«Περήφανοι» για τα σχολικά συσσίτια!

-  Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ, πρ. Δημοτικός Σύμβουλος Ιωαννίνων

Το Υπουργείο Παιδείας αποφάσισε τη χορήγηση σχολικών γευμάτων στους μαθητές είκοσι δημοτικών σχολείων του Ν. Ιωαννίνων. Υπεύθυνη για το πρόγραμμα είναι η Υπουργός Θ. Φωτίου, γνωστή για τα γεμιστά της, η οποία είχε προαναγγείλει από το καλοκαίρι ότι θα αντιμετώπιζε τη φτώχεια των παιδιών με «ένα πιάτο ζεστό μεσογειακό φαγητό». Και τώρα οι κυβερνητικοί και οι τοπικοί διοικητικοί παράγοντες δεν κρύβουν τη χαρά τους, γιατί πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα να δείξουν στον κόσμο το ενδιαφέρον τους για το κοινωνικό κράτος και για τους φτωχούς πολίτες!
Εμείς οι άλλοι, βλέποντας τον παραλογισμό και τις ιδεοληψίες των κυβερνώντων, πώς να αντιδράσουμε; Να συμμετέχουμε με αίσθημα περηφάνιας για το πιάτο του φαγητού ή να φωνάξουμε «ντροπή και έλεος»; Ζούμε πράγματι σε μια κατάσταση αμηχανίας, παραδοξότητας και αντιφάσεων. Ακούμε την κυβέρνηση να διαλαλεί ότι βγαίνουμε από την κρίση και την ίδια στιγμή να χαίρονται γιατί μπορούν να προσφέρουν ένα πιάτο φαΐ. Η λογική και η κρίση μάλλον δεν έχουν θέση σ’ αυτό το απέραντο θέατρο της κυβερνητικής υποκρισίας.
Οι μεγαλύτεροι φέρουμε στη μνήμη τη δεκαετία του ’50, τότε που στα δημοτικά σχολεία οι δάσκαλοι έστηναν το καζάνι στην πλατεία του χωριού και μας ετοίμαζαν ένα κύπελλο γάλα από σκόνη. Βέβαια τότε η Ελλάδα έβγαινε από τις συμφορές του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και από τα ερείπια του εμφυλίου πολέμου (1946-49). Αλλά από το 1960 περίπου όλοι μας ζήσαμε την άνοδο του βιοτικού επιπέδου και χαρήκαμε όλα τα καλά του πολιτισμού μας. Γι’ αυτό και ήταν αδιανόητο να προβλέψει κάποιος ότι στην κορύφωση της ευημερίας θάρθουν μέρες που πολλά παιδιά θα στερούνται ακόμα και το γάλα. Και μάλιστα ήρθε αυτό το κοινωνικό δράμα χωρίς να προκληθεί πόλεμος ή κάποιο έκτακτο γεγονός.
Και όμως, η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου νιώθει περήφανη γιατί μαθητές σε δημοτικά σχολεία των Ιωαννίνων θα έχουν ένα πιάτο φαγητό. Τα σχολικά συσσίτια είναι η πιο τρανή απόδειξη της αποτυχίας του πολιτικού μας συστήματος και της κυβερνητικής ανικανότητας. Και άλλες χώρες μαζί με την Ελλάδα βρέθηκαν σε ανάλογη οικονομική κρίση, αλλά μέσα σε τρία χρόνια την ξεπέρασαν και ακολουθούν τον δρόμο της ανάπτυξης χωρίς να χρειαστεί να προσφέρουν στους μαθητές ένα πιάτο φαγητό. Άρα κάτι δεν πάει καλά με τη δικιά μας κυβέρνηση.
Τα συσσίτια φανερώνουν την κοινωνική αναλγησία των κυβερνώντων και την εύκολη λύση, αλλά προσωρινή, ενός μεγάλου κοινωνικού προβλήματος, όπως είναι η φτώχεια. Γιατί σήμερα, ύστερα από οχτώ χρόνια κρίσης πολλοί Έλληνες δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους τα στοιχειώδη για τις βασικές τους ανάγκες; Μήπως τελικά τα μαθητικά συσσίτια είναι η τελευταία πράξη της κυβερνητικής ανυπαρξίας και μας προετοιμάζουν για ακόμα χειρότερα; Γιατί, όπως κυβερνάνε, σε λίγο θα στηθούνε καζάνια στους δρόμους και τις πλατείες για ένα πιάτο φασόλια ή φακές.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι οι πολιτικοί μας συνολικά και ιδιαίτερα οι κυβερνώντες θα πρέπει να αισθάνονται ντροπή, αφού με ευθύνη τους οι γονείς αδυνατούν να ανταποκριθούν στο ρόλο του πατέρα και της μητέρας. Μ’ αυτή την πρακτική της κυβέρνησης παραβιάζονται θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών και προσβάλλεται η αξιοπρέπεια όλων μας. Και αντί να ζητήσουν όλοι τους «συγγνώμη» από τον λαό για το δράμα που προκάλεσαν επιμένουν σε μεγαλοστομίες και σε κούφια λόγια. Έχουμε χορτάσει από ιδεολογήματα, τώρα έχουμε ανάγκη από ουσιαστική φροντίδα, γιατί τα παιδιά στερούνται και τα πλέον απαραίτητα.
Και όμως, οι βουλευτές απολαμβάνουν τις παροχές τους και οι κυβερνώντες συνεχίζουν να διορίζουν, να καλοπερνάνε και να σεργιανίζουν σε χώρες και ξενοδοχεία του εξωτερικού. Μήπως θα έπρεπε η φτώχεια να μοιράζεται με δικαιοσύνη προς όλους; Αλλά μάλλον οι ταγοί μας προτιμάνε την τακτική του Καραγκιόζη: Τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου.
Ανακάλυψαν τώρα τα σχολικά συσσίτια για να συνεχίσουν την υπερφορολόγηση, τη μείωση των συντάξεων, τα πλεονάσματα μέχρι το 2060 και για να μοιράζουν ψιχία ως κοινωνικό μέρισμα. Ο κόσμος θέλει δουλειά, απαιτεί μικρότερη φορολογία και όχι άλλες μειώσεις των συντάξεων. Αυτή είναι κοινωνική πολιτική και όχι μια φορά το χρόνο να πετάνε ένα κόκκαλο στον κάθε φτωχούλη και έτσι να καυχιέται ο καμμένος για την αριστερή του ταυτότητα.
Τα μερίσματα, τα συσσίτια και οι υποσχέσεις θυμίζουν καθεστώτα ολοκληρωτικά και μας επαναφέρουν στην Ομηρική εποχή, τότε που οι Σελλοί (Ηπειρώτες) «ανιπτόποδες» τρογύρα χαμοκοίτονταν.