Για ποια εξουσία γίνεται λόγος;

Πήρε, πρόσφατα, φωτιά το Διαδίκτυο με τη συνέντευξη που έδωσε η σύζυγος του Πρωθυπουργού σε αθηναϊκή εφημερίδα. Και αυτό έγινε χωρίς να υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος. Δημοκρατία έχουμε και ο καθένας, όποιος κι αν είναι αυτός, μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Φέρει άλλωστε προσωπικά την ευθύνη για αυτά που λέει. Υπό μια βέβαια προυπόθεση: ότι αυτοί που τα διαβάζουν είναι σε θέση και να τα κρίνουν, χωρίς να δέχονται ή να απορρίπτουν κάτι, χωρίς να το εξετάζουν.
Εδώ ασφαλώς βρίσκεται και το πρόβλημα για τη χώρα μας και τους πολίτες της. Και τούτο γιατί έχουμε μεν θεωρητικά Δημοκρατία, αλλά δεν διαθέτουμε και την απαραίτητη Παιδεία, με συνέπεια, όπως έχει γίνει αποδεκτό σε όλο τον κόσμο, Δημοκρατία χωρίς Παιδεία, ουσιαστικά δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι αυτό που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, το ζούμε και σήμερα και, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα το ζει ο λαός μας για πολλά ακόμα χρόνια.
Αυτό το ξέρουν καλά οι πολιτικοί μας οι οποίοι προεκλογικά λένε ό,τι θέλουν και μόλις πάρουν τη εξουσία στα χέρια δεν κάνουν τίποτα από αυτά που μας έλεγαν πριν. Τώρα, αν είπε ή δεν είπε ψέματα ο Τσίπρας προεκλογικά στο Λαό, δε χρειάζεται να το σχολιάσουμε. Δεν είναι άλλωστε ο μόνος, ούτε αυτό αφορά μόνο τους πολιτικούς μας σε εθνικό επίπεδο.
Όποιος έτυχε να διαβάσει τα «ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ» του Μπρέχτ, ασφαλώς θα έχει κατανοήσει τις «πέντε δυσκολίες» που αναφέρει ο συγγραφέας για τις οποίες δεν μπορεί ένας πολιτικός «να πει και να γράψει την αλήθεια». Και οι δυσκολίες αυτές έχουν σχέση, άμεση μάλιστα, με την Κίρκη της εξουσίας. Αυτό ακριβώς πάθαμε κι εμείς, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης και, ως συνήθως, «πάντα ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι», δεν καταλαβαίναμε τι μας έλεγαν προεκλογικά οι πολιτικοί μας, ούτε τι μας έκρυβαν μετεκλογικά, με συνέπεια λιθαράκι - λιθαράκι να χτίζεται το «λαμπρό» οικοδόμημα της κρίσης και της χρεοκοπίας, τα «αγαθά» των οποίων απολαμβάνουμε σήμερα.
Με αυτά τα δεδομένα δεν θα άξιζε κανείς να ασχοληθεί με την εν λόγω συνέντευξη, αν σ´ αυτή δεν υπήρχε η παρακάτω φράση: «Πήραμε την Κυβέρνηση, αλλά δεν πήραμε την εξουσία». Μια φράση που μας αφορά άμεσα όλους, ανεξάρτητα από το πώς την εννοεί ο καθένας.
Και αυτή μεν που την είπε έχει απόλυτο δίκιο, γιατί προέρχεται από έναν πολιτικό χώρο ο οποίος πρεσβεύει ότι το κόμμα που παίρνει την Κυβέρνηση πρέπει να έχει στα χέρια του και την έξουσία. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η παρεξήγηση, η οποία μάλιστα δεν είναι τωρινή. Στις Δημοκρατίες (εκτός εισαγωγικών) δεν υπάρχει μια εξουσία. Ήδη από την εποχή του Αριστοτέλη και μέχρι σήμερα ισχύει, στις πραγματικές Δημοκρατίες η διάκριση -και η ανεξαρτησία της μιας από τις άλλες- των εξουσιών: της Κοινοβουλευτικής, της Εκτελεστικής και της Δικαστικής. Αν δε, πάλι κατά τον Αριστοτέλη, υπάρχει κάποιος στον οποίο ανήκουν και οι τρείς μορφές εξουσίας αυτός είναι ένας και μοναδικός: Ο ΛΑΟΣ.
 Με αυτό το πνεύμα εκθειάζει στο έργο του «Αθηναίων Πολιτεία» το Δημοκρατικό Πολίτευμα της Αθήνας με τη φράση:
«Α π ά ν τ ω ν  α υ τ ό ς  ε α υ τό ν  π ε π ο ί η κ ε ν  ο  δ ή μ ο ς
κ ύ ρ ι ο ν,  κ α ι  π ά ν τ α  δ ι ο ι κ ε ί τ α ι  ψ η φ ί σ μ α σ ι  κ α ι 
δ ι κ α σ τ η ρ ί ο ι ς  ε ν ο ι ς  ο  δ ή μ ο ς  ε σ τ ί ν  ο  κ ρ α τ ώ ν».
Τα λέει τόσο απλά ο Αριστοτέλης -γιατί ήταν πράγματι απλά- ώστε η φράση αυτή δε χρειάζεται να μεταφραστεί για να γίνει κατανοητή. Δεν παραχωρούσε σε κανέναν την εξουσία ο «Δήμος», απλά τους ανέθετε -για κάποιο διάστημα- τη διαχείριση της εξουσίας, η οποία γινόταν πάντα «ψηφίσμασι και δικαστηρίοις εν οις ο Δήμος εστίν ο κρατών». Αυτός κρατούσε στα χέρια του την εξουσία και αλίμονο σ´ εκείνον τον άρχοντα που θα παρέβαινε κάτι από τις εντολές του. Τον περίμενε η καθαίρεση, ο οστρακισμός, η απόδοση ευθυνών.
Και εμείς οι Νεοέλληνες τι κάναμε; Φτιάξαμε -αν θέλετε πέστε μας έφτιαξαν- ένα εξαχρειωμένο πελατειακό - κομματικό κράτος, με τη γνωστή σχέση ανάμεσα στον πολιτικό και ψηφοφόρο, κατά την οποία ο ψηφοφόρος εξαγόραζε θέσεις και αξιώματα, ενώ ο πολιτικός εκποιούσε το Κράτος στους ψηφοφόρους με αντάλλαγμα να το κατέχει ο ίδιος και να το θεωρεί δικό του -τελευταία όμως το έχει εκποιήσει στους ξένους και αυτός νέμεται την εξουσία- με κύριο γνώρισμα το λαϊκισμό και τη δημαγωγία.
Και το αποτέλεσμα; Αυτό που στην αρχαιότητα ανήκε αποκλειστικά στο Λαό και στα νεότερα χρόνια στα κόμματα, δηλαδή η εξουσία σήμερα να ανήκει στους ξένους -στους δανειστές μας- οι οποίοι καθορίζουν τα πάντα και θα καθορίζουν για πολλά χρόνια ακόμα, ανεξάρτητα με αυτά που λένε οι πολιτικοί μας και τα λένε γιατί ξέρουν ότι δεν έχουν να δώσουν λόγο σε κανέναν. Κάποια στιγμή όμως, όταν στριμώχνονται και δεν μπορούν να δικαιολογήσουν αυτά που κάνουν, ακόμα και στους δικούς τους ανθρώπους -τους βουλευτές- γιατί είναι εντελώς αντίθετα από αυτά που διακήρυτταν προεκλογικά και με τα οποία ανήλθαν στην εξουσία, αναγκάζονται να προβούν σε οδυνηρή για τους ίδιους και για το λαό ομολογία, όπως συνέβη τις προάλλες με τον Τσακαλώτο:
Δεν μπορούσε να δικαιολογήσει στους βουλευτές του κόμματός του τις διατάξεις του πολυνομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα για την τρίτη αξιολόγηση, και εξομολογήθηκε ότι: «Δ ε ν  ε ί μ α σ τ ε  ε υ χ α ρ ι -
σ τ η μ έ ν ο ι,  α λ λ ά  δ ε ν  ε ί ν α ι  ε π ι λ ο γ ή  μ α ς».
Η επιλογή και αυτή τη φορά, όπως και τις προηγούμενες ήταν των δανειστών, οι οποίοι στέλνουν τις εντολές τους στην αγγλική γλώσσα και εδώ γίνεται απλώς η μετάφραση και η επικύρωση των εντολών τους από τους βουλευτές μας. Για ποια εξουσία λοιπόν γίνεται λόγος;

ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ