Σκέψεις κάτω από τις σημαίες
- Ήταν μια άλλη αίσθηση κάτω από τις σημαίες στο συλλαλητήριο. Μια ευφορία και μια υπερηφάνεια. Σπάνια βλέπει κανείς τόσο πολλές σημαίες. Καμιά φορά σε πιάνει η οργή όταν βλέπεις στην οθόνη εκδηλώσεις στην Τουρκία με τέτοια πλημμυρίδα τουρκικών σημαιών. Υπάρχει ακόμη ζωντανή η πατρίδα μας. Και η ιστορία μας.
- Η αστυνομία μέτρησε και ξαναμέτρησε το πλήθος των ανθρώπων του συλλαλητηρίου. Και αποδείχθηκε ότι μετά την οικονομία, και στην αστυνομία δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά στην αριθμητική, γιαυτό τώρα, μας μπήκαν ψύλλοι στα αυτιά και για τις στατιστικές με τα εγκλήματα, τα ναρκωτικά, τα τροχαία και τους Ρουβίκονες που μας λένε ότι «μειώνονται» τα φαινόμενα και είμαστε ασφαλείς! Θα ήταν όμως περισσότερο πειστικοί αν μετρούσαν και τις σημαίες. Είναι και αυτή μια στατιστική δημοσκόπηση αφού η Αριστερά παθαίνει αλλεργία με τη σημαία και δεν επεμβαίνει όταν τις καίνε οι «σύντροφοι».
- Δεν ξέχασαν όμως μια άλλη παλιά τέχνη και παράδοση της παλιάς Αριστεράς, αφού διακηρύττουν ότι είναι «Πρώτη φορά Αριστερά», και έπαθαν παροξυσμό και λοίμωξη των ενδοκρινών αδένων, και θυμήθηκαν την ανθρωποφαγική συντροφική παράδοση, με όσα ο Μίκης είπε για τα αριστερόστροφα καμώματα που τα ένταξε στον φασισμό. Το σύμφυτο συντροφικό μίσος της ιστορίας της Αριστεράς και η συνήθης κατάληξη κάθε ολομέλειας και εσωκομματικής διαπάλης, ήταν και συνεχίζει αριστερόστροφα να είναι, το συντροφικό μαχαίρωμα. Έφθασε η ώρα και σε μία συγκέντρωση με τόσες σημαίες και τόση εθνική έξαρση να ξεφωνίσουν και έναν σύντροφο σαν τον Μίκη.
- Σε αυτή την παραζάλη και τον Αριστερό παραζαλισμό ήταν φυσικό να βγουν και οι αναρχικοί και να ζητήσουν βοήθεια από τον λαό για να επιτελούν καλύτερα το αντεξουσιαστικό τους έργο. Οι συλλογικότητες είναι μια νέα στοργική καταφυγή της αριστεράς και πεδίον επαναστατικής γυμναστικής. Και μέσα στα άλλα αριστερά θεάματα των πυροτεχνημάτων των μολότωφ ξέχασαν στην κυβέρνηση ένα ιδεολογικό μνημόσυνο για τον αυτοκτονήσαντα υιόν του Φιντέλ Κάστρο. Και ούτε ένα συντροφικό δάκρυ, και λίγο βουβό κλάμα, δεν φάνηκε στους συντρόφους. Και κάποιες συντρόφισσες που κλαίνε με οργή κάθε 5 του Ιούλη ξέχασαν τον υιό του ιδεολογικού τους είδωλου. Της παλαβής αριστεράς καλά κρατεί η ψευδαίσθηση!
- Το σκοπιανό πορεύεται σε λύση με πλήρη αποδοχή των Εθνικιστικών απόψεων των Σλάβων. Η δική μας Αριστερά που αρνείται των εθνικισμό των Ελλήνων ταϊζει και ενισχύει και αναγνωρίζει πλέον φανερά τον εθνικισμό των Σλάβων, και έμμεσα αποδέχεται τον Σλάβικο αλυτρωτισμό. Και παράλληλα το ίδιο κάνει και για τους Τσάμηδες εγκληματίες που θα τους αμνηστέψει, θα τους επιτρέψει να κυκλοφορούν ελεύθερα και θα τους αποδώσει τις περιουσίες που δεσμεύτηκαν με δικαστικές καταδικαστικές αποφάσεις. Οι δικοί μας Συριζοβουλευτές ας πάνε στην Παραμυθιά να δουν το μνημείο των εκτελεσθέντων 49 προκρίτων. Είναι ακατανόητο οι διεθνιστές να καταγγέλλουν τον Εθνικισμό των Ελλήνων και να στηρίζουν τον εθνικισμό των Σλάβων και των Τσάμηδων.
- Το φαύλο και διεφθαρμένο παρελθόν ξαναζεί και βασιλεύει σοσιαλίζοντας, και «κατόπιν ενεργειών» των «αδιάφθορων» συντρόφων που με παρεμβάσεις λύνουν όλα τα προβλήματα! Πληθαίνουν, και προκλητικά προβάλλονται, και κυβερνητικά ενισχύονται, οι παρεμβάσεις και διαμεσολαβήσεις των παραγόντων της Πρώτης φοράς Αριστεράς για επίλυση και προώθηση τοπικών έργων. Κυκλοφορούν και ακολουθούν και οι Αριστεροί πολιτικοί, στα χνάρια του φαύλου πολιτικού παρελθόντος, που συνεχώς καταγγέλλουν, και καταναλώνουν το τελευταίο ίχνος του διαφημισθέντος ηθικού πλεονεκτήματος. Με δελτία τύπου, ενημερώνουν τους πολίτες, ότι κυκλοφορούν όπως και παλαιότερα κυκλοφορούσε το κακό πολιτικό σύστημα και σύντομα θα δούμε και πολιτικά γραφεία. Οι παρουσίες δε στα ΜΜΕ πυκνώνουν και οι εμφανίσεις στην οθόνη αποτελουν πλέον μια μαυρογιαλούρικη επανάληψη του κακού πολιτικού παρελθόντος το οποίο αντίγραφουν στην πιο κακή του έκδοση με επικοινωνιακό στυλ, και με λαϊκίστικη καθοδήγηση. Το ιδεολογικό ξεστράτισμα φαίνεται πλέον
- Τελικά ξηλώθηκε το πύργος του Τατλιν από την πλατεία. Πέρασε και αυτή η διαφήμιση της Τρίτης Διεθνούς, μιας ξεπερασμένης εποχής, μιας απραγματοποίητης «εφόδου προς τον ουρανό»! Ενός έργου της παρακμής που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και μιας ιδεολογικής ουτοπίας.
- Τι έμεινε τελικά από αυτή τη φαντασίωση για την πόλη, της παράδοσης και τι νόημα έχουν τα τουριστικά διαφημιστικά σποτ για την Ηπειρώτικη παράδοση; Πόσο το γιόρτασαν τα παιδιά και οι επισκέπτες της πόλης; Και πόσο αντιπροσωπεύει αυτό τον αρχιτεκτονικό νεωτερισμό, και μια καινοτομία που θα έπρεπε να έχει η νέα αρχιτεκτονική μας Σχολή;
- Πλησιάζουν τα ελευθέρια της πόλης και κυκλοφόρησε το πρόγραμμα του εορτασμού με «ποικίλες» εκδηλώσεις. Ούτε μια φωτογραφία του διαδόχου Κωνσταντίνου δεν έχει και ακόμη δεν κρεμάστηκε μια πινακίδα με το όνομά του σε κάποιο δρόμο. Καταχνιά και ομίχλη έπεσε στη μνήμη της πόλης. Κερδίζουν εκείνοι που ευαγγελίζονται το τέλος της ιστορίας. Και βλέπουμε του Σκοπιανούς να προσπαθούν να κλέψουν την ιστορία μας και τους Τούρκους να ορέγονται το τζαμί στο κάστρο. Και δεν τραγουδούν πλέον στα σχολεία ούτε χορεύουν στους τον ύμνο της ημέρας των Ελευθερίων
Τα πήραμε τα Γιάννενα μάτια
πολλά το λένε
οπου γελούν και κλαίνε
- Και οι περιπλανήσεις του μέτοικου συνεχίζονται…
ο μέτοικος
