Διεθνείς ύμνοι για τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας!..

Είναι πράγματι συγκινητικό να παρακολουθεί κανείς το ενδιαφέρον και τους επαίνους διεθνών πνευματικών ανθρώπων σχεδόν όλων των λαών για την ελληνική γλώσσα και τον Ελληνικό πολιτισμό.
Ξεκινώντας από τους γείτονές μας, βλέπουμε στην Κροατία την μεγάλη αγάπη που έχουν για την ελληνική γλώσσα και τον Ελληνικό πολιτισμό. Η καθηγήτρια Κοραλία Τσερνίκοβιτς, πριν από κάποια χρόνια, σε ομιλία της κατά την απονομή των βραβείων σε διαγωνισμό Αρχαίων Ελληνικών είπε: «Η ελληνική παρουσία στην Κροατία ήταν αιώνια και θα ήθελα να την καταδείξω μόνον σε μερικά στοιχεία».
Όλον τον κόλπο μεταξύ των σημερινών Κροατικών και Ιταλικών ακτών, οι Αρχαίοι Έλληνες τον ονόμαζαν Ιόνιο, ενώ η νεότερη ονομασία Αδριατική προέρχεται από το όνομα ενός Ετρουσκικού οικισμού την Αδρία, βόρεια από τις εκβολές του ποταμού Ηριδανού (Πάδου). Εκεί περνούσε ο λεγόμενος «Δρόμος του Ηλέκτρου». Με τον τρόπο αυτό ήρθαν και οι Έλληνες άποικοι, οι οποίοι τον 4ο π.Χ. αιώνα, ίδρυσαν τις αποικίες τους στη μέση και τη νότια Αδριατική.
Εμείς οι Κροάτες είμαστε υπερήφανοι για την αρχαία ιστορία της χώρας μας και θα τολμούσα να πω πως είμαστε από τους πολλούς απογόνους της Ελλάδας. Παρόλο που την έχουμε την Ελλάδα βαθιά στην καρδιά μας σαν λίκνο του πολιτισμού, σαν την πνευματική μητέρα όλων μας και την γλώσσα της θεωρούμε δική μας γλώσσα, καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ο θησαυρός αυτός να θάβεται ολοένα και πιο βαθιά στην προσπάθεια να μειωθεί σε δεύτερη κατηγορία υποβαθμισμένης διδασκαλίας. Θα πρέπει να θυμούμαστε πάντα τις Ελληνικές ρίζες του πολιτισμού μας, να αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε και την ελληνική γλώσσα με όλες τις φάσεις σαν γλώσσα μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών».
Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και η διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού στην Αρμενία. Η Αρμενία ήταν η πρώτη χώρα, η οποία ανακήρυξε τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία του κράτους (300 μ.Χ.) και η πρώτη από τους λαούς του Καυκάσου που δημιούργησαν δικό τους αλφάβητο. Μέχρι τότε (δηλαδή το 404 μ.Χ.), η επίσημη γλώσσα στην Αρμενία ήταν η Ελληνική.
Ο Ελληνικός Πολιτισμός έριξε βαθιές ρίζες στην Αρμενία. Μετά την δημιουργία αρμενικού αλφαβήτου μεταφράστηκαν στα αρμενικά και μελετήθηκαν επί αιώνες έργα των μεγάλων Ελλήνων Συγγραφέων.
Όταν κατά τα τέλη του 19ου αιώνα και κατά τη διάρκεια των ετών 1915-1923 έλαβε χώρα η γενοκτονία των Αρμενίων, η επίσημη αναγνώρισή της από την Ελλάδα επισφράγισε αυτή τη φιλία η οποία ενισχύεται συνεχώς.
Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας πραγματοποιείται στα δύο κρατικά σχολεία του Ερεβάν, στο Κρατικό Πανεπιστήμιο, στο Κρατικό Γλωσσολογικό Πανεπιστήμιο «Μπριούσοβα» και σε ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Στην Αζοφική (Ν.Α. της Ουκρανίας) υπάρχουν σήμερα εκατό χιλιάδες Έλληνες. Στα επίσημα έγγραφα λέγονται «Γραικοί» διαιρούνται σε δύο περίπου ίσες ομάδες και μιλούν πέντε τοπικές διαλέκτους της νέας ελληνικής, μάλλον ιδιώματα. Το 1937 το Σταλινικό καθεστώς άρχισε την «Ελληνική Επιχείρηση», την εξόντωση του Ελληνικού Στοιχείου. Στη διάρκεια μόνον ενός έτους εκτελέστηκαν 3.470 Έλληνες. Καταστράφηκαν επίσης ο εκδοτικός οίκος, οι εκκλησίες, τα σχολεία και το θέατρο. Έκλεισαν τις εφημερίδες και τα περιοδικά, έκαψαν τα βιβλία και απαγόρεψαν τα πανηγύρια. Το να μιλάς ελληνικά ήταν επικίνδυνο.
Μετά την κατάρρευση του Κομμουνισμού άρχισαν να ανασυντάσσονται. Όμως, έπειτα από τόσα χρόνια σιωπής της ελληνικής γλώσσας, υπήρχαν πολλές δυσκολίες.
Την ίδια εποχή (1937) έχουμε και στην Λεττονία σοβαρά κατασταλτικά μέτρα κατά των Ελλήνων, οι οποίοι συνήθως ήταν εργατικοί, δραστήριοι και ζούσανε σχετικά εύπορα. Αυτός ήταν και ο λόγος της απέλασής τους.
Οι τελευταίοι διωγμοί έγιναν την ίδια χρονιά με τις απελάσεις των κατοίκων της Βαλτικής περιοχής, το 1949. Συχνά ο τόπος εξορίας ήταν το Καζακστάν. Έτσι, δημιουργήθηκαν πολλές καινούργιες μικτές οικογένειες (ελληνολεττονικές ή ελληνορωσικές), οι οποίες μετά τον θάνατο του Στάλιν εγκαταστάθηκαν στη Λεττονία.
Αυτό δημιούργησε ένα πρόβλημα που συντελεί στην αποκοπή των ομογενών από την ελληνική νοοτροπία και από την Ελληνική Γλώσσα.
Όμως, από τη στιγμή που η Λεττονία απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1991, άρχισε μία αντίθετη διαδικασία. Τα περισσότερα άτομα δεν κρύβουν την εθνικότητά τους, τις ρίζες τους. Αντιθέτως, προσπαθούν να βρουν τους συγγενείς τους στην Ελλάδα, να μάθουν την Ελληνική Γλώσσα ή τουλάχιστον να δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά τους να μάθουν τη γλώσσα των προγόνων τους. Έχει γίνει αποδεκτό το γεγονός ότι πολλές φορές δεν έχει σημασία τι γράφει ή δεν γράφει το διαβατήριό σου, μόνον να έχεις την συνείδηση των ριζών σου… (Ελληνική Διεθνής Γλώσσα τευ.74).
Γι’ αυτόν τον λόγο, η Ελληνική Κοινότητα έχει ως σκοπό να ενώσει τις προσπάθειες και να τις κατευθύνει στην διατήρηση και εκλαΐκευση του Ελληνισμού. Από τις αρχές του 2000 λειτουργεί στη Ρίγα πρωτεύουσα της Λεττονίας το σχολείο της Ελληνικής Κοινότητας «Μέγας Αλέξανδρος».
Εκτός από αυτά, πριν λίγα χρόνια διαβάσαμε σε αθηναϊκή εφημερίδα την ομολογία ενός μεσογειακού, ενός Ισπανού καθηγητή, εμπνευστή του Βίντεο: «Ευχαριστούμε Ελλάδα». Είναι ο Αριστείδης Μίνγεθ, καθηγητής Λατινικών και Ελληνικών. Είναι από την Μούρθια της Ισπανίας. Σε συνέντευξή του στην Αθήνα δήλωσε: «Οι γονείς του πατέρα μου ήταν ερωτευμένοι με την Ελλάδα, γι’ αυτό και με βάφτισαν με το όνομα του Αριστείδη του Δίκαιου». Και χαριτολογώντας πρόσθεσε: «Και πολύ φοβάμαι ότι στην πατρίδα μου θα με εξορίσουν, όπως τον Αριστείδη τον Αθηναίο».
Στο επτάλεπτο βίντεο «Ευχαριστώ Ελλάδα» Ισπανοί δάσκαλοι και μαθητές: «ευχαριστούν» την Ελλάδα για την κληρονομιά που έχει αφήσει και στη χώρα τους. Αναφέρονται δηλαδή στη Μουσική, την Ιστορία, τα Μαθηματικά, τους Φιλοσόφους, την Αρμονία, την Πολιτική, την Ιατρική, την Ανατομία, την Αστρονομία, την Τεχνολογία, την Ποίηση, το Θέατρο, το κρασί, τους Μύθους, καταλήγοντας: «Ευχαριστούμε πολύ Μητέρα!».
Και ο Αριστείδης Μίνγεθ συνεχίζει: Πριν λίγους μήνες παρουσιάστηκε η απειλή το ισπανικό υπουργείο Παιδείας, εκδήλωσε την πρόθεσή του να αφαιρέσει από τη Μέση Εκπαίδευση τη διδασκαλία της κλασικής παιδείας. Ήθελα κάπως να αντιδράσω. Η Ελλάδα μας έδειξε πώς να ζούμε. Μου φαινόταν τόσο άδικο ότι ιδίως σε καιρό κρίσης ήθελαν να γυρίσουν την πλάτη σε όλα όσα έχει προσφέρει η Ελλάδα στην ανθρωπότητα…
Δεν θα ήμασταν ό,τι είμαστε χωρίς τους στίχους του Καβάφη και του Ελύτη, χωρίς τη φωνή της Κάλλας, χωρίς τη μουσική του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκη, χωρίς το φως του Αιγαίου και το ηλιοβασίλεμα του Ιονίου.
Η προβολή του βίντεο «Ευχαριστώ Ελλάδα» ήταν πολύ επιτυχής. Την ίδια στιγμή δεκάδες χιλιάδες ευνοϊκά σχόλια κατέφθασαν από παντού, το ένα πιο συγκινητικό από το άλλο. Τα διαβάζαμε στην Ισπανία και δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας. Κάπως έτσι, έφτασαν να το αναπαράγουν και τα ισπανικά μέσα.
Την ίδια εποχή, ο τύπος ασχολήθηκε με έναν από τους σημαντικότερους διανοούμενους και συγγραφείς της εποχής μας τον Αλμπέρ Καμύ για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του (1913-1960). Μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, φιλόσοφος.
Εκείνο που τον έκανε να ξεχωρίζει είναι ότι ο Καμύ καθιέρωσε το παράλογο ως έννοια. Έτσι, έχουμε έκτοτε το λεγόμενο θέατρο του παραλόγου. Το παράλογο δεν είναι φιλοσοφική θέση, είναι κατάσταση, στάση ζωής.
Στο πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1955 είπε σε συνέντευξή του τα ακόλουθα: «Για μένα η Ελλάδα είναι πατρίδα, η θάλασσα για μας τους Μεσογειακούς (Γάλλος ο ίδιος) είναι η πηγή. Η Μεσόγειος έχει ένα συστατικό στοιχείο που της επιτρέπει να ισορροπεί τα πάντα, μας δίνει το αίσθημα του μέτρου. Δέχεται την τρομακτική πίεση του σύγχρονου κόσμου, ανοίγεται στην εισβολή των ξένων ιδεολογιών και ύστερα τους δίνει κάποια ισορροπία. Εμείς οι μεσογειακοί έχουμε ιστορία δύο χιλιετηρίδων, ενώ, λόγου χάρη, οι Γερμανοί δύο αιώνων. Μεταξύ τους είναι μοιραίο να υπάρχει κάποια διαφορά».
Λόγω επικαιρότητας αναφέρθηκαν μόνον αυτοί οι δύο Ευρωπαίοι που εκφράζουν τον θαυμασμό τους για την Ελλάδα και την προσφορά της στην ανθρωπότητα. Ανέρχονται σε εκατοντάδες οι μεγάλοι άνδρες του πνεύματος παγκοσμίως, που πλέκουν εγκώμια για τη χώρα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σ’ όλον τον κόσμο.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ