ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ…

Ο θεσμός της Δικηγορίας, του νομικού παραστάτη, του υπερασπιστού, αλλά και του συμβούλου, ανάγεται στους μυθολογικούς χρόνους, όταν ο Ορέστης υιός του Αγαμέμνονος και της Κλυταιμνήστρας, εισήχθηκε σε δίκη, ως μητροκτόνος, ενώπιον του «Αρείου Πάγου», όπως ονομάσθηκε αργότερα, το Δικαστήριο της αρχαιότητος επί του βράχου της Ακροπόλεως. Την υπεράσπιση του Ορέστη, κατά την πρώτη αυτή δίκη της ιστορίας, ανέλαβε ο Απόλλων, ο θεός του φωτός, της μουσικής και της αρμονίας, υιός του Διός και της Λητούς, ο οποίος και «κέρδισε» την δίκη, με την ψήφο της Αθηνάς, η οποία και προήδρευε του Δικαστηρίου. Έκτοτε ο θεσμός της Δικηγορίας διήλθε από πολλά στάδια. Όμως ο δικηγόρος, ως ενεργό μέλος της κοινωνίας, βίωσε και βιώνει τις αγωνίες του μέσου πολίτη, η προσπάθειά του δε κατατείνει διαρκώς να αναδειχθεί σε σύμμαχό του, υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες του. Και ο αγώνας του είναι να επιχειρηματολογεί, με σοβαρούς λόγους και ατράνταχτα επιχειρήματα, τόσο ενώπιον του Δικαστηρίου, το οποίο ενίοτε δύναται και επιβάλλεται να τον «διακόψει», αλλά και των αντιπάλων του, οι οποίοι πολλές φορές, «προτροπάδην και χαιρεκάκως», τον διακόπτουν. Και ο χρυσός κανόνας για τον προικισμένο νομικό παραστάτη είναι αυτός τον οποίο με επιγραμματικότητα διατύπωσε ο Κάϊζερ Μαξιμιλιανός ο Α’… «Tene mensuram e respice finem», δηλαδή κράτησε το μέτρο και σκέψου το τέλος, το αποτέλεσμα. Όπλα του δε πρέπει να έχει την πειθώ και τον νόμο.
Παρ’ όλον ότι οι νομικοί αποτελούσαν και αποτελούν σχεδόν την «σπονδυλική στήλη» της Νομοθετικής και Εκτελεστικής Εξουσίας,  εν  τούτοις  με  χαρακτηριστική  καθυστέρηση άσκησαν αποτελεσματικώς το δικαίωμα του συναιτερίζεσθαι, το οποίο κατωχυρώθηκε συνταγματικώς το 1864. Έτσι ο νόμος ΓΤΙΖ (3317) περί δικηγορικών συλλόγων, ο οποίος συντάχθηκε το έτος 1896, τελικώς ψηφίσθηκε το έτος 1908. Σήμερα στην Ελληνική Επικράτεια λειτουργούν 63 Δικηγορικοί Σύλλογοι. Το δικηγορικό λειτούργημα είναι αρρήκτως συνδεδεμένο με τα ιδεώδη της Δημοκρατίας, αλλά και της Δικαιοσύνης, δεδομένου ότι πρώτιστη αρετή του επιστήμονα είναι η τήρηση των νόμων, του «ἁγνοῦ ἄνακτος ἀθανάτων καὶ θνητῶν», όπως μας διδάσκει η ορφική παράδοση.
Επομένως οι Δικηγορικοί Σύλλογοι δεν αποτελούν «κλειστές συντεχνίες», αλλά «επαγγελματικές ομάδες», οι οποίες κατά ρητή διάταξη του Κώδικα περί Δικηγόρων (άρθρο 199) επιβάλλεται να προβαίνουν στην λήψη αποφάσεων, όχι μόνο για την επαγγελματική τους τάξη, αλλά και επί παντός ζητήματος εθνικού ή κοινωνικού περιεχομένου. Τούτο βεβαίως δεν αποκλείει το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση, των οργάνων των Δικηγορικών Συλλόγων για την λήψη των αναγκαίων μέτρων προς αναβάθμιση και βελτίωση της «καθημερινότητας» του δικηγορικού λειτουργήματος.
Ενδεικτικώς θα αναφέρω την καθιέρωση μέτρων διευκολύνσεως της δικηγόρου  μητέρας, της διευκολύνσεως και στηρίξεως των δικηγόρων χαμηλού εισοδήματος, την δημιουργία Γραφείου εξυπηρετήσεως, ιδίως των νέων δικηγόρων, για την επίλυση καθημερινής φύσεως ζητημάτων, την βελτίωση του ασφαλιστικού και της υπερφορολόγησης και λοιπών σοβαρών ζητημάτων του κλάδου. Και όλα αυτά μακράν της πολιτικής αντιπαλότητας και ιδίως των «κομματικών ιδεοληψιών».
Αποτελεί παρήγορο φαινόμενο και μήνυμα, προς την «Πολιτική Τάξη», το ότι σε αρκετούς Δικηγορικούς Συλλόγους των Επαρχιών οι «υποψήφιοι» δεν παρουσιάζουν πολιτικές αντιπαλότητες και εμμονές σε ιδεολογικά δόγματα. Αλλά και στον πρώτο επιστημονικό σύλλογο της Χώρας, στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω, υπάρχει Ενιαίο Ανεξάρτητο, Υπερκομματικό και Πολυσυλλεκτικό ψηφοδέλτιο, ελπίζω δε και εύχομαι να υπάρχουν και άλλα.
* * *
Απευθυνόμενος προς τους Δικηγόρους, οι οποίοι θα προσέλθουν στις «κάλπες» της 26ης και 27ης Νοεμβρίου 2017, θα ήθελα να τονίσω, ότι πρώτιστον καθήκον τους είναι να διαφυλάξουν τον θεσμικό ρόλο των Δικηγορικών Συλλόγων, ο οποίος είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη και των δημοκρατικών διαδικασιών, αλλά και να τους υπενθυμίσω τα λόγια του Γκαίτε, ο οποίος άσκησε το λειτούργημα του Δικηγόρου μόνον επί τέσσερα έτη (1771-1775) στην Φραγκφούρτη, …«ὁ Δικηγόρος εἶναι ὁ φίλος τοῦ δικαίου (Rechtsfreund), ο βοηθός, ο φίλος εις το πεδίον του δικαίου, δηλαδή εις το πεδίον της ζωής ολοκλήρου… έχει υποχρέωση να υπερασπίζεται το εμπιστευθέν εις αυτόν δίκαιον, να καταπολεμεί την αδικίαν…ιδού τι ωρκίσθη να τηρεί και τι ανέγραψεν ο δικηγόρος ως έμβλημα εις την σημαίαν του».