Οι δυνάμεις που κράτησαν όρθιο τον Ελληνισμό στις καταιγίδες!

Δεν είναι άσκοπη φλυαρία ούτε κενή κομπορρημοσύνη να επαναλάβουμε άλλη μία φορά ότι η χώρα μας η μικρή Ελλάδα είναι η κοιτίδα του Παγκόσμιου Πολιτισμού. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Πολύ περισσότερο, όταν είναι γνωστό, ότι τη διαπίστωση αυτή την κάνουν και την επαναλαμβάνουν συχνά διαπρεπείς προσωπικότητες και πνευματικοί άνθρωποι από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη μας.
Αλλά και κάτι ακόμη: Οι Έλληνες, ο μικρός αυτός λαός, πέρασε τόσες και τόσες μεγάλες καταιγίδες δια μέσου των αιώνων κι όμως κατόρθωσε να τις ξεπεράσει και να επιβιώσει. Και όπως γράφει ο μεγάλος ιστορικός Κων. Παπαρρηγόπουλος, όλος ο υπόλοιπος κόσμος της αρχαιότητας καταποντίστηκε: «Το Ελληνικόν Έθνος επέπλευσεν εν τω καταποντισμώ, εν ω κατεποντώθη άπας ο λοιπός της αρχαιότητος κόσμος».
Και εμείναμε Έλληνες μέχρι σήμερα! Πώς επιτεύχθηκε αυτό; Οι παράγοντες που συνετέλεσαν σ’ αυτό είναι η πίστη στα πανανθρώπινα ιδανικά, η οικογένεια, το σχολείο, η πίστη στην Ορθοδοξία, τα διδάγματα από την Ελληνική Ιστορία.
Η οικογένεια ήταν το υγιές κύτταρο της Κοινωνίας και του Έθνους, που προετοίμαζε τα νέα βλαστάρια με τις ορθές κατευθύνσεις που τους έδινε για να γίνουν καλοί πολίτες, καλοί Έλληνες πατριώτες με ηθικές αρχές.
Σήμερα καλλιεργείται η ιδέα ότι γενναίο είναι το παιδί που περνάει τις θερινές διακοπές χωριστά από τους γονείς του. Διδάγματα που οδηγούν στη διάλυση της οικογένειας.
Με πολλούς τρόπους καλλιεργείται η ιδέα ότι η οικογένεια δεν είναι δεσμός αγάπης, στοργής, υπακοής των παιδιών, αφοσίωσης και θυσίας των γονέων. Την οικογένεια (κατά τις σύγχρονες αντιλήψεις) αποτελούν άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας με ιεραρχική σχέση μεταξύ τους και διαφορετικούς κοινωνικούς ρόλους.
Σήμερα κανείς δεν διδάσκει την ιερότητα του γάμου. Οι οικογένειες ονομάζονται: μονογονεϊκές, διαζευγμένες, κλπ.
Το σχολείο με τη σειρά του παραλάμβανε τα Ελληνόπουλα προετοιμασμένα να δεχθούν τα νάματα της πραγματικής Ελληνικής Παιδείας, της διαπαιδαγώγησης προς την αρετή από την παιδική ηλικία, που κάνει τον πολίτη να επιθυμεί και να αρέσκεται στο να γίνει τέλειος, να γνωρίζει να άρχεται και να άρχει με δικαιοσύνη. Παιδεία που διαπαιδαγωγεί, που διαπλάθει χαρακτήρες ενάρετους.
Σήμερα γίνεται λόγος και για άλλα πράγματα, όπως για σωματικές αλλαγές στην εφηβεία, για ρευστότητα φύλου. Βιολογικό και κοινωνικό φύλο… Πράγματα, που δεν αναφέρονται καθόλου στο Σύνταγμα.
Σήμερα όλα αυτά ρυθμίζονται από δύο παράγοντες: Την παγκοσμιοποίηση και τους οικονομικούς μετανάστες και τους πρόσφυγες. Έτσι, κάποιοι δικοί μας «παιδαγωγοί», στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και λόγω της «αλλοίωσης της σύνθεσης του ελληνικού πληθυσμού» προσπαθούν να μας πείσουν να εγκαταλείψουμε τις αιώνιες αξίες της φυλής μας, εν ονόματι δήθεν του σεβασμού της προσωπικότητας των αλλοδαπών παιδιών. Δηλαδή, η πλειονότητα να υποκύψει, να υποχωρήσει στη μειονότητα…
Η ιστορία διαστρεβλώνεται ή περιορίζεται σε γενικούς αφορισμούς. Εξωραΐζουν τις θηριωδίες των Τούρκων του 1922 και τις γενοκτονίες, που διέπραξαν από το 1915 και μετά. Προετοιμάζουν το έδαφος για το ιδεολογικό υπόβαθρο της νέας γενιάς.
Κλασικό παράδειγμα περιορισμού της ιστορίας σε γενικούς αφορισμούς είναι η μάχη του Μαραθώνα, η ναυμαχία της Σαλαμίνας και η μάχη των Θερμοπυλών, που καλύπτουν τον χώρο τριών γραμμών όλες μαζί.
Στο ίδιο πνεύμα και με την ίδια «πληρότητα» γράφονται και τα υπόλοιπα κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα των περσικών πολέμων και του Χρυσού αιώνα… Πώς να ξέρουν μετά ιστορία τα παιδιά; Όταν ακούγονται κάποιες διαμαρτυρίες, κάποιοι απαντούν δογματικά: «Η ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται και θα ξαναγράφεται, κλπ.». Δηλαδή, διαγράφουμε τον Κων. Παπαρρηγόπουλο, τον Διονύσιο Κόκκινο και τόσους άλλους εγνωσμένου κύρους ιστορικούς και γράφουμε εμείς ό,τι μας κατεβάσει.
Εκείνο, όμως, που είναι το μεγάλο αγκάθι για τη Νέα Τάξη είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη. Γι’ αυτό κάποιοι θέλουν στα σχολεία μας αντί της διδασκαλίας της Πίστης μας και της Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής Παράδοσής μας, αποκλειστικά και μόνον, να διδάσκεται μία γενική και αόριστη ιστορία των θρησκειών που υπάρχουν στον κόσμο. Έχουμε τη μετάλλαξη του μαθήματος των Θρησκευτικών σε μάθημα θρησκευτικού συγκρητισμού. Μαζί με την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση συγχωνεύονται διδασκαλίες και παραδόσεις από τις θρησκείες του ιουδαϊσμού, του ταοϊσμού, του ισλαμισμού, του ινδουισμού και του βουδισμού και Κομφουκιανισμού. Έτσι, βλέπουμε για πρώτη φορά επιχειρείται η διδασκαλία όλων των θρησκειών στην υποχρεωτική εκπαίδευση.
Αλλά, άλλος ένας πυλώνας που συνέβαλε στη διάσωση του Ελληνισμού αλώβητου στο πλήθος των καταιγίδων είναι η Ελληνική γλώσσα, την οποία στους αιώνες δουλείας διέσωσε η Εκκλησία. Εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι η Ελληνική γλώσσα είναι μία από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Απλώς περνάει κάποιες φάσεις, κάποιες εξελίξεις κάθε εποχή.
Να τονιστεί επίσης ιδιαίτερα η τεράστια διαφορά ενδιαφέροντος για την αρχαία ελληνική γλώσσα μεταξύ Ελλήνων και όλου του εκτός Ελλάδος πνευματικού κόσμου. Μικροί και μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι και λόγιοι από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη εκφράζουν ποικιλοτρόπως τον θαυμασμό τους για τη γλώσσα των προγόνων μας. Στην Ελλάδα, όμως, οι Νεοέλληνες κήρυξαν πόλεμο κατά της γλώσσας των προγόνων τους.
Άλλοτε την θεωρούμε περιττό βάρος. Άλλοτε την θεωρούμε νεκρή γλώσσα. Κάποιοι ζητούν την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών από το Γυμνάσιο με το επιχείρημα ότι «δεν καλλιεργείται επαρκώς η Νέα Ελληνική Γλώσσα».
Την απάντηση στο θέμα αυτό την παίρνουμε από τον διακεκριμένο παιδαγωγό και συγγραφέα Φιλοσοφικών και Παιδαγωγικών Συγγραμμάτων Ευάγγελο Παπανούτσο, ο οποίος διακηρύσσει: «Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει και να γράψει σωστά την δημοτικήν, αν δεν πατάει στέρεα στη γνώση της αρχαίας κλασικής γλώσσας».
Αλλά και ο μεγάλος Διδάσκαλος του Γένους ο σοφός Κοραής διακήρυξε την αναμφισβήτητη αλήθεια: «Όποιος χωρίς την γνώσιν της αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και ερμηνεύσει την νέαν ή απατάται ή απατά».
Εάν καταγράψει κανείς όλους τους πνευματικούς ανθρώπους της γης που εγκωμιάζουν την αρχαία ελληνική γλώσσα, θα γράψει βιβλίο ολόκληρο. Θα αναφέρω μόνον μερικά χαρακτηριστικά ονόματα: Ο Γερμανός φυσικός επιστήμων (όχι φιλόλογος…) Max von Laye (Βραβείο Νόμπελ Φυσικής) γράφει: «Οφείλω χάριτας στη Θεία Πρόνοια, διότι ηυδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που με βοήθησαν να διεισδύσω βαθύτερα στο νόημα των θετικών επιστημών».
Ο Ισπανός Καθηγητής και ακαδημαϊκός Φρειδερίκος Σακρέντο, το 1996 στο 3ο Παγκόσμιο Γλωσσικό Συνέδριο, που έγινε στο συνεδριακό κέντρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας στην Αρχαία Ολυμπία, δήλωσε: Η αρχαία ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη μητρική γλώσσα όλων των Ευρωπαίων γενικώς και ειδικότερα η πρώτη γλώσσα των καλλιεργημένων ατόμων. Εάν η αρχαία ελληνική παιδεία εξανθρώπισε τους θεούς, η αρχαία ελληνική γλώσσα ανύψωσε τον άνθρωπο ως εάν ήτο ιέραξ μέχρι τους ουρανούς».
Η υποβάθμιση του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών είναι αισθητή. Και προβληματίζεται κανείς, όταν βλέπει τα ευρωπαϊκά κράτη να προσπαθούν να εισαγάγουν τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία τους σε αντίθεση με τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων. Οι ξένοι όλο και περισσότεροι κατανοούν την αξία της αρχαίας ελληνικής.
Στη Μεγάλη Βρετανία, μάλιστα, το Υπουργείο Παιδείας ξεκίνησε τελευταία σε μερικά δημοτικά σχολεία τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών. Η δασκάλα Λόρνα Ρόμπινσον σε δηλώσεις της είπε: «Τα αρχαία ελληνικά είναι θαυμάσια γλώσσα, γεμάτη όμορφες λέξεις και συναρπαστικά νοήματα».
Ο Κάιζερ ο τελευταίος αυτοκράτορας της Γερμανίας ήθελε τα γερμανικά σχολεία να βγάζουν Γερμανούς και όχι Έλληνες. Γι’ αυτό δεν ήθελε να διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά, αφού εγνώριζε ότι αυτά μόνον τυφλή υπακοή στον ανώτατο άρχοντα δεν θα ενστάλαζαν στην ψυχή των παιδιών. Ο φόβος του δεν ήταν μήπως οι Γερμανοί μαθητές διδαχθούν κάτι περιττό γι’ αυτούς, αλλά μήπως μάθουν κάτι περιττό γι’ αυτόν, μήπως μάθουν να αντιδρούν, να αντιστέκονται, να εξεγείρονται!
Στην Ελλάδα υπάρχει και μία άλλη παράμετρος. Καλλιεργείται αφανώς η ιδέα ότι τα αρχαία ελληνικά είναι δύσκολα και έτσι δημιουργείται η προκατάληψη.
Η απάντηση σ’ αυτό έρχεται από την Ιαπωνία και την Κορέα. Στη δεκαετία 1990-1999, επιτρόπες από ειδικούς στην Ιαπωνία και στην Κορέα ανέλαβαν να εξετάσουν το ενδεχόμενο εκσυγχρονισμού της παραδοσιακής τους γραφής. Εξέδωσαν σύντομα το πόρισμά τους, που αρχίζει ως εξής: «Κάτω τα χέρια από την ιστορική μας γραφή! Αναγνωρίζουμε τις δυσχέρειες, που έχουν οι νέοι μας στην εκμάθηση των ιδεογραμμάτων, αλλά η προσπάθεια που καταβάλλουν αποτελεί πνευματική άσκηση που οξύνει τον νουν. Με αυτήν την γραφή επιβιώσαμε. Με αυτήν την γραφή επιτύχαμε το οικονομικό θαύμα της Άπο Ανατολής».
Και στην Ελλάδα, με τη «Μόρφωση του Έλληνος ανθρώπου», οι Έλληνες εδημιούργησαν, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια το θαύμα του Ελληνικού Πολιτισμού και μια γλώσσα που την εγκωμιάζουν οι άνθρωποι των γραμμάτων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης…
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ