Νίκες που διχάζουν…

Μοιάζει παράξενο που  οι νίκες, οι επιτυχίες (ποιες θα μου πείτε) ανακοινώνονται όσο πλησιάζουν οι εκλογές;
Νικήσαμε στη διαπραγμάτευση τους σκοπιανούς και πλέον θα τους αποκαλούμε και εμείς, όπως όλη η διεθνής κοινότητα, Μακεδόνες! Ήταν η πιο κατάλληλη συγκυρία να εναρμονιστούμε και εμείς με τη διεθνή κοινότητα για να αποκατασταθεί η ιστορική πραγματικότητα (!) και να αποφευχθεί η σύγχυση που προκαλούσαμε εμείς οι
Έλληνες, αφού δεν αναγνωρίζαμε ως τα τώρα τα Σκόπια ως Μακεδονία!!!
Αλλά, δυστυχώς, δεν συνειδητοποιήσαμε όλοι οι Έλληνες αυτή την επιτυχία, τη νίκη στη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια, το μέγεθός της και για τον λόγο αυτόν δεν βγήκαμε πανελληνίως να γιορτάσουμε τη νίκη μας ύστερα από εθνική κατάθλιψη και απομόνωση ετών και δεκαετιών.
Μετά τη νίκη στα εθνικά μας θέματα καπάκι μάς ήρθε και άλλη μια νίκη, αυτή στα οικονομικά, στο χρέος. Το οποίο χρέος μέχρι τώρα ήταν επαχθές, αλλά με τα επαχθή μέτρα που υπέστη ο λαός αυτό αποχαρακτηρίστηκε ως επαχθές, είναι πλέον βιώσιμο και ας είναι για δεκαετίες ο βίος του λαού αβίωτος!
Μολονότι «αδικαιολόγητα» δεν βγήκαμε να πανηγυρίσουμε την εθνική μας επιτυχία, εξακολουθούμε να είμαστε αδικαιολόγητοι γιατί δεν βγήκαμε με τα λάβαρα για να γιορτάσουμε την οικονομική μας απελευθέρωση από τα μνημόνια!
Κατά κανόνα οι νίκες ενώνουν τους λαούς, ενώ οι ήττες τους διχάζουν. Τι διάολο συμβαίνει με εμάς και δεν μπορούμε να χαρούμε με τις νίκες που μας έρχονται η μια μετά την άλλη; Γιατί μας διχάζουν οι νίκες; Τόσο αλλοπρόσαλλοι είμαστε;
Αλλά αυτή την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μας πρέπει να την αλλάξουμε. Και πρώτοι το παράδειγμα να το δώσουμε εμείς, οι απλοί πολίτες στους πολιτικούς μας. Ας κάνουμε την καρδιά μας πέτρα να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά τους και να βγούμε μαζί με αυτούς να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί «τις νίκες» μας, όχι μόνο στις Πρέσπες και στο Ζάππειο, αλλά στις πλατείες και στα γήπεδα!  Αλλά, αλλά, αλλά  πάλι όλοι μαζί, πολίτες και πολιτικοί, να βγούμε στη Πλατεία Κλαυθμώνος και, όσοι δε χωρούν σε αυτήν, σε όποια άλλη πλατεία μπορούμε για να θρηνήσουμε για τους μελλοθάνατους συνταξιούχους και όχι μόνο!
Να εκφράσω και μια προσωπική επιθυμία. Στην πρώτη γραμμή -για λόγους τιμητικούς-  να βρίσκονται οι βουλευτές που ψήφισαν την ευθανασία των συνταξιούχων!
***
Υ.Γ.: Μέρες που έρχονται δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε, όλοι μαζί στις 5 Ιουλίου, στην επέτειο του δημοψηφίσματος του 2015, άλλοι δια ζώσης και άλλοι νοερά να συμπαρασταθούμε στη σύντροφο του πρωθυπουργού μας, Περιστέρα, η οποία σε συνέντευξή της εξομολογήθηκε ότι κάθε φορά αυτή την ημέρα κλαίει! Αφού λέμε στις χαρές και στις λύπες μαζί!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΕΣ