Οι τέσσερις «πυλώνες» του Ελληνικού Έθνους!

Στις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης, όπως είναι τα Χριστούγεννα δίνεται η αφορμή να αναλογιστούμε κάποια πράγματα σχετικά με τις αξίες και τα ειδικά γνωρίσματα που αποτελούν την ταυτότητά μας ως Ελλήνων.
Διατρέχοντας κανείς την ιστορική πορεία μας διαπιστώνει, ότι οι τέσσερις ζωογόνοι παράγοντες της υπάρξεώς μας ως Έθνους είναι: η Εκκλησία, η Παιδεία, η Ιστορία και η Γλώσσα.

Αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός είναι ότι η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία στους χαλεπούς ιστορικούς καιρούς ήταν αυτή που διέσωσε την ελληνική γλώσσα, την πνευματική κληρονομιά (αρχαία συγγράμματα). Βοήθησε τον Ελληνικό λαό «επισυνάγουσα τους χειμαζομένους πιστούς, ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα εαυτής νοσσία υπό τας πτέρυγάς της» (συγκεντρώνοντας τους πιστούς που υπέφεραν, όπως συγκεντρώνει η όρνιθα τους νεοσσούς της (τα πουλάκια της) κάτω από τις φτερούγες της).
Ο Άγγλος ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν σε ένα από τα πιο σημαντικά έργα του «Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία» γράφει «…Ο Ελληνισμός επέζησε γαλουχούμενoς από την Εκκλησία, επειδή οι Έλληνες δεν έπαψαν ποτέ να ελπίζουν και να κάνουν σχέδια για την ημέρα που θα ανακατούσαν την ελευθερία τους…».
Θα αναφέρω και ένα αριστερό ιστορικό συγγραφέα, τον Νίκο Σβορώνο, ο οποίος στο έργο του «Επισκόπηση της νεοελληνικής Ιστορίας», έκδοση Θεμέλιο 1999,σελίδες 48-49 γράφει: «Η Εκκλησία, όταν πέρασε το πρώτο χτύπημα της κατάκτησης, θα αρχίσει το έργο της ανασυγκρότησης της πνευματικής ζωής των Ελλήνων… Η Εκκλησία παραμένει σ’ όλη την περίοδο, από τον 15ο ως το τέλος του 17ου αιώνα, η κατευθυντήρια δύναμη του Έθνους. Επικεφαλής της Εθνικής αντίστασης σ’ όλες τις μορφές της, εργαζόμενη για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, συμμετέχοντας σε όλες τις εξεγέρσεις, ακόμα και διευθύνοντάς τες (έχει να δείξει μεγάλο αριθμό νεομαρτύρων, που είναι σύγχρονα και ήρωες της χριστιανικής πίστης και της εθνικής αντίστασης), ρυθμίζει επίσης την πνευματική ζωή».
Αλλά, αξίζει να αναφέρουμε και το ακόλουθο: Στις 9-9-1945 δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» άρθρο του Γεν. Γραμματέα του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη με τον τίτλο «Ορθοδοξία» και αναδημοσιεύτηκε στο «Ποντίκι» στις 31-8-2000. Ανάμεσα στα τόσα άλλα γράφει: «Η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία και η χριστιανική θρησκεία γενικότερα, όπως την εκφράζει η Εκκλησία αυτή παίξαν, όχι μόνον στη Ρωσία, μα και στα Βαλκάνια έναν προοδευτικό ρόλο, τόσο σαν παράγοντας που διευκόλυνε και επιτάχυνε την εθνική διαμόρφωση, συσπείρωση και ανάπτυξη, παρέχοντας ενιαία ιδεολογικά πλαίσια, όσο και σαν στοιχείο, που στα χρόνια του εξανδραποδισμού και της σκλαβιάς, κάτω από την Οθωμανική τυραννία, συνέτεινε σημαντικά και ουσιαστικά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα… Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα που δείχνουν, ότι ταγοί και απλοί στρατευόμενοι της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, πάλαιψαν με το τουφέκι στο χέρι στο πλευρό του λαού και ότι μοναστήρια και μοναστήρια είχαν μεταβληθεί σε μπαρουταποθήκες και λαϊκά φρούρια!..».
Νομίζει κανείς ότι διαβάζει Μακρυγιάννη…
Από όλα αυτά φαίνεται καθαρά ότι Ελληνισμός και Ορθοδοξία είναι ένα αδιαχώριστον και αδιαίτερον… Η Ορθοδοξία για τον Έλληνα αποτελεί τον ισχυρότερο θεσμό και δεσμό συνοχής, δεδομένου ότι είναι περισσότερο συνειδητή από την εθνική συνείδηση, αφού η Ορθοδοξία στους χαλεπούς ιστορικούς καιρούς ήταν αυτή που εξέθρεψε την εθνική συνείδηση και καλλιέρησε και διατήρησε όσα στοιχεία χρειαζότανε τότε ο Ελληνισμός για να επιβιώσει.
Ο δεύτερος ζωογόνος παράγοντας της υπάρξεώς μας ως Έθνους είναι η Παιδεία. Είναι γεγονός ότι η Παιδεία μας σήμερα διολισθαίνει σε μία «άχρωμη και άοσμη» Εκπαίδευση, χωρίς τα ιδιαίτερα εκείνα γνωρίσματα, που μας διακρίνουν ως Έλληνες. Διότι, αντιγράφονται και εφαρμόζονται διαρκώς ξένα πρόσωπα, φυσικά ως κακέκτυπα, αφού δεν ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση του λαού μας.
Τα αυτονόητα σε μια χώρα αυτόφωτη, με θαυμαστή από αιώνες ταυτότητα Παιδείας, όπως η Ελλάδα, έχουν γίνει πλέον ζητούμενα. Παρατηρούμε, δηλαδή, ότι η Εκπαίδευση έχει απομακρυνθεί αισθητά από ό,τι περιλαμβάνει ο όρος «Ελληνική Παιδεία», καθώς αναφέρει και η παράγραφος δύο του άρθρου 16 του Συντάγματος (παιδεία – ηθική, πνευματική, επαγγελματική, φυσική αγωγή των Ελλήνων – ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως).
Η Ελληνική Παιδεία από τους αρχαίους χρόνους και μέχρι περίπου το τέλος του 20ου αιώνα συνδέει το έθνος με την Παιδεία και την Ορθοδοξία που μεταβάλλουν τον άνθρωπο σε άτομο και πρόσωπο.
Το πνεύμα της Ελληνικής Παιδείας εκφράζει άριστα ο Πλάτων.Συγκεκριμένα στους «Νόμους» (κεφ. 643e-644α) διαβάζουμε: «Παιδεία είναι η παιδαγώγηση προς την αρετή, από την παιδική ηλικία, που κάνει τον πολίτη να επιθυμεί και να αρέσκεται στο να γίνει τέλειος, να γνωρίζει δε να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη…».
Ο μεγάλος Γερμανός φιλόλογος Βέρνερ Γαίγκερ έγραψε πολλά συγγράμματα. Ένα από τα σπουδαιότερα είναι το τρίτομο παιδαγωγικό του έργο με τον ελληνικότατο τίτλο «Παιδεία». Όπως γράφει ο ίδιος, δεν μπόρεσε να βρει άλλη λέξη που να αποδίδει ακριβώς το νόημα που απέδιδαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Γι’ αυτό κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «Παιδεία είναι η μόρφωση του Έλληνος ανθρώπου».
Με την είσοδο του 21ου αιώνα, όμως, οι Έλληνες βαρέθηκαν αυτούς τους τίτλους. Σήμερα μπορεί κανείς να σταχυολογήσει στα «Νεοταξικά βιβλία Γλώσσας του Δημοτικού Σχολείου και του Γυμνασίου» κείμενα τα οποία γκρεμίζουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας, καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες και τελικά ενισχύουν την προϊούσα κατάθλιψη. Για παράδειγμα, στο βιβλίο «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β’ Γυμνασίου», σελ. 190 παρατίθεται ποίημα από την συλλογή (17) «τα ερωτικά ποιήματα» του Ιβάν Γκολ. Αφού παρατίθεται το «αισθησιακό» ποίημα, οι μαθητές (Β’ Γυμνασίου) καλούνται να απαντήσουν στην εξής απαράδεκτη ερώτηση: «Περιγράψτε με δικά σας λόγια τη συναισθηματική ένταση των ερωτευμένων. Έχετε νιώσει ποτέ ανάλογα συναισθήματα;».
«Γλώσσα Δ’ Δημοτικού, β’ τεύχος. Σελ. 52. Κείμενο με τίτλο «Η Μπουγάδα του Αϊ-Βασίλη», όπου διαβάζουμε: «Μετά από λίγο ο Αϊβασίλης βγαίνει στην αυλή, ν’ απλώσει τη μπουγάδα του. Πρώτα κρεμάει τις κάλτσες του, ύστερα τη φανέλλα του, το μακρύ του σώβρακο, το σκούφο του…». Έτσι ακριβώς ο ασκητικότατος άγιος της Εκκλησίας μας διαπομπεύεται με τέτοια ανόσια και ανίερα κείμενα.
Παρουσίασα δύο κείμενα αντιπροσωπευτικά των πολλών άλλων που υπάρχουν στα σχολικά βιβλία. Τελευταία γίνεται λόγος για κατάργηση της πρωινής προσευχής στα σχολεία, για τα θρησκευτικά…
Ο τρίτος ζωογόνος παραγοντας της υπάρξεώς μας ως Έθνους είναι η Ιστορία. Η ένδοξη Ελληνική Ιστορία αριθμεί τέσσερις και πλέον χιλιάδες χρόνια και είναι μία από τις πλέον ένδοξες ιστορίες παγκοσμίως αναγνωρισμένη. Σήμερα, όμως, όλα αξιολογούνται σύμφωνα με τις απαιτήσεις της νέας εποχής.
Έτσι, άρχισαν με διάφορους τρόπους την απαξίωση της ιστορίας. Άλλοτε να σπιλώνουν μεγάλες και ένδοξες προσωπικότητες στρατιωτικές και πολιτικές της ιστορίας μας και άλλοτε να διαστρευλώνουν τα ιστορικά γεγονότα.
Φθάνουν στο σημείο να εξωραΐζουν τις θηριωδίες και τις γενοκτονίες των Τούρκων. Πόσο αγαθοί και καλοί ήταν οι Τούρκοι και πόσο άγριοι ήταν οι Έλληνες επαναστάτες του 1821 που έσφαζαν αθώους! Οι Έλληνες ουδέποτε εσούβλισαν άνθρωπο ζωντανό!.. Ουδέποτε έγδαραν άνθρωπο ζωντανό!..
Στο κλασικό έργο του Διον. Κόκκινου «Η Ελληνική Επανάστασις», τόμος 5ος σελ. 83 1957 διαβάζουμε: Ο πασάς Αβδούλ Αμπούδ, μετά την καταστροφή της Νάουσας (Απρίλιος 1822), διέταξε να μεταφερθούν προ της σκηνής του οι αιχμάλωτοι. Κατά εκατοντάδες εσφάζονταν μπροστά στη σκηνή του με τους απανθρωπότερους τρόπους. Τους χτυπούσαν τα κεφάλια με ρόπαλα και κατόπιν τους έκοβαν τους λαιμούς με μαχαίρια. Τις γυναίκες που κρατούσαν βρέφη στην αγκαλιά τις κρεμούσαν από τα χέρια από χαμηλούς κλάδους δένδρων με τα παιδιά τους δεμένα κάτω από τα πόδια τους και έπειτα έβαζαν φωτιά στα βρέφη από την οποία καίγονταν και αυτές, αφού πρώτα έβλεπαν να καίγονται τα παιδιά τους…
Στη Χίο 23 χιλιάδες σφάχτηκαν και 43 χιλιάδες πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Στα Ψαρά 15 χιλιάδες σφάχτηκαν και οι υπόλοιποι πουλήθηκαν. Το νησί ερημώθηκε… Τα παραπάνω είναι μικρά δείγματα συμπεριφοράς των Τούρκων μέχρι τις ημέρες μας με τους 1.600 της Κυπριακής τραγωδίας…
Εκτός από τα παραπάνω, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της νέας εποχής, η ιστορία μας περιορίζεται σε γενικούς και αόριστους αφορισμούς. Κλασικό παράδειγμα η μάχη του Μαραθώνα και η Ναυμαχία της Σαλαμίνας, καθώς και η Μάχη των Θερμοπυλών, που καλύπτουν τον χώρο των τριών γραμμών όλες μαζί. Έτσι, διαβάζουμε: «Η πρώτη οργανωμένη περσική εκστρατεία είχε χαρακτήρα ναυτικής επιχείρησης και στόχευε στην τιμωρία των Ερετριέων και των Αθηναίων, επειδή είχαν βοηθήσει τους Έλληνες της Ιωνίας στην εξέγερσή τους. Τελείωσε με τη μάχη στον Μαραθώνα, όπου οι Πέρσες νικήθηκαν από τους Αθηναίους και τους Πλαταιείς (490 π.Χ.). Καθοριστικής σημασίας ήταν η συμβολή του Μιλτιάδη. Στο ίδιο πνεύμα και με την ίδια «πληρότητα» γράφονται και τα υπόλοιπα κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα του Χρυσού αιώνα.
Ο τέταρτος ζωογόνος παράγοντας της υπάρξεώς μας ως Έθνους είναι η Γλώσσα. Η ελληνική γλώσσα είναι η αρχαιότερη της Ευρώπης. Αριθμεί πάνω από τέσσερις χιλιάδες χρόνια. Είναι η μητέρα των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνον.
Αυτό όχι μόνο λόγω αρχαιότητος, αλλά διότι το λεξιλόγιό τους δανείστηκε πλήθος λέξεων από το ελληνικό, ώστε να θεωρούνται κρυπτοελληνικές. Για παράδειγμα, αν αφαιρέσουμε από την αγγλική γλώσσα τις λέξεις που πήρε από την ελληνική, δεν θα μπορεί να λειτουργήσει, θα διαλυθεί.
Άλλωστε και το λατινικό αλφάβητο από το ελληνικό προήλθε. Δεν πήραν μόνο το λεξιλόγιο οι ευρωπαϊκές γλώσσες, αλλά και τη σύνταξη, τους συντακτικούς κανόνες, όπως και τους γραμματικούς. Ο Γερμανός ιστορικός Θεοδ. Μπιρτ γράφει: «Το ότι εμείς οι Γερμανοί διακρίνουμε το ρήμα και το ουσιαστικό, τις κλίσεις και τις εγκλίσεις των ρημάτων και τις μορφές των χρόνων και διαπιστώνουμε σε όλα αυτά την ύπαρξη νόμων, είναι διότι τα παραλάβαμε από τους Ρωμαίους, οι δε Ρωμαίοι τα παρέλαβαν δουλικώς από τους Έλληνες»…
Ο Ισπανός Ακαδημαϊκός Fransisco Atrados είπε: «Αν δεν ήταν η Ελληνική γλώσσα, η Ευρώπη θα παρέμενε ένα έδαφος πρωτογόνων. Διεκήρυξε δε ότι η Ελληνική γλώσσα είναι η πλέον παγκόσμια γλώσσα».
Ο μέγας Ουμανιστής Έρασμος έλεγε «Αν εξαφανιστεί η Ελληνική γλώσσα, θα φτωχύνει η παγκόσμια διανόηση».
Ο Ισπανός γλωσσολόγος Φρειδερίκος Σαγκρέδο είπε: «Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή. Πρέπει να γίνει η δεύτερη μητρική γλώσσα όλης της Ευρώπης και πρώτη γλώσσα όλων των καλλιεργημένων ανθρώπων».
Είναι γνωστό ότι το γνωστό αμερικανικό κανάλι CNN, ανακοίνωσε την είδηση με το εξής σχόλιο: «Η μόνη «αποδεκτή» γλώσσα από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές του αμέσου μέλλοντος είναι η κλασική ελληνική, ως γλώσσα ανωτέρου επιπέδου και ιδιατέρως κατά τη διαδικασία διερμηνείας…».
Από όλες τις γλώσσες του κόσμου μόνο η ελληνική έχει αυτή την καταπληκτική ιδιότητα που την καθιστά μοναδική στη δημιουργία και λειτουργία υπολογιστών τεχνητής νοημοσύνης. Διότι μόνο στην ελληνική γλώσσα το σημαίνον (δηλ. η λέξη) και το σημαινόμενον (δηλ. αυτό που εννοεί η λέξη), είναι ένα και το αυτό πράγμα. Γι’ αυτό είναι η μόνη που χαρακτηρίζεται ως γλώσσα νοηματική.
Όλες οι άλλες χαρακτηρίζονται «σημειολογικές», διότι τέτοιες είναι οι γλώσσες, στις οποίες αυθαιρέτως ορίζεται κατόπιν συμφωνίας (συμβάσεως) ότι το τάδε πράγμα θα το αποκαλούμε (θα το ονομάζουμε) έτσι, όπως συμφωνήθηκε. Για παράδειγμα, όταν οι Άγγλοι λένε brige, εννοούν την γέφυρα, χωρίς η ίδια η λέξη να σημαίνει κάτι. Στην ελληνική, όμως, όταν λέμε γέφυρα (=γαία + επί + ύδωρ) εννοούμε, δηλαδή, ένα κομμάτι γης επάνω στο νερό, αυτό δηλ. που είναι στην πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει νοηματική γλώσσα…
Αλλά, η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που έχει μαθηματική δομή. Σε καμιά άλλη γλώσσα του κόσμου δεν υπάρχει το φαινόμενο αυτό. Κάθε ένα από τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου αντιστοιχεί σε έναν φυσικό αριθμό ξεκινώντας από το 1 και καταλήγοντας στο 900. Έτσι, σε κάθε λέξη, αν αντικαταστήσουμε τα γράμματα με τους αντίστοιχους αριθμούς, έχουμε έναν αριθμό ανάλογο με το άθροισμα των γραμμάτων. Ο αριθμός αυτού του αθροίσματος ονομάζεται ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ. Π.χ. ΑΓΑΘΟΣ = 1 + 3 + 1 + 9 + 70 + 200 = 284. Το 284 είναι ο λεξάριθμος της λέξης αγαθός.
Εάν, λοιπόν, διάφορες λέξεις που σχετίζονται με ένα θέμα έχουν όλες το ίδιο άθροισμα, τότε αποδεικνύεται ότι υπάρχει μία μαθηματική αρμονία και σοφία μεταξύ τους. Π.χ. ΘΕΟΣ = 9 + 5 + 70 + 200 = 284. ΑΓΙΟΣ = 1 + 3 + 10 + 70 + 200 = 284. ΑΓΑΘΟΣ = 1 + 3 + 1 + 9 + 70 + 200 = 284. Δηλαδή ΘΕΟΣ = ΑΓΙΟΣ = ΑΓΑΘΟΣ = 284, πράγμα το οποίο είναι απολύτως αληθινό, διότι η αγιότητα και η αγαθότητα είναι ιδιότητες του Θεού.