Πού είναι το Εθνικό Πρόγραμμα Οικονομικής Ανάπτυξης;

Όποιο κανάλι κι αν ανοίξεις, μονότονα θ’ ακούσεις, από «επαΐοντες» και «αδαείς», ότι η χώρα για να βγει από την κρίση που βάναυσα τη μαστίζει οκτώ ολόκληρα χρόνια, διογκώνοντας υπέρμετρα τη φτώχεια και την ανεργία χρειάζεται «ανάπτυξη». Για την έλλειψη εθνικού προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης ως και ολοκληρωμένης αναπτυξιακής στρατηγικής για τα οποία όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί «ειδήμονες...» ή αδαείς ομιλούν όπου κι αν βρεθούν, μου ήλθε αυθόρμητα στο νου το γνωστό «εδώ παππάς, εκεί παππάς, που είναι ο παππάς;» ήτοι κατ’ αντιστοιχία «εδώ ΕΠΟΑ, εκεί ΕΠΟΑ που είναι το ΕΠΟΑ;».
Ανατρέχοντας σε παλαιότερα άρθρα μου («Τα Γιάννινα», 7 Σεπτ. 2010) και «Πρωινός Λόγος» Ηπείρου, 28 Δεκ. 2010) έγραφα αντιστοίχως: «...χρειάζεται πρόγραμμα ανάπτυξης με συγκεκριμένους στόχους, συγκεκριμένες δράσεις, σαφείς τακτικές και στρατηγικές, συνοδευόμενο από συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και συγκεκριμένες χρηματοδοτικές πηγές» και «...ο λαός όμως το περιμένει (το πρόγραμμα). Το θέλει συγκεκριμένο με στόχους και δράσεις που θα έχουν, βάσει χρονοδιαγράμματος, Αρχή και Τέλος και θα αναφέρονται τόσο οι πηγές χρηματοδότησης όσο και τα αναμενόμενα οφέλη. Το να μιλάμε όλοι υπεύθυνοι και ανεύθυνοι ότι η μόνη ελπίδα, είναι η ανάπτυξη, χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις, είναι σαν να μη λέμε τίποτε απολύτως. Η ευθύνη για την έλλειψη αυτή βαρύνει συλλογικά όλα τα κόμματα και καταδεικνύει την ανικανότητά τους να σχεδιάσουν πλήρες πρόγραμμα ανάπτυξης της χώρας σε αντίθεση με την ομολογουμένως, αναγνωρισμένη ικανότητά τους να χειραγωγούν το λαό με στόχο την ψηφοθηρία. Με άπειρους μαθητευόμενους μάγους, κανένα αξιόπιστο πρόγραμμα δεν πρόκειται να δει ο δύσμοιρος αυτός λαός. Ιδού λαμπρόν πεδίον συναίνεσης, συνεργασίας και υπευθυνότητος. Επιτέλους, δεινοί ψηφοθήρες, τολμήστε, γιατί αν συνεχίσετε το ίδιο βιολί, ο λαός θα σας μαντρώσει στα σπίτια σας... Θα αυτοφυλακιστείτε...».
Σε πιο πρόσφατα άρθρα («Πρωινός Λόγος» Ηπείρου, 4 Μαρτίου 2015 και «Καθημερινή», 1 Ιουλίου 2017) έγραφα: α) «Είναι ανάγκη να συσταθεί Εθνική Ομάδα Εργασίας, από ό,τι καλύτερο διαθέτει η χώρα μας (οικονομολόγους, τεχνοκράτες, περιβαλλοντολόγους, κοινωνιολόγους, νομικούς, εργατολόγους, επιχειρηματίες, εμπειρογνώμονες επι των διεθνών αγορών του χρήματος, επί του διεθνούς εμπορίου και των τραπεζικών διακανονισμών, εμπειρογνώμονες, γνώστες των ισχυόντων στην Ε.Ε. κ.ά.). Μόνο μια τέτοια ομάδα θα δώσει αξιόπιστο πρόγραμμα ανάπτυξης, το οποίο, με αγωνία περιμένει ο ελληνικός λαός για να δει αν υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ, να επανεύρει την ηρεμία του και με ψυχραιμία να συνδράμει στην εφαρμογή του». β) «...βέβαια, η χώρα έχει ανάγκη από ένα πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης, κοινής συναίνεσης, αλλ’ αυτό με δεδομένα τις κομματικές ιδεοληψίες, το κομματικό συμφέρον, το προσωπικό βόλεμα, το κυνήγι και τη διατήρηση της βουλευτικής καρέκλας, αποτελεί όνειρο απατηλό, γιατί ένα τέτοιο πρόγραμμα θέλει πρόταξη υπεράνω όλων του εθνικού συμφέροντος, που σημαίνει αυτοθυσία στο βωμό του αγνού και αδόλου πατριωτισμού. Δυστυχώς όμως οι πολιτικοί ταγοί του έθνους μόνο θυσίες δεν κάνουν...».
Φωνές και άρθρα, σαν τα αναφερθέντα, υπήρξαν πάρα μα πάρα πολλά, μα δυστυχώς όλα εν τη ερήμω. Όπως είναι γνωστό, μνημονιακά, η χώρα μας έπρεπε να είχε καταρτίσει αναπτυξιακό πρόγραμμα μέχρι το Μάρτιο του 2016. Πού είναι; Το είδε κανείς; Και όμως όλοι μιλούν γι’ αυτό γενικώς, αορίστως και ανευθύνως, σαν να πρόκειται για λογοπαίγνιο που θυμίζει τους παππατζήδες της οδού Σταδίου.
Αλλά ποιος είναι τόσο αφελής πού να πιστεύει ότι ο παππαζιδισμός μπορεί να βγάλει τη χώρα από τη βαθειά κρίση που τη μαστίζει οκτώ ολόκληρα χρόνια; Την πρώτη και κύρια ευθύνη έχει η Κυβέρνηση που συμπλήρωσε τρία χρόνια στην Εξουσία, κι αν δεν μεσολαβούσαν οι εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, θα είχε μπροστά της ακόμα ένα χρόνο. Πότε θα καταρτίσει πρόγραμμα και ποιος θα το εφαρμόσει; Αλλ’ ας δεχθούμε ότι είναι ανίκανη προς τούτο. Πού είναι τα ολοκληρωμένα όμως, προγράμματα των άλλων κομμάτων που συνεχώς βομβαρδίζουν την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την έλλειψή του;
Με δεδομένα: α. Την ανάγκη ΕΠΟΑ ευρείας συναίνεσης, β. Την αδυναμία συνεργασίας των κομμάτων σε πολιτικό επίπεδο, γ. Την κατώτερη των περιστάσεων στάθμη της Βουλής και δ. Την έλλειψη πολιτικής βούλησης για συνεργασία, ένα θα μπορούσαν να κάμουν αν είχαν συναίσθηση των ευθυνών τους: Να συγκροτήσουν μία εθνική διακομματική ομάδα εργασίας από ανεγνωρισμένους εμπειρογνώμονες, όπως ήδη αναφέρθηκε προηγουμένως και να της αναθέσουν ως έργο την κατάρτιση αυτού του ΕΠΟΑ, κι ας σταματήσουν να το επικαλούνται αφού, πασιφανέστατα, είναι άσχετοι και ανεύθυνοι.
Πέρασαν οκτώ χρόνια δυστυχώς. Η καθυστέρηση αποδεικνύεται καταστροφική με μη, δυστυχώς, αναστρέψιμες καταστάσεις. Τι νόημα έχει το «αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη;». Μπάζει σαν αυτό που έκανε η φοράδα στ’ αλόνι, για να μην ξεχνάμε και τα σοφά ρητά του λαού μας.