Χάσαμε τη λεβεντιά και την ελευθερία μας!

- Γράφει ο ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ,Ομότ. Καθηγητής Φιλολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων

 Φαίνεται ότι εκτός από τα οικονομικά, στα οποία οι πολιτικοί κατάφεραν, λόγῳ ψηφοθηρικών πολιτικών και του άκρατου λαϊκισμού, αρχής γενομένης από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, να χρεοκοπήσουν τη χώρα μας για τον τρέχοντα αιώνα, απέτυχαν και αποτυγχάνουν συνεχώς και αλληλοδιαδόχως και στην εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα, όπως είναι το Κυπριακό, το Βορειοηπειρωτικό, η άσκηση και η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων που προκύπτουν από διεθνείς συμβάσεις (π.χ. το δίκαιο το σχετικό με τις ΑΟΖ) ή των ιστορικών εθνικών αξιών.
Αυτό φάνηκε και φαίνεται με την αντιμετώπιση του Κυπριακού προβλήματος, για το οποίο οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδεικνύουν μια ανεπίτρεπτη και αβασάνιστη στάση, αφήνοντας την Τουρκία να έχει τις όποιες πρωτοβουλίες, αφ’ ενός, και με το να δίνουν την εντύπωση ότι αδιαφορούν για τα Ελληνικά συμφέροντα που είναι αλληλένδετα με την ύπαρξη του Ελληνισμού στην Κύπρο. Το να μην εμπλέκονται ενεργά, όπως πράττει η Τουρκία, σε ότι αφορά τις εσωτερικές πτυχές του Κυπριακού, έχει ως συνέπεια τον κίνδυνο μετατροπής της Κύπρου σε προτεκτοράτο της Τουρκίας.
Αναφορικά με το Βορειοηπειρωτικό και τις Ελληνο-Αλβανικές σχέσεις, τα λάθη που έχουν γίνει είναι τόσα πολλά και τόσο μεγάλα που οι συνέπειες είναι ήδη ορατές και θα γίνουν μελλοντικά ακόμα πιο έκδηλες και απρόβλεπτες.
Παρόμοια και με την ονομασία του κράτους που «κατασκευάστηκε» επί Τίτο και αποσκοπούσε στη μελλοντική επέκτασή του, ώστε να συμπεριλάβει και την Μακεδονία και έτσι να δημιουργηθεί η «Μακεδονία του Αιγαίου» υπό Σλαβικό φυσικά έλεγχο. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έμειναν απαθείς μέχρι που διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία. Σε όλο αυτό το διάστημα που μεσολάβησε, η λεγόμενη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σφετερίστηκε την ιστορία και τον πολιτισμό των αρχαίων Μακεδόνων και γενεές γενεών μεγαλώνουν πιστεύοντας ότι είναι απόγονοι του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αν αυτό ήταν αλήθεια, τότε θα μιλούσαν όλοι οι λαοί της Ανατολής που κατέκτησε ο Αλέξανδρος σλαβικά και όχι την κοινή Ελληνική. Δυστυχώς, η εντατική προπαγάνδα των πολιτικών αυτού του κράτους συνδυαζομένη με την αδιαφορία και απραξία των Ελληνικών κυβερνήσεων πέτυχε ώστε αυτό να γίνει γνωστό και αναγνωρισμένο από πολλές χώρες του κόσμου ως Δημοκρατία της Μακεδονίας. Τις επεκτατικές βλέψεις της σε βάρος τους χώρας μας όχι μόνο δεν τις κρύβουν, αλλά και τις προβάλλουν με κάθε δυνατό τρόπο.
Οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες, ενώ είχαν και έχουν τη δυνατότητα με την κατάλληλη διπλωματία να απαιτήσουν τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την ΕΕ να επιβάλουν την ιστορική αλήθεια, είναι αντίθετα έτοιμοι να παραχωρήσουν εγκληματικά και προδοτικά το όνομα της Μακεδονίας στους Σλάβους, αγνοώντας ή εθελοτυφλώντας ότι το όνομα είναι και η ουσία, και ότι παραχωρώντας το όνομα προδίδουν και την ιστορία του έθνους μας. Ούτε το Άνω και Κάτω Μακεδονία, ούτε το Παλαιά και το Νέα Μακεδονία αποδίδουν την ιστορική αλήθεια. Και είναι απορίας άξιο, πώς ένας Μακεδόνας πρώην πρωθυπουργός δέχτηκε την ονομασία του κράτους αυτού ως Άνω Μακεδονία.
Η σημερινή κυβέρνηση της Αριστεράς, τουλάχιστον όπως φαίνεται και από τις δηλώσεις του Υπουργού των Εξωτερικών, όσο και του πρωθυπουργού, του κ. Τσίπρα, έχει ήδη δεχθεί τη σύνθετη ονομασία, στην οποία θα συμπεριλαμβάνεται και το όνομα Μακεδονία ως δεύτερο συνθετικό.
Αν η δήλωση του κ. Τσίπρα δεν οφείλεται σε ελλιπή γνώση και χρήση της Ελληνικής γλώσσας, κάτι που δεν είναι απίθανο, τότε θα πρέπει να μιλάμε για μια απαράδεκτη τοποθέτηση, την οποία βέβαια δέχτηκε με μεγάλη ικανοποίηση ο πρωθυπουργός του κράτους αυτού, ο κ. Ζάεφ, ο οποίος μάλιστα έσπευσε να επαινέσει τον Έλληνα πρωθυπουργό. Η δήλωση του κ. Τσίπρα, αν σωστά μεταφέρθηκε στο διαδίκτυο, έχει ως εξής: «Εάν η κυβέρνηση [ενν. της FYROM] παραιτηθεί από το δικαίωμα να είναι ο μόνος κληρονόμος του Μέγα Αλεξάνδρου, υπάρχει πιθανότητα να λυθεί το θέμα». Το πρώτο ολίσθημα: από πού ως πού αντλούν οι Σλάβοι αυτό το δικαίωμα; Αυτοί που εμφανίστηκαν στα Βαλκάνια τον 6ο μ.Χ αιώνα; Και το δεύτερο σοβαρό ολίσθημα: λέγοντας ότι αν σταματήσουν να ισχυρίζονται ότι είναι ο μόνος κληρονόμος, παραδέχεται ότι είναι και αυτοί κληρονόμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά υπάρχουν και άλλοι. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ούτε δικαίωμα έχουν ούτε και είναι με οποιονδήποτε τρόπο κληρονόμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των αρχαίων Μακεδόνων.
Η ιστορική αλήθεια δεν μπορεί και δεν πρέπει να πλαστογραφηθεί. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση σε αυτές τις δηλώσεις του πρωθυπουργού του κράτους αυτού: «Η ιστορία ανήκει, επίσης, σε μας, πιθανόν ένα κομμάτι αυτής της ιστορίας ανήκει επίσης στην Ελλάδα, μέρος της στη Βουλγαρία και σε πολλές άλλες χώρες». Δεν παραιτείται δηλαδή ο  κ. Ζάεφ από τον ισχυρισμό ότι είναι κληρονόμοι των αρχαίων Μακεδόνων, αντίθετα μάλιστα. Κάνει όμως την παραχώρηση ότι «πιθανόν» -ακόμα και αυτή την παραχώρηση δεν την θεωρεί βέβαιη – ένα μέρος αυτής της ιστορίας των Μακεδόνων να ανήκει και στην Ελλάδα!!! Και δηλώνει ότι ο συμβιβασμός –αν αυτός βέβαια είναι συμβιβασμός και όχι απόλυτη επικράτηση των απόψεών τους – θα επικυρωθεί με δημοψήφισμα από τον λαό. Είναι αυτοί πιο δημοκράτες από τις Ελληνικές κυβερνήσεις, και την προηγούμενη και την τωρινή της Αριστεράς του κ. Τσίπρα;
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο  ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του έχει διαφορετική γνώμη από τους πολιτικούς που διαχειρίζονται τις τύχες του και τα εθνικά θέματα. Γιατί φοβούνται το δημοψήφισμα; Τι πιο δημοκρατικό από αυτό; Η αναντιστοιχία μεταξύ της λαϊκής βουλήσεως και των κυβερνώντων είναι πολύ μεγάλη, τόσο μεγάλη που σε άλλες εποχές η διαπίστωση αυτή θα οδηγούσε σε διάλυση της κυβερνήσεως και προκήρυξη εκλογών.
Το λυπηρό είναι ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, η Νέα Δημοκρατία, ο ιδρυτής της οποίας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, διακήρυξε ότι «δεν υπάρχει παρά μια Μακεδονία και η Μακεδονία αυτή είναι ελληνική», παρουσιάζεται και σε αυτό το θέμα, όπως και σε πολλά άλλα, ως ουραγός του ΣΥΡΙΖΑ. Την έχει καταλάβει ένα φοβικό σύνδρομο «προοδευτικότητας» και αδυνατεί να διαμορφώσει εθνικές και κοινωνικές πολιτικές που να εκφράζουν την κεντροδεξιά παράταξη. Αν συνεχίσει έτσι, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα παραμείνει στο περιθώριο των εξελίξεων ή το πολύ πολύ να αποτελέσει μια παρένθεση στην εναλλαγή της εξουσίας.
Συμπερασματικά, η επίπλαστη υλική ευδαιμονία των περασμένων προ της κρίσεως δεκαετιών, η συνειδητή πολιτική που ακολουθείται για αλλοτρίωση των νέων από το εθνικό φρόνημα, τη στιγμή μάλιστα που όλοι γύρω μας καραδοκούν για να εκμεταλλευτούν σε βάρος της χώρας μας τα λάθη και τις παραλείψεις μας, οδήγησε σε μια νοοτροπία αντίθετη με το Περίκλειο γνωμικό «εὔδαιμον τὁ ελεύθερον, τὸ δ’ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον», δηλαδή ότι η ευδαιμονία προϋποθέτει την ελευθερία, και η ελευθερία την ευψυχία, την λεβεντιά. Με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται χάσαμε και τη λεβεντιά μας και την ελευθερία μας και την πραγματική ευδαιμονία. Κάθε τι το εθνικό θεωρείται πια πατριδοκαπηλεία!