Πενήντα χρόνια και μια εφηβία
- Να αποκρυπτογραφηθεί από την αρχή ο τίτλος αυτής της Περιπλάνησης του μέτοικου, που πήγασε από μια πλούσια δημοσιοποίηση αυτές τις μέρες, του «Μαγιού», που συμπληρώνονται 50 χρόνια από την «εξέγερση» του Παρισιού το 1968. Μια ιστορία η οποία για 50 χρόνια θάφτηκε στη λησμονιά, και ακόμη ψάχνουν να βρουν, τι έγινε τότε και ξαναγύρισε η Γαλλία στην καπιταλιστική εποχή, και τώρα στα αυτοκρατορικά μεγαλεία του Μακρόν, που τον θαυμάζει και ο πρωτοστάτης εκείνης της εξέγερσης Κον Μπεντίτ.
- Το τι γράφτηκε αυτές τις μέρες, και τι ενδεχομένως θα γραφεί ακόμη, αποτελούν μια άλλη ανάγνωση, και ένα άλλο αφήγημα, μιας άλλης Αριστεράς, που η εξέλιξή της έχει και μια παρωχημένη απεικόνιση και στη δική μας «πρώτη φορά».
- Δεν χρειάζονται κάποια ιδιαίτερα και ενδοσκοπικά σχόλια. Η ξεθωριασμένη και εξαφανισμένη πιά Αριστερή Διανόηση, αποστασιοποιείται από τον Μάη του 1968 του Παρισιού.
- Και τότε, στο Παρίσι βρέθηκαν και πολλοί Έλληνες, «δραπέτες», λόγω χούντας ή σπουδαστές και ακροατές των εκεί Πανεπιστημίων. Δεν μπολιάστηκαν όμως να επιστρέψουν και να μεταφυτέψουν τα μηνύματα, και τα συνθήματα του Μάη ΄68, και να στήσουν οδοφράγματα στη χούντα! Από τα συνθήματα εκείνης της εξέγερσης, των νέων κυρίως που χαρακτηρίστηκε, με πολλούς συσχετισμούς με την εφηβεία, αλλού σαν «κρίση της εφηβείας της Γαλλίας του χθες», και αλλού σαν «έλευση του έφηβου λαού»!
- Ενδιαφέροντα είναι και όσα γράφονται στα 50 χρόνια για τα συνθήματα που κυριάρχησαν τις μέρες του ξεσηκωμού που παρέλυσε το Παρίσι. Η «πολιτικοποίηση» ήταν από τα πρώτα συνθήματα που αναφέρονται, αλλά και το ρομαντικό «η φαντασία στην εξουσία» αποτελούσε, όπως τελικά αποδείχτηκε, την ουτοπία της εξέγερσης, αφού κάποιοι τώρα ομολογούν ότι «τα γεγονότα του Μάη οδήγησαν στο πουθενά».
- Ο ρομαντισμός και το όραμα συνόδευε τις εκδηλώσεις και τις ατέρμονες και φλύαρες συζητήσεις στα αμφιθέατρα και στις μαζώξεις, όπου εκτονώνονταν και καταναλώνονταν, τα ιδεολογικά πολεμοφόδια και εκεί τελείωνε και ο αγώνας.
- Κυρίαρχο, ήταν και το σύνθημα για τη σεξουαλική απελευθέρωση με το αντιπολεμικό του περιτύλιγμα «κάνε έρωτα και όχι πόλεμο». Και γράφει όψιμα κάποιος άλλος διανοητής αυτές τις μέρες, «και για μεν τη σεξουαλική απελευθέρωση δεν έχω και πολλά να πω. Τα περισσότερα δεν λέγονται εξάλλου. Απλώς να θυμίσω ότι μας την πρόσφεραν καλοψημένη και ότι στην εποχή μας τα παραδοσιακά αφροδίσια είχαν καταπολεμηθεί, ο δε εφιάλτης του έιτζ ξύπνησε όταν ωριμάζαμε». Εφηβική δικαιολογία του Μάη 1968! Το τι γράφει δε ο πρωτοστάτης Μπέντιτ αργότερα, αποτελούν αυτοαναίρεση του οράματος και της φαντασίας της εξέγερσης (το διαδίκτυο έχει πολλά).
- Είναι και άλλα τα συνθήματα εκείνου του Μάη, με καταληκτικό το «απαγορεύεται το απαγορεύεται», για να δικαιολογείται κάθε παρέκκλιση, απρέπεια, κάθε διαστροφή και κάθε καταστροφή. Όμως τους τα χάλασε γρήγορα η «Άνοιξη της Πράγας», με την εισβολή των Σοβιετικών τανκς.
- Από τις πολλές αναφορές, στα 50 χρόνια του Μάη του 1968 μια σύντομη ενδιαφέρουσα ανατομία κάνει η αριστερή συγγραφέας Άλκη Ζέη, που βρέθηκε τότε στο Παρίσι.
«Λέγαμε πως οι Γάλλοι είναι πολύ σοφοί από μας. Δεν ήταν Δεκέμβρης ο Μάης. Δεν υπήρξε νεκρός. Λέγαμε λοιπόν πως σταμάτησε ο Δεκέμβρης και σκοτωθήκαμε μεταξύ μας, ενώ ο Μάης τελείωσε αναίμακτα.
Θυμάμαι πως ένα Σαββατοκύριακο που επέτρεψαν να πωλείται βενζίνη, έφυγαν όλοι εκτός Παρισιού και έτσι ο Μάης σταμάτησε απότομα.
Το 68 δεν είναι δικό μας, είναι των Γάλλων. Στην Ελλάδα ήρθαν μόνο οι φωνές και τα κούφια συνθήματα. Δεν μιλώ για το Πολυτεχνείο. Μιλώ για αργότερα. Το Κομμουνιστικό κόμμα ήταν εναντίον στον Μάη.
Τι απομένει; Απομένουν διαφορετικές και προοδευτικές σκέψεις μέσα στα πανεπιστήμια και στη λογοτεχνία. Και κάποια συνθήματα όπως το «κάτω από τις πέτρες είναι η θάλασσα» και το «απαγορεύεται το απαγορεύεται».
- Άλκη Ζέη στο βιβλίο της «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» γράφει και για τον Μάη, αλλά και πολλά άλλα για την Αριστερά, από την αντίσταση και την αλαργινή Τασκένδη.
- Στις επιλογές αυτής της Μαγιάτικης αριστερής αναδρομής του Μάη 1968, γράφεται και τούτο: «όσο για τους πρωταγωνιστές των κινητοποιήσεων αρκετοί «αστικοποιήθηκαν». Έγιναν καθηγητές, βουλευτές, επιχειρηματίες». Κάτι όμοιο συνέβη και στην Αριστερά μας!
- Ο πρωταγωνιστής Κον Μπεντιτ, έγινε αντιδήμαρχος Φρανγκφούρτης, από «κόκκινος Ντάνυ» μετασχηματίστηκε σε «Πράσινο Ντάνυ», και Ευρωβουλευτής των Πράσινων, και τώρα θιασώτης της πολιτικής του Μακρόν! Και είναι ο ηγέτης που δεν θέλησε ποτέ να μιλήσει για την εποχή εκείνη, θεωρώντας ότι ήταν μια εποχή που έκλεισε οριστικά, καθώς τα σημερινά προβλήματα δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τα προβλήματα της Γαλλικής κοινωνίας του 1968.
- Αυτό το τελευταίο θυμίζει πάλι την Άλκη Ζέη, για τον Δεκέμβριο 1944, τον Δεκέμβριο 2008 αλλά και το Πολυτεχνείο που συνεχίζουν οι δικοί μας «έφηβοι» να το καίνε και να το καταστρέφουν, πάνω στην ιδεολογία της «μπαχαλοκρατίας», ψάχνοντας ακόμη να βρούν την Ηλένια όπου ασκούνται ακόμη τα «δωδεκαμελή» της Παιδείας και η «Βουλή των εφήβων»!
- Και οι «σοφοί» Γάλλοι, δεν κατεδάφισαν το ΄68 τις Βερσαλίες, ούτε έσβησαν τα φώτα του πολιτισμού, αλλά μας πουλούν τώρα Κορβέτες και Μιράζ, στη Νέα Αριστερά μας που ήταν μακριά από τον Μάη του 1968.
- Τέλος κάποιοι άλλοι ομολογούν σήμερα το τελικό αποτέλεσμα: «Γκρεμίσαμε αλλά δεν χτίσαμε».
- Και οι περιπλανήσεις του μέτοικου συνεχίζονται…
ο μέτοικος
