Ιστορικές παράμετροι της Τουρκικής επιθετικότητας...

Μένουμε πολύ συχνά άναυδοι μπρος στο μέγεθος της Τουρκικής προκλητικότητας. Προσπαθούμε να την εξηγήσουμε στα πλαίσια μιας νηφάλιας και λογικής ανάλυσης. Την αποδίδουμε, για παράδειγμα, στην ύπαρξη πετρελαίων στην Ελληνική ΑΟΖ και στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Και λοιπόν; Επειδή πιθανόν να υπάρχουν πετρέλαια στην ελληνική ΑΟΖ, αυτή θα αμφισβητηθεί με τον τρόπο που το αμφισβητεί η Τουρκία, δηλαδή με απειλή πολέμου;
Λέμε επίσης ότι οι Τουρκικές ελίτ απεργάζονται νέοΟθωμανικά σχέδια και ονειρεύονται μια αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και λοιπόν; Βρίσκουν αυτές οι απόψεις πρόσφορο έδαφος στο ευρύτερο Τουρκικό κοινό; Παράλογο μεν αλλά βρίσκουν! Παράλογο, γιατί στη δική μας περίπτωση ανάλογες απόψεις περί Βυζαντινής αναβίωσης είναι πολιτικά περιθωριακές. Και έτσι πρέπει να είναι σε ένα σύγχρονο κράτος. Η διαφορά νοοτροπίας είναι φανερή και δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της διαφοράς Ισχύος. O τρόπος με τον οποίο προσπαθεί η Τουρκία να επιβάλει τη θέλησή της στην περιοχή, αλλά και ο τρόπος που κινητοποιεί την κοινή της γνώμη έχει να κάνει με τη νοοτροπία του Λαού της, δηλαδή με την Ιστορική και θρησκευτική πορεία αυτού του Λαού μέσα στους αιώνες. Χωρίς γνώση αυτής της πορείας δεν μπορούμε να αποκρυπτογραφήσουμε τη συμπεριφορά του γείτονα.
Ο γείτονας λοιπόν είναι αρκετά παλιός στην περιοχή. Ήρθε από την άπω Ασία. Κοινό μυστικό, εμείς είμαστε παλαιότεροι στην περιοχή. Και λοιπόν; Στρογγυλοκάθισαν στο μεγαλύτερο μέρος της πάλαι ποτέ Βυζαντινής αυτοκρατορίας, έγιναν 80 εκατομμύρια και κανείς δεν τους ενοχλεί να ακολουθήσουν το δρόμο τους. Τι άλλο θέλουν; Πλήθος Λαών της περιοχής μας το είχαν υπό την διακυβέρνησή τους επί πέντε και πλέον αιώνες. Και λοιπόν;
Θα μέναμε με την απορία εάν οι παραπάνω δέκα αράδες έλεγαν όλη την αλήθεια για την Ιστορία του γείτονα. Αλλά δεν τη λένε. Ναι, οι πραγματικοί Τούρκοι είναι Λαός της Άπω Ασίας. Στη διάρκεια των αιώνων εξαπλώθηκαν σε τεράστιες εκτάσεις της άπω και κεντρικής Ασίας. Ήταν παγανιστές - ειδωλολάτρες, νομάδες και φιλοπόλεμοι. Ένας αριθμός, όχι μεγαλύτερος από 400 χιλιάδες εισβάλει στην περιοχή της κοντινής ανατολής (περιοχής που μας ενδιαφέρει) και γρήγορα μεταβάλλεται σε στρατιωτικό σώμα πρώτης γραμμής για τους Χαλίφηδες του Ισλάμ. Ο εξισλαμισμός τους και ο φιλοπόλεμος χαρακτήρας και νοοτροπία, τους καθιστά πολύτιμα εργαλεία εξάπλωσης της νέας τους πίστης. Γιατί το Ισλάμ δεν βασίστηκε σε ιεραποστόλους για να εξαπλωθεί. Η επιβολή του, από τα πρώτα χρόνια ακόμη του Προφήτη, βασίστηκε σε πολεμικές ενέργειες, σφαγές και βίαιες κατακτήσεις. Πρωτοπόροι της εξάπλωσης οι Γαζήδες, οι ιεροί μαχητές του Ισλάμ. Οι Γαζήδες τουρκικής καταγωγής ήταν οι πρωτοπόροι μαχητές στους οποίους χρωστάει το Ισλάμ την εξάπλωσή του στη Μ. Ασία.
Ήταν τόσο μεγάλος ο φόβος που ενέπνεαν στους χριστιανικούς πληθυσμούς λόγω της σκληρότητάς τους, που σε περιόδους αδυναμίας της βυζαντινής αυτοκρατορίας να υπερασπιστεί αυτούς τους πληθυσμούς, πολλοί πάρα πολλοί αλλαξοπίστησαν. Οι υπόλοιποι είχαν την τύχη του ραγιά με ότι αυτό σήμαινε. Εκτός από τους απλούς ανθρώπους και πολλές αριστοκρατικές οικογένειες του Βυζαντίου αλλαξοπίστησαν. Οι προσήλυτοι με τη σειρά τους αποδείκνυαν την προσήλωσή τους στη νέα τους πίστη πυκνώνοντας τις τάξεις των Γαζήδων.
Έτσι λοιπόν οι Τούρκοι σταδιακά «καταλαμβάνουν» τη Μ. Ασία και την κυρίως Ελλάδα. Η «κατάληψη» περιλαμβάνει σφαγή, εξανδραποδισμό και τελικά προσηλυτισμό. Με αυτό τον τρόπο, η νοοτροπία των λίγων χιλιάδων γαζήδων επιβάλλεται σε μια ολόκληρη περιοχή. Και με αυτό τον τρόπο, οι «Τούρκοι» που καταλαμβάνουν τελικά την Κων/πολη το 1453, μικρή σχέση έχουν με τους πρώτους Τούρκους γαζήδες που είχαν πριν από μερικούς αιώνες εισβάλλει στα βυζαντινά εδάφη. Οι πολιορκητές της Κων/πολης στη μεγάλη πλειοψηφία τους ήταν γηγενείς βυζαντινοί πληθυσμοί που είχαν αλλαξοπιστήσει στη διάρκεια των αιώνων που προηγήθηκαν.
Στους αιώνες που ακολούθησαν, οι εξισλαμισμοί συνεχίσθηκαν. Η αλλαγή θρησκεύματος για την εποχή εκείνη, δεν ήταν «μια προσωπική υπόθεση», όπως συνηθίζουμε να λέμε σήμερα, ως παιδιά του ευρωπαϊκού διαφωτισμού. Για να είναι προσωπική υπόθεση, θα πρέπει οι πολίτες ενός κράτους να αντιμετωπίζονται ισότιμα ανεξαρτήτως θρησκείας. Ε, αυτό δεν ίσχυε στην «πολυπολιτισμική» Οθωμανική αυτοκρατορία. Η αλλαγή θρησκεύματος και η μεταπήδηση από τις τάξεις των απίστων στις τάξεις των πιστών ισοδυναμούσε με κοινωνική άνοδο. Το αντίθετο, δηλαδή η αλλαξοπιστία ενός πιστού και ο ασπασμός πχ του χριστιανισμού δεν ισοδυναμούσε με κοινωνική υποβάθμιση αλλά τιμωρούνταν με θάνατο. Τόσο καλά!
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, στην κυρίως Ελλάδα θύλακες μουσουλμάνων και Τουρκόφωνων υπήρχαν ελάχιστοι. Η πλειοψηφία των Μουσουλμάνων μιλούσε ελληνικά γιατί καταγόταν απλούστατα από ελληνόφωνους βυζαντινούς. Ο Ρηγόπουλος, γραμματικός του Πάνου Κολοκοτρώνη, παραθέτει μια εντυπωσιακή μαρτυρία για τους «Τούρκους» της Τρίπολης. Αναφέρει ότι οι Τούρκοι προύχοντες της Τρίπολης έσπευσαν να ζητήσουν έλεος από τους Έλληνες πολιορκητές με τα ακόλουθα λόγια: «Και εμείς Έλληνες είμεθα, γεννηθέντες και ανατραφέντες, εμείς και οι πατέρες μας και οι πρόγονοί μας, εις την Ελλάδα. Δεν πρέπει να μας λέγετε Περσιανούς ούτε να μας σκοτώνετε, διότι είμεθα αδερφοί, έξω από μία πίστη…» Ο Δ. Σουρμελής συγγραφέας του τρίτομου έργου «Ιστορία των Αθηνών κατά τον υπέρ ελευθερίας αγώνα» αναφέρεται στον διάλογο μεταξύ των Ελλήνων πολιορκητών της Ακροπόλεως και των «Τούρκων» υπερασπιστών της το Νοέμβριο του 1821. Λέγουν οι Έλληνες, «Εμείς είμεθα Έλληνες και πολεμούμε για να ελευθερώσουμε την πατρίδα μας». Και απαντούν οι «Τούρκοι» μέσα από την Ακρόπολη: Και εμείς τι είμεθα, δεν είμεθα Έλληνες; δεν εγγενηθήκαμεν εις τούτον τον τόπο; Δεν ανετράφημεν, δεν εμεγαλώσαμε μαζί εις τούτην την γην, την οποία εσείς κάμνετε τώρα ειδικήν σας; Για να πάρουν την απάντηση από τους Έλληνες: «Μα είσθε Τούρκοι, είσθε Μωαμεθανοί». «Και διατί, αποκρίνονται οι «Τούρκοι», δεν γίνεσθε και σεις Μωαμεθανοί, δια να είμεθα όλοι ελεύθεροι»; Το πιάσατε το υπονοούμενο;
Οι επαναστάτες του 1821 δεν μπερδεύονται με ποιους έχουν να κάνουν. Χρησιμοποιούν τους όρους «Τούρκος», Μουσουλμάνος και μουρτάτης αδιακρίτως. Ο όρος μουρτάτης που σήμαινε τον αρνησίθρησκο ή τον βέβηλο, προέρχεται από την αραβική murted και μεταφράζεται ως αποστάτης. Αποστάτες, αρνησίθρησκοι οι «Τούρκοι» λοιπόν. Ενάντια σε αυτούς ξεσηκωθήκαμε.
Στη Μικρά Ασία, όπου το πολιτιστικό αποτύπωμα των πρώτων τούρκων γαζήδων ήταν ισχυρότερο, οι τουρκόφωνοι ήταν περισσότεροι αλλά μεγάλες περιοχές κατοικούνταν από ελληνόφωνους ορθόδοξους ή και τουρκόφωνους ορθόδοξους ή ακόμη και αραβόφωνους ορθόδοξους. Όλοι αυτοί οι Ορθόδοξοι πληθυσμοί αποτελούν αντικείμενο μίσους εκ μέρους της πλειοψηφίας των μουσουλμάνων. Και είναι λογικό. Ποιοι είναι αυτοί που παρόλη την καταπίεση και τον εξευτελισμό, τις απειλές και τη βία, αρνούνται να εξισλαμισθούν, όπως έκαναν οι ίδιοι; Είναι το μίσος του προδότη για όποιον παραμένει σταθερός στις αρχές του.
Σε πολλές περιπτώσεις, το μίσος είναι ακόμη πιο χειροπιαστό. Οι ενταγμένοι στο Ισλάμ, μπορεί να διατήρησαν περιουσίες ή να απέκτησαν έγγεια ιδιοκτησία, αλλά οι ραγιάδες δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Προσπάθησαν να επιβιώσουν αναζητώντας ευκαιρίες σε κάθε χαραμάδα που άφηνε το καθεστώς. Πολλοί έγιναν έμποροι και απέκτησαν με αυτό τον τρόπο περιουσία. Άλλοι καραβοκύρηδες. Κάποιοι εκμεταλλευόμενοι την απέχθεια των Τούρκων για τα γράμματα και τις ξένες γλώσσες έγιναν γραμματείς και διερμηνείς. Φαντάζεστε το μίσος απέναντι σε αυτούς τους ραγιάδες. Φαντάζεστε την ντροπή να είσαι και προδότης της πίστεως των πατέρων σου και φτωχότερος από τον ραγιά!
Πού λοιπόν να στηρίξεις την ανωτερότητά σου; Στο ένδοξο σου παρελθόν; Στο σημερινό σου παρόν; Μα ο πρώην ραγιάς, ο πρώην αδερφός που πρόδωσες, ακόμη και σήμερα καλύτερα από σένα τα καταφέρνει. Μοναδική λύση η βία και οι απειλές, οι απειλές και η βία. Το διαχρονικό σύμπλεγμα κατωτερότητας του καταχραστή, καταπατητή και φοβικού προδότη. Αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας τροφοδοτεί τη ζήλια και εκφράζεται με απύθμενο μίσος, μεγάλες κουβέντες και ίσως και με βίαιες πράξεις.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΪΝΗΣ