Μπαζώνουμε για οικόπεδα καλλιεργήσιμες εκτάσεις!..

- Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΑΛΑΤΣΟΥ, πρ. Λυκειάρχη

Είχα ακούσει κάποτε από τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ότι στο Ισραήλ απαγορεύεται να κτίσει κάποιος σε καλλιεργήσιμη έκταση. Και αυτό βεβαίως γιατί οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις είναι λίγες, λιγότερο από το 20%, αν δεν κάνω λάθος, και ο πληθυσμός, αναλόγως της έκτασης του κράτους, μεγάλος και συνεχώς αυξανόμενος.
Δεν νομίζω δε ότι χρειάζεται να αναλύσει και να εξηγήσει κανείς σε οποιονδήποτε ότι η πρόνοια αυτή είναι απολύτως σωστή. Η γη, και δη η καλλιεργήσιμη, είτε χρειάζεται να καλλιεργηθεί σήμερα είτε όχι, δε χάνει ποτέ την αξία της, και, σύμφωνα με την κοινή λογική, λόγω αύξησης του πληθυσμού ή και για άλλους λόγους, θα είναι στο μέλλον όλο και μεγαλύτερης ζωτικής σημασίας.
Ποια είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα, σε ό,τι αφορά το θέμα αυτό; Κατ΄ αρχήν γνωρίζουμε όλοι μας ότι και η χώρα μας είναι ορεινή, και μόνο το 20% περίπου αυτής  είναι καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Παρατηρούμε όμως ότι συμβαίνει το αντίθετο από αυτό που ανέφερα προηγουμένως για το Ισραήλ. Χαρακτηρίσαμε μάλιστα σχεδόν όλες τις μη καλλιεργήσιμες εκτάσεις ως δάση, ακόμα και θαμνώδεις περιοχές και βοσκοτόπια, οπότε, αναγκαστικά και ανεύθυνα προς τις μελλοντικές γενιές, χτίζουμε σχεδόν αποκλειστικά σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Οι μεγαλύτερες πόλεις, κωμοπόλεις και οικισμοί έχουν κτιστεί,  έχουν επεκταθεί ή επεκτείνονται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις, τις οποίες πιστεύω ότι θα έπρεπε να προστατεύουμε ως κόρη οφθαλμού.
Και δε φτάνει μόνο αυτό. Το φαινόμενο αυτό συνεχίζεται χωρίς καν να θεωρείται πρόβλημα. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά, για να το διαπιστώσουμε. Μεγάλο μέρος των καλλιεργήσιμων εκτάσεων του λεκανοπεδίου της πόλης μας έχει ήδη καλυφθεί από πάσης φύσεως κτιριακές εγκαταστάσεις. Στην γειτονική πεδιάδα της Άρτας, από τις ευφορότερες της χώρας μας, η οποία ποτίζεται από δύο ποταμούς, Άραχθο και Λούρο, και στην οποία μπορούν να καλλιεργηθούν τα πάντα, βλέπει κανείς συχνά να μπαζώνονται  ευφορότατα αγροτεμάχια, εκεί που πριν ήταν όμορφα περιβόλια, να καταστρέφονται με τον τρόπο αυτό μια για πάντα, και στη θέση τους να ξεφυτρώνουν σουπερμάρκετ, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, βεντζινάδικα κλπ. κλπ. Αλλά και σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι το ίδιο έγκλημα, κατά τη γνώμη μου, συντελείται. Καταστροφή, με άλλα λόγια, εσαεί, παραγωγικών περιοχών, πλουτοπαραγωγικών πηγών, χάριν καταναλωτικών τοιούτων.
Όπου έχω ταξιδέψει στην Ευρώπη, δεν έχω παρατηρήσει πουθενά το φαινόμενο αυτό, στο βαθμό που παρατηρείται στην Ελλάδα, ούτε σε χώρες με ασυγκρίτως περισσότερες πεδινές εκτάσεις.
Εκτός δε του ότι δεν λαμβάνεται στη χώρα μας κανένα μέτρο εναντίον αυτής της αυτοκαταστροφής, καμία κυβέρνηση, κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός ή πολίτης, πλην του αειμνήστου Κ. Μητσοτάκη, δεν έχει προβληματιστεί για τις επιπτώσεις που αυτή έχει στις μελλοντικές γενιές, στο απώτερο μέλλον της χώρας.
Εύλογα όμως μπορεί να αναλογιστεί κάποιος και να πει: Οι πολιτικοί μας, οι οποίοι θα έπρεπε να μας καθοδηγούν, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του παρόντος και του προσεχούς μέλλοντος, για το απώτερο μέλλον θα προνοήσουν; Έχουν τόσα άλλα θέματα ”σημαντικά”, κατά τη γνώμη τους, να ασχοληθούν, ”για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!”