμβανόμενους ειδικούς συμβούλους, ειδικούς άμισθους βοηθούς κ.λπ. κι ας έχουν αυτοί πολλά προνόμια, αποκλειστικά (δωρεάν κατοικία, ταξίδια, έξοδα κίνησης, επί αποζημιώσει, για τη συμμετοχή στα συμβούλια, αμοιβή και προμελέτες και άχρηστες μελέτες κ.λπ. κ.λπ.).
Μα έτσι λύνονται τα προβλήματα της χώρας και της διοίκησης; Όλες οι κυβερνήσεις, οι πολιτικοί μας, τονίζουν προεκλογικά πως αυτές τις πρακτικές θα τις καταργήσουν. Όταν όμως έρχονται στην Αρχή, αντί γι’ αυτό, κάνουν ακριβώς τ’ αντίθετα.
Όλα αυτά πρέπει να καταργηθούν και όλοι οι πολίτες να αισθάνονται ασφαλείς και να υπερηφανεύονται για τη χώρα τους, όπου θα επικρατεί δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Το ρουσφέτι πρέπει επιτέλους να μπει στην άκρη.
Ωστόσο, για να έχουμε μια χρηστή δημοκρατική διοίκηση, πρέπει ν’ αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος κομμάτων - κράτους. Δύσκολο βέβαια, αλλά όχι ακατόρθωτο. Χρειάζεται όλα τα κόμματα να καθίσουν κάτω, να συνεννοηθούν, χρειάζεται συναίνεση και κοινωνική αποδοχή.
Η διοίκηση του ανθρώπινου δυναμικού πρέπει και οφείλει ν’ ανατεθεί σ’ ένα ενισχυμένο πρωτοπόρο διευρυμένο ΑΣΕΠ, που οι παρεχόμενες υπηρεσίες του, οι οδηγίες του, οι αποφάσεις του θ’ αξιολογούνται διαρκώς και θα βελτιώνονται πάντοτε προς τις σωστές κατευθύνσεις. Για να γίνουν όμως όλα αυτά, απαιτείται μια γενναία μεταρρυθμιστική ατζέντα που σήμερα, όλο λέγεται και γράφεται ότι θα γίνει, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει.
Όλοι μας πρέπει να αγωνιστούμε, όλοι μαζί το μπορούμε. Χωρίς, επαναλαμβάνω, κομματικές ιδεοληψίες και υπερβολικές εμμονές. Κοντολογίς, όλα τ’ ανωτέρω γράφονται και λέγονται χωρίς φθόνο. Γιατί ο φθόνος είναι ο σκώρος της κοινωνίας που κατατρώγει και διαβρώνει τα πάντα και τους φθονούντες και τους φθονουμένους. Γράφονται για την καλυτέρευση της κοινωνίας μας. Για να κυριαρχήσουν και να μας διοικήσουν οι άριστοι. Αυτό ας είναι το σύνθημά μας. Το αρχαίο του προπάτορά μας Ομήρου στην «Ιλιάδα»: «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμειναι άλλων...», αυτό ας είναι υπεράνω όλων.
Θα κλείσω το μικρό μου αυτό άρθρο, πάλι ανώνυμα, μ’ όσα άκουσα σε μια διάλεξη, από κορυφαίο επιστήμονα να λέει και να τονίζει: «Όταν μας κυβερνούν ή διοικούν οι ανίκανοι, ευθυνόμαστε εμείς οι ικανοί. Καιρός όλα αυτά να τα διορθώσουμε, για να πάει μπροστά η χώρα μας. Τότε... και μόνο τότε θάχουμε σωστή και ευνομούμενη Δημοκρατική Πολιτεία».

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ