Το διάπλατο άνοιγμα των θυρών του 21ου αιώνα

Διανύσαμε μέχρι τώρα 18 χρόνια από τη διαδρομή του 21ου αιώνα. Με άλλα λόγια οι θύρες του 21ου αιώνα άνοιξαν διάπλατα. Ο μέχρι τώρα διαρρεύσας χρόνος στον 21ο αιώνα ενώ επιθυμούσαμε και περιμέναμε να μας ποτίσει «ροδόσταμο», μας πότισε «φαρμάκι». Φαίνεται πως το «ροδοσταμοβάρελο» δεν ήταν χτισμένο από ξύλο βελανιδιάς και το μίγμα του ροδόσταμου και των χυμών του ξυλοβάρελου δημιούργησαν δηλητηριώδη χημική αντίδραση. Ο ίδιος για λόγους παιδαγωγικής ευαισθησίας δεν θα μιλήσω για τα βαθύτερα αίτια που ήπιαμε το φαρμάκι της οικονομικής κατάρρευσης, αλλά για το πώς οικοδομήθηκε και διαμορφώθηκε μέσα μου η ιδέα για μια ευημερούσα Ελλάδα και πως αυτή η ιδέα μπορεί ν’ αποτελέσει τη βάση για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της πατρίδας μας στο υπόλοιπο της εθνικής μας πορείας, στον 21ου αιώνα.
Οι γονείς μου γεννήθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα. Έζησαν και μετείχαν στις μεγάλες και τις μικρές στιγμές της ρωμιοσύνης. Ζητωκραύγασαν και έκλαψαν. Χάρηκαν και πόνεσαν. Η χαρά και ο πόνος, ο θρίαμβος και η απογοήτευση ήταν τα υλικά, με τα οποία όρθωσαν μέσα στην ψυχή των παιδιών τους την Ελλάδα. Με λίγες λέξεις και δυνατές εικαστικές αφαιρέσεις την όρισαν γεωγραφικά και προσδιόρισαν τη δυναμική της. Παιδιά μου, έλεγε ο πατέρας μας: «Δύο δρασκελιές είναι η Ελλάδα. Απ’ τη Χειμάρρα ως την Πόλη και από την Πόλη ως την Κύπρο». Και μεις νιώθαμε ότι, ναι, μπορούμε να την κρατήσουμε και αξίζει να την τιμάμε. Κι ας είναι δύο δρασκελιές, χωρίς προφανώς να διερμηνεύουμε κατά γράμμα τον καημό του απλού Έλληνα.
Σήμερα πρέπει να διαμορφώσουμε το πιστεύω μας για την Ελλάδα όχι μόνο με βάση τους βόρειους και ανατολικούς γείτονές μας, αλλά και με βάση το τι συμβαίνει στην Ευρώπη και στον πλανήτη γη.
Σήμερα γύρω μας και σ’ ολόκληρο τον πλανήτη γη είναι διάχυτη μια αόρατη και απροσδιόριστη απειλή. Στον κόσμο δύο τάσεις είναι κυρίαρχες: η αλαζονεία της δύναμης και ο φόβος της αδυναμίας. Και οι τάσεις αυτές είναι ασύμπτωτες με τον ανθρωπισμό και ασύμβατες με τη δημοκρατία.
Και πάνω απ’ αυτά κινείται ως νέος κυρίαρχος η δύναμη του διαδικτύου και της παγκοσμιοποίησης, οι κοινωνίες χωρίς ταυτότητα.
Εμείς οι Έλληνες έχουμε κληρονομήσει το ελληνικό ιδεώδες. Πιστεύω στον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη. Και μέχρι σήμερα τα έχω υπηρετήσει με όλες μου τις δυνάμεις. Είναι όμως πιο δυνατή η πίστη μου στην ενεργοποίηση των ελληνικών αξιών. Των αξιών που εκφράζονται με την απόλυτη πίστη στη ζωή και τη βαθιά αφοσίωση στον άνθρωπο. Αυτές δίνουν περιεχόμενο και στην ανάπτυξη.
Εμείς οι Έλληνες αγαπάμε το φως, λατρεύουμε τη φύση, αναγιγνώσκουμε και διακονούμε το κάλλος, αναδεικνύουμε τη δύναμη της δημοκρατίας, γιατί είναι δικός μας γόνος. Μέσα μας χορεύει και χαίρεται η δύναμη της δημιουργίας, η αγάπη για τη ζωή, η πίστη στον άνθρωπο. Είμαστε πλασμένοι να ζούμε έντονα, ποιητικά, δημιουργικά. Είμαστε πλασμένοι να φωτίζουμε και να μεγαλουργούμε. Όμως υπάρχουν και στιγμές που δεν ομονοούμε και δεν συνεργαζόμαστε.

* * *
Τα παιδιά μας που σήμερα κινούνται στην τροχιά του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συστήματος από τον Παιδικό Σταθμό μέχρι τις Πανεπιστημιακές και Μεταπτυχιακές Σπουδές, πρέπει να φωτιστούν ολόπλευρα, αν θέλουμε πραγματικά να φωτίσουν εμάς τους ενήλικες και τις επόμενες γενιές και να μεγαλουργήσουν τα ίδια, βγάζοντας την αγχόνη από το λαιμό της μάνας Ελλάδας.
Για να μπορέσουν όμως να επιτύχουν το καλύτερο για τους ίδιους και την πατρίδα τους, πρέπει να αναπτύξουν τις αρετές της αλληλοκατανόησης, του αλληλοσεβασμού, της συνεργασίας. Πρέπει να πορευθούν εν ομονοία και να δράσουν εν συνεργασία.
Αυτή είναι η αποστολή του Ελληνικού Σχολείου και του Ελληνικού Πανεπιστημίου σήμερα. Αυτή είναι η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας. Αυτό είναι το χρέος όλων μας. Ας το δεχτούμε. Ας το πιστέψουμε. Και είναι ανάγκη να το πιστέψουμε, διότι «Πίστις εστί ελπιζομένων υπόστασις, προβλημάτων έλεγχος, ου βλεπομένων».
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ