O θάνατός σου η ζωή μου...

Μέρα αφιερωμένη στην Τρίτη ηλικία και στους ανθρώπους της, όσοι ευτύχησαν να φτάσουν σ’ αυτή, ήταν η προχθεσινή. Και γιορτάζουν αυτή τη μέρα όλοι της... Ελλάδας «οι κολασμένοι»... «οι μελλοθάνατοι» συνταξιούχοι.
Μέχρι τώρα ξέραμε και πιστεύαμε ότι τη ζωή μας την ορίζει ο Θεός κι είναι άγνωστο το τέλος, τόσο που η Ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία εύχεται: «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά...»!
Σήμερα, το 2018, αυτά έπαυσαν να ισχύουν, καθώς τα χρόνια είναι μετρημένα... 70 (!), επώδυνα, αναξιοπρεπή, αφρόντιστα, ανελέητα.
Κι είναι τουλάχιστον βλασφημία αφού η εκκλησία εύχεται και η πολιτεία απεύχεται.
«Οι παλιοί συνταξιούχοι θα τεθούν εκτός... με φυσικό τρόπο», το είπαν και... το βεβαίωσαν Πρωθυπουργός και Υπουργός Οικονομικών.
Κι όμως, οι ηλικιωμένοι, οι 70άρηδες, είναι πιο χρήσιμοι και δραστήριοι σήμερα παρά ποτέ. Γιατί αυτοί, οι «απόμαχοι» της ζωής, αποτελούν μία δυναμική κοινωνική ομάδα που, αν και απόστρατοι, προσφέρουν πολλά, στηρίζοντας σήμερα την οικογένεια, αντί να απολαμβάνουν κι αμέριμνα τους καρπούς των κόπων μιας ζωής.
Και απορώ πως δεν σκέφτηκαν, πως αυτοί οι 70άρηδες και πάνω μεγαλώνουν εγγόνια, σπουδάζουν εγγόνια, συντηρούν οικογένειες των παιδιών και ξαλαφρώνουν από ένα σημαντικό βάρος τη σημερινή κοινωνία.
Ύστερα, οι «υπερήλικες» των 70 συν, είναι και περισσότερο παραγωγικοί. Η πείρα που συσσωρεύτηκε στους κυρτούς σήμερα ώμους τους, ο χρόνος που έχουν στη διάθεσή τους, το κριτικό πνεύμα που με το πέρασμα του καιρού διαμόρφωσαν τους κάνει πολύτιμους.
Πόσοι δεν καταφεύγουμε στο «σοφό γέροντα» για συμβουλή, για στήριξη ψυχολογική σε κάθε δύσκολη στιγμή; Μεγάλα ονόματα της τέχνης, των γραμμάτων, της πολιτικής, άφησαν τον μάταιο τούτο κόσμο σε μεγάλη ηλικία, αφήνοντας πλούσιο συγγραφικό κι άλλο έργο.
Σήμερα οι συνταξιούχοι απαλλαγμένοι «υποτίθεται από οικογενειακές και άλλες υποχρεώσεις, συνιστούν συλλόγους πολιτιστικούς, φιλανθρωπικούς και παράγουν έργο κοινωνικό, αξιόλογο, εθελοντικά.
Θα πρέπει ίσως να ονομασθούν Σύλλογοι... μελλοθανάτων εκπ/κών, Πολιτικών Υπαλλήλων κ.λπ.. Όμως η ιατρική επιστήμη με τις έρευνές της θα τους απογοητεύσει, καθώς βεβαιώνει ότι το προσδόκιμο όριο ηλικίας έχει επιμηκυνθεί! Επομένως, όλοι εμείς «οι συνταξιούχοι – μελλοθάνατοι» όπως ωραία μας αποκαλεί σε δημοσίευμά του ο φιλόλογος κ. Καλές, έχουμε σκοπό να απογοητεύσουμε τις προβλέψεις, να διαψεύσουμε τις προσδοκίες και να δυσκολέψουμε την υλοποίηση του προγράμματος, αφού το τέλος ημών βρίσκεται σ’ άλλα χέρια κι όχι στα δικά τους.
Και πότε θα θυμώσουμε επιτέλους εμείς οι συνταξιούχοι;
Γιατί θα περίμενε κανείς ύστερα από τόσα χρόνια παραγωγικά, με αξεπέραστες δυσκολίες υπεύθυνα, εποικοδομητικά, να βρισκόμαστε σήμερα σαπιοκάραβα αραγμένα στο λιμάνι, χωρίς σεβασμό, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς φροντίδα, χωρίς περίθαλψη, χωρίς ενδιαφέρον, με μοναδική έγνοια τον «φυσικό τρόπο» τέλους; Σκοτώνουν τα άλογα άμα γεράσουν! Κι όμως, τις παλιές εικόνες τις ανεβάζουμε στα κονίσματα, δεν τις πατάμε, ούτε τις πετάμε!
Κι ας καταλάβουν «οι μεγάλοι» ότι οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί κι η αξία τους δεν μετριέται με τα χρόνια τα παραγωγικά που έζησαν ή θα ζήσουν.
Κι αφού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δεν απομένει παρά να μας φορτώσουν σ’ ένα τρένο σαν τους Εβραίους για το Νταχάου.
Αναρωτιέμαι όμως, αυτοί «οι μεγάλοι» δεν έχουν γονείς, παππούδες, συγγενείς; Ορφανά είναι;
ΕΛΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ-ΔΟΥΒΛΗ