Και διχασμένοι και χαμένοι…

Έχει πληρώσει πολύ ακριβά η Ελλάδα τους εθνικούς διχασμούς που σημάδεψαν την πορεία του νεοελληνικού κράτους από το 1820 (ίδρυση του κράτους). Οι εμφύλιοι πόλεμοι κατά την επανάσταση του ’21, ο εμφύλιος του 1946-49 και οι μεγάλες πολιτικές περιπέτειες του τόπου οφείλονται κύρια στο διχασμό του λαού μας με ευθύνη των πολιτικών μας και των ξένων παραγόντων. Ίσως να έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν τη θεωρία ότι τάχα ρέει στο αίμα του Έλληνα το διχαστικό γονίδιο, αφού και οι αρχαίοι πρόγονοί μας πολλές φορές καταστράφηκαν από ανάλογες καταστάσεις.
Και σήμερα με ευθύνη της κυβέρνησης δημιουργούνται συνθήκες που οδηγούν σε κλίμα διχαστικό και για το λαό και για τις πολιτικές δυνάμεις. Φαίνεται καθαρά ότι ο Τσίπρας μπροστά στην πολιτική του εξαφάνιση και μάλιστα με το στίγμα της παράδοσης εθνικών συμφερόντων, επιλέγει να διχάσει τον κόσμο και αδιαφορεί για τις οδυνηρές συνέπειες για την Ελλάδα.
Είναι πράγματι αδίστακτος, αρκεί να σώσει ό,τι θα μπορέσει ώστε να συνεχίσει την παρουσία του και να μην χαθεί από την πολιτική σκηνή. Μέρα με τη μέρα, βλέποντας να μεγαλώνει η λαϊκή αντίδραση για το Μακεδονικό ζήτημα, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει στους Έλληνες συνείδηση πατριωτισμού και φρόνημα εθνικό.
Πίστευε ότι μπορεί να αποπροσανατολίσει τον κόσμο φορώντας γραβάτα. Αλλά ξέχασε ότι αυτή η γραβάτα, δώρο του Ζάεφ, προσβάλλει τον Έλληνα και του θίγει την αξιοπρέπεια. Στ’ αλήθεια, ποτέ στην ελληνική ιστορία δεν υπήρξε ηγέτης που να επιχείρησε την αποπλάνηση του λαού με τέτοιες φαιδρότητες και γελοιότητες. Και προσωπικά θλίβομαι προπαντός γιατί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν σέβονται τον κορυφαίο θεσμό του Πρωθυπουργού της χώρας.
Ίσως η πολιτική τους κουλτούρα και η ηθική της Αριστεράς να μην αποδίδουν στο αξίωμα του πρωθυπουργού το περιεχόμενο που συμβολίζει. Ευτελίζουν την ίδια τη δημοκρατία με τη χειρότερη μορφή λαϊκισμού. Εκπέμπουν προς όλους το μήνυμα ότι ένας πρωθυπουργός δεν είναι τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά μια μαριονέτα που εκτελεί τις εντολές των ξένων. Επομένως είναι γι’ αυτούς παραλογισμός να υποστηρίζουμε το πρωθυπουργικό αξίωμα και να το προβάλλουμε ως σύμβολο δημοκρατικό και παιδαγωγικό του λαού.
Κατάλαβαν γρήγορα ότι οι πολίτες δεν τρώνε χορτάρι και ότι εκτίθενται για το Μακεδονικό ζήτημα και γι’ αυτό προσπαθούν να γυρίσουν σελίδα. Έτσι εξηγείται και η κυβερνητική βούληση να διαχωρίσουν την Εκκλησία από το Κράτος. Πρόκειται καθαρά για τακτικισμό με σκοπό να συσπειρώσουν κόσμο αριστερό και να διασπάσουν άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Αλλά είναι βαθιά νυχτωμένοι. Με αυτές τις κινήσεις ενισχύουν την βεβαιότητα ότι οι κυβερνώντες βάλθηκαν να ξεθεμελιώσουν κυριολεκτικά όλα τα στοιχεία που κρατάνε τον Ελληνισμό στον ιστορικό χρόνο.
Ταυτόχρονα μ’ αυτή την κυβερνητική αλαζονεία αποκαλύπτονται και οι ταυτότητες άλλων προσώπων που τούτη την ώρα διαχειρίζονται θεσμικούς ρόλους, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς. Πώς νιώθει ο πολύς κόσμος όταν βλέπει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ταυτίζεται απολύτως με τις ταπεινωτικές επιλογές του Τσίπρα και του Καμμένου στο Μακεδονικό ζήτημα; Γιατί ο Αρχιεπίσκοπος παρακολουθεί «βουβός» την παράδοση εθνικών δικαίων; Κρίμα για τον λαό να αισθάνεται μόνος σε περιόδους αμφισβήτησης της ιστορίας του και των εθνικών συμφερόντων.
Πιστεύω ότι οι συμβιβασμοί των θεσμικών μας εκπροσώπων θα πρέπει να δυναμώσουν το αίσθημα ευθύνης όλων μας και να αντισταθούμε στις κυβερνητικές υποχωρήσεις και παραλογισμούς.

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ