Η κοινωνία χρειάζεται αλήθεια, όχι παραμύθια!

Οι κυβερνώντες είναι παντελώς ανιστόρητοι και γι’ αυτό ακολουθούν την προπαγανδιστική πειθώ για να πείσουν τον κόσμο ότι όλα τα δεινά τελειώνουν μέσα στο ’18 και αρχίζει η άνοιξη της οικονομίας, της ανάπτυξης και της προκοπής όλων μας. Δεν ξέρω αν πρέπει να τους αποδοκιμάζει κανείς, να τους θαυμάζει ή να τους λυπάται. Δείχνουν οι άνθρωποι της εξουσίας σαν να μην έχει συμβεί τίποτε το δραματικό και ότι με λόγια του αέρα όλα θα φαντάζουν όπως τα καλά χρόνια.
Και όμως, δεν τα πιστεύουν, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να εξαπατήσουν τους πολίτες και να δημιουργήσουν μια εικονική πραγματικότητα, έστω για λίγους μήνες, και ύστερα θα δούνε τι άλλο μπορούν να σοφιστούν. Πρόκειται, χωρίς καμιά αμφιβολία, για πολιτικούς που έχουν «τρελαθεί» από εξουσία, από προβολείς, από αεροπλάνα και από απόδοση τιμών, κι ας είναι όλα ένα θέατρο του παραλόγου.
Γιατί ποιος πολίτης σήμερα πιστεύει ότι μπορεί η Ελλάδα να απαλλαγεί από τα Μνημόνια; Ο καθένας βιώνει την προσωπική του αβεβαιότητα και γνωρίζει τι έχει νομοθετήσει αυτή η κυβέρνηση για τα επόμενα χρόνια. Οι φόροι, οι εισφορές, ο ΕΝΦΙΑ, οι μειώσεις των συντάξεων και των μισθών, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, η ανεργία και τόσα άλλα έχουν χτυπήσει την πόρτα όλων. Και πώς μπορεί η χώρα να απαλλαγεί από τη θηλειά των Μνημονίων, όταν η κυβέρνηση έχει ψηφίσει πλεόνασμα 3,5% μέχρι το ’22, 2% μέχρι το ’60 και Υπερταμείο για το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας για 99 χρόνια;
Και για να μπορέσουν να περάσουν τα παραμύθια τους έφτασαν να καταργήσουν το δικαίωμα της απεργίας, ζήτημα που για την Αριστερά ήταν η κορωνίδα των πολιτικών δικαιωμάτων του πολίτη. Στ’ αλήθεια θα σκεφτόταν ποτέ κόμμα δημοκρατικό να ψηφίσει νόμο επιβολής του «αυτόφωρου» για όποιον αντιδρά στους πλειστηριασμούς σπιτιών; Είναι πια φανερό ότι στην κυβερνητική πολιτική τα πάντα καθοδηγεί το πνεύμα του Καμμένου. Είναι το ιερό σύμβολο της κυβέρνησης και οφείλουν όλοι να υποκλίνονται μπρστά του!
Εκτιμώ πως με παραμύθια η πατρίδα δεν έχει μέλλον και πως θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μεγαλύτερα κακά. Ήδη ο τρόπος που η κυβέρνηση διαχειρίζεται το εθνικό μας πρόβλημα με την ονομασία των Σκοπίων δείχνει ότι η ανεπάρκειά της δεν έχει όρια και μπορεί να δημιουργηθούν και εθνικοί κίνδυνοι.
Και ας έχουμε κατά νου ότι οι Έλληνες έχουν πληρώσει ακριβά την πολιτική του παραμυθιού, όπως για παράδειγμα έχει συμβεί με τη Μεγάλη Ιδέα. Γράφω αυτές τις σκέψεις γιατί η κοινή λογική δείχνει ότι η Ελλάδα για πολλούς λόγους δεν μπορεί να βρεθεί εκτός μνημονίων σύντομα. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος σε άρθρο του σημειώνει: «Για να αντιμετωπιστεί όλη αυτή η σύνθετη ελληνική κατάσταση απαιτείται μια άλλου τύπου πολιτική διαχείριση… Απαιτούνται άλλες ικανότητες και αξιοπιστία. Άλλες ποιότητες και άλλες συμπεριφορές για να παραμείνουμε ως ισότιμοι εταίροι της Ευρωζώνης».
Γι’ αυτό και όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου οφείλουν να πούνε τα πράγματα με το όνομά τους και να προτείνουν λύσεις δύσκολες μεν, αλλά ρεαλιστικές. Αλήθεια, χρειαζόμαστε και όχι παραμύθια, γιατί ο κάθε μύθος μόνο αποκοιμίζει και με το ξύπνημα πάλι μπροστά μας η σκληρή πραγματικότητα.
Άλλωστε οι φτερούγες και της χώρας και των πολιτών είναι τσακισμένες και έτσι βρίσκουν την ευκαιρία Τσίπρας και Καμμένος να απαξιώνουν θεσμούς, να παραβιάζουν δικαιώματα και να κυβερνάνε με μοναδικό μέλημα τη διατήρηση των προνομίων τους.
Αν συνεχίσουμε οι πολλοί να παρακολουθούμε τις εξελίξεις ως βουβοί θεατές, τότε η καταδίκη μας θα είναι βαριά και αθεράπευτη. Ενώ οι κυβερνώντες θα συνεχίσουν να διαχειρίζονται τη χώρα σαν να είναι ένα παλιομάγαζο με φτηνές και ασήμαντες πραμάτειες.
Για πολιτικούς με αυτή την πολιτική πρακτική είχε γράψει προφητικά ο Ρώσος συγγραφέας Μαξίμ Γκόρκι: «Κι αυτές οι ξεραμένες και σκληρές σκέψεις έχουν πάντα τόσην ανακολουθία που, για να σου τις εξηγήσουν, μεταχειρίζονται μια τεράστια ποσότητα κουδουνιστά και άδεια λόγια».