Με φθαρμένα υλικά δε γίνονται… Κινήματα!

- Γράφει ο  ΣΠΥΡΟΣ  ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ,Φιλόλογος-Συγγραφέας

 Δεν είναι γνωστή στους πολλούς η άποψη που διατυπώνεται από τον Αριστοτέλη σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η συγκρότηση και η λειτουργία των πολιτειών. Σύμφωνα με αυτή δεν υπάρχει «ιδανική πολιτεία», όπως την ονειρεύτηκε ο Πλάτων, αλλά «άριστη πολιτεία» την οποία συγκροτούν, μέσα στα ανθρώπινα μέτρα, στα πλαίσια της πόλης - κράτους που ίσχυε στην εποχή του, άνθρωποι με βαθιά καλλιέργεια και παιδεία, ώστε να λειτουργήσει κατά τον καλύτερο τρόπο κάτω από τις συγκεκριμένες πραγματικές συνθήκες.
Για να υπάρχει «άριστη πολιτεία», πρέπει αυτοί που την κυβερνούν με την ψήφο πάντα του λαού -προϋπόθεση απαραίτητη για να υπάρξει Δημοκρατία- να είναι οι άρ ι σ τ ο ι, όχι οι αρεστοί. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ευθύνη του λαού και αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της Δημοκρατίας.
Άποψη που επιβεβαιώνεται κατά τα νεότερα χρόνια, στην πατρίδα μας, με τρεις φωτισμένους πολιτικούς ηγέτες: τον Ιωάννη Καποδίστρια, το Χαρίλαο Τρικούπη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο: ανθρώπους προικισμένους με πολλές ικανότητες και με βαθιά πνευματική καλλιέργεια, που, αν δεν τους είχαμε αντιμετωπίσει όπως τους αντιμετωπίσαμε, σήμερα η τύχη της πατρίδας μας θα ήταν διαφορετική.
Όμως ο κοτζαμπασισμός, τα άνομα συμφέροντα, οι ξένες επεμβάσεις, αλλά και η ευθύνη του λαού που, σε ορισμένες περιπτώσεις παρασύρεται από ανεύθυνα κηρύγματα γνωστών δημαγωγών, καταδίκασαν την πατρίδα μας, επί χρόνια ολόκληρα και δύσκολα, να κυβερνιέται, με ελάχιστες εξαιρέσεις, από τους κάθε λογής «Γουλιμήδες» που μας έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο. Και αυτό έγινε, γιατί οι άνθρωποι αυτοί, όπως αποφαίνεται χωρίς κανένα δισταγμό για τους πολιτικούς ηγέτες της εποχής του ο Ελύτης, «από άποψη Παιδείας και βαθιάς πνευματικής καλλιέργειας βρίσκονταν σε βαθιά μεσάνυχτα».
Ας το πάρουμε απόφαση: Δημοκρατία χωρίς ουσιαστική Παιδεία δεν υπάρχει. Αυτό είναι το δίδαγμα που πρέπει να βγάλουμε από αυτά που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης, αν θέλουμε να σταματήσει ο κατήφορος στον οποίο βρισκόμαστε, μη ξεχνώντας πως το τελευταίο σκαλί του κατήφορου στο οποίο ήδη βρισκόμαστε, είναι ο πάτος. Και ήδη έχουμε πιάσει πάτο.
Αυτά είχα υπόψη μου όταν άρχισαν στο λεγόμενο δημοκρατικό χώρο οι διεργασίες για τη συγκρότηση ενός ενιαίου πολιτικού φορέα σ’ αυτό το χώρο κάτω μάλιστα από τις τραγικές συνθήκες που βρίσκεται η πατρίδα μας τα τελευταία οχτώ χρόνια. Έτρεφα την ελπίδα ότι στην προκειμένη περίπτωση θα υποχωρούσαν οι μικροεγωϊσμοί, θα σταματούσαν να δρουν οι μηχανισμοί και όλοι μαζί θα έβρισκαν και θα ανέθεταν το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης του χώρου σε μια διακεκριμένη προσωπικότητα, εγνωσμένου κύρους και κοινής αποδοχής -τύπου Αλιβιζάτου- ώστε να καταστεί δυνατή η ουσιαστική δημιουργία ενός αξιόλογου πολιτικού φορέα, τον οποίο τόση ανάγκη έχει σήμερα ο τόπος. Νέος πολιτικός φορέας με αξιώσεις, όπως απαιτεί η κρισιμότητα των στιγμών, στις οποίες μας έχει φέρει το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν μπορεί, σε καμιά περίπτωση, να υπάρξει χωρίς ν έ ο η γ έ τ η με αναγνωρισμένες ικανότητες, άφθαρτο πολιτικά, που να μη θυμίζει τίποτε από το κακό παρελθόν. Και τέτοιους ηγέτες διαθέτει, αρκετούς μάλιστα, αυτός ο χώρος.
Αυτό δυστυχώς δεν έγινε. Από την αρχή του εγχειρήματος άρχισαν και τα πρώτα λάθη. Και επειδή η μέρα φαίνεται από το πρωί, πολύ φοβάμαι, θα ακολουθήσουν και άλλα. Είδαμε έτσι να εκλέγεται αρχηγός σε ανύπαρκτο πολιτικό φορέα, ο οποίος θα συγκροτηθεί σε λίγους μήνες από Συνέδριο. Δεν ξέρω αν η περίπτωση αυτή θα καταγραφεί ως πρωτότυπο ανθρώπινο κατόρθωμα στο βιβλίο Γκίνες.
Βιάστηκαν μάλιστα να δώσουν και όνομα στον ανύπαρκτο αυτό φορέα. «Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε», που λέει και ο λαός. Και ενώ αυτός ο φορέας υποτίθεται ότι είναι νέος, το όνομά του, «Κίνημα Αλλαγής», παραπέμπει στο παρελθόν. Και αν μεν οι εμπνευστές αυτού του εγχειρήματος θέλουν να θυμίσουν στο λαό τα θετικά αυτού του Κινήματος, πρέπει να ξέρουν πως οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές και πως η ιστορία δεν αντιγράφεται ούτε επαναλαμβάνεται και όταν επαναλαμβάνεται, ιδιαίτερα από άσχετους ανθρώπους, ό,τι προκύπτει αποτελεί γελοιογραφία της πραγματικότητας.
Η πολιτική ιστορία του τόπου μας, στο σημείο αυτό, είναι αμείλικτη: Οι εκλογές του 2009 αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα. Έδωσε ο ελληνικός λαός στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, γιου του Ανδρέα, με το γνωστό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», ποσοστό 43,92%. Και τι έγινε; Αυτό που ήταν αναμενόμενο. Μετά από δυο χρόνια, το παρέδωσε, μαζί με την εξουσία, με μονοψήφιο αριθμό, με Μνημόνιο και με το Δ.Ν.Τ..
 Η πολιτική επιστήμη και η πολιτική πρακτική μας διδάσκουν πως όπου πολιτικών κομμάτων η γ ή θ η- κ α ν  μ ε τ ρ ι ό τ η τ ε ς, α υ τ έ ς
δ ε  δ ι έ λ υ σ α ν  μ ό ν ο  τ α 
κ ό μ μ α τ α,  α λ λ ά  έ κ α ν α ν
κ α ι  μ ε γ ά λ η  ζ η μ ι ά  σ τ ο ν
τ ό π ο.
Με αυτά τα δεδομένα προσωπικά προβληματίζομαι γύρω από το τι μπορούν να προσφέρουν στο νέο «Κίνημα Αλλαγής» πρόσωπα του παλιού Κινήματος στο οποίο δεν έχουν προσφέρει τίποτε το ιδιαίτερο και τα οποία συμμετέχουν στο Πολιτικό Συμβούλιο του Νέου Φορέα. Με παλιά και φθαρμένα υλικά δεν δημιουργούνται αξιόλογοι Πολιτικοί Φορείς. Αυτό μας το δίδαξε και ο Ανδρέας. Αρνήθηκε, το 1974, να αναλάβει την ηγεσία της υπό διάλυση Ένωσης Κέντρου και δημιούργησε, με εντελώς νέα πρόσωπα, το ΠΑΣΟΚ.
Εύχομαι ο νέος φορέας να υλοποιήσει τα όνειρά του, όπως τα διατύπωσε στην πρώτη διακήρυξή του. Με φοβίζει όμως η άποψη του Καζαντζάκη, που λέει πως «το όνειρο είναι τεμπελιά και μόνο το έργο μπορεί να χορτάσει την ψυχή και να σώσει τον κόσμο».