Παραλειπόμενα από την επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στα Γιάννινα…

Απ’ την ελληνική αρχαιότητα μας έρχεται η έννοια της Δημοκρατίας. Τα κύρια γνωρίσματα μιας γνήσιας Δημοκρατίας τα προσδιορίζει ο Αριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία», με τούτες τις λέξεις: «Απάντων αυτός εαυτόν κύριον πεποίηκεν ο δήμος και πάντα διοικείται ψηφίσμασι και δικαστηρίοις, εν οις ο δήμος εστίν ο κρατών».

Από τότε όμως τα πράγματα άλλαξαν. Η δημιουργία των Κρατών με τη μορφή που τα γνωρίζουμε σήμερα, είχε ως αποτέλεσμα η άμεση δημοκρατία των αρχαίων να αντικατασταθεί με την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Η εξέλιξη του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος συνδέθηκε με την πάροδο του χρόνου με αρκετά προβλήματα. Αυτό ακριβώς έκανε το γνωστό συνταγματολόγο, διανοούμενο και πολιτικό Αλ. Σβώλο να μιλήσει στον εναρκτήριο λόγο του, το 1929, ως τακτικού καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, για τα «Προβλήματα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας». Αυτά τα απέδωσε βασικά στην κατάργηση της «Αριστοτελικής» διάκρισης των εξουσιών και στη δημιουργία του κομματικού κράτους.
Στην ίδια ακριβώς αιτία αποδίδει ο αξιόλογος διανοητής της σύγχρονης Ελλάδας, Παναγιώτης Κονδύλης τις «Αιτίες της Παρακμής της Σύγχρονης Ελλάδας», την οποία ζούμε κι εμείς σήμερα. Και αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος, που έζησε από κοντά την πολιτική ζωή της πατρίδας μας, σε ένα εμπνευσμένο δοκίμιό του, υποστηρίζει πως η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όσο κι αν είναι σήμερα αναγκαία, δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται το απαραίτητο συμπλήρωμά της -όχι εξάρτημά της- που είναι η Κοινωνική Δημοκρατία, γνωστή και ως Κοινωνία των Πολιτών.
Μόνο τότε η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία θα είναι σε θέση να γνωρίζει την κοινωνική -όχι την εικονική- πραγματικότητα και θα αγωνίζεται -θα είναι υποχρεωμένη- να την αλλάξει, προς την κατεύθυνση της προόδου και της ευημερίας του λαού. Η άγνοια της πραγματικότητας αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο λάθος της πολιτικής ηγεσίας μιας χώρας. Και αυτό, όταν μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος, το 1985, το Πολίτευμα της χώρας μας κατέληξε ουσιαστικά να είναι πρωθυπουργική μονοκρατορία και με τα ισχύοντα μέχρι σήμερα εκλογικά συστήματα, να κυβερνάει όχι η κομματική πλειοψηφία, αλλά η κομματική μειοψηφία. Αποτέλεσμα: «η λαϊκή κυριαρχία» την οποία το Α’ άρθρο του Συντάγματος θεωρεί «θεμέλιο του Πολιτεύματος», να πάει περίπατο.
«Ένα από τα λάθη μου» -είπε στην τελευταία προεκλογική του συνέντευξη ο Αλέξης Τσίπρας- «ήταν ότι δεν προσπάθησα να βρίσκομαι σε επαφή με τον κόσμο, μέσα στην πραγματική ζωή». Και όταν ο πρωθυπουργός της χώρας -κατά δική του παραδοχή- έχει άγνοια της πραγματικότητας, οι περί αυτόν βρίσκονται σε «βαθιά άκραχτα μεσάνυχτα, μέσα στην πολιτεία την κοιμισμένη».
Το ίδιο λάθος διαπίστωσα και κατά την πρόσφατη επίσκεψη - αστραπή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην περιοχή μας. Περιστοιχιζόταν από όργανα και εκπροσώπους του κομματικού κράτους. Αυτά του παρουσίασαν γύρω από βασικά θέματα τα οποία απασχολούν την περιοχή μας, μια εικονική πραγματικότητα που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα, όπως κάποιοι τη ζήσαμε και αγωνιστήκαμε να την αλλάξουμε μέσα από το Δημοτικό Συμβούλιο των Ιωαννίνων, μέσα από το τότε Νομαρχιακό Συμβούλιο, μέσα από τη Σχολική Εφορεία της Βελλάς και τα τελευταία είκοσι χρόνια της «Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας» όλων των αποχρώσεων, μέσα από τους μαζικούς φορείς της Κοινωνικής Δημοκρατίας.
Συγκεκριμένα:
*Η ανάδειξη του Ιερού Χώρου της Δωδώνης -δεν είναι μόνο το θέατρο- καθυστερεί, κατά τρόπο προκλητικό, επί 40 και πλέον χρόνια, παρά την ακάματη δραστηριότητα των ειδικών επιστημόνων, με πρωτοπόρο τον αείμνηστο Σωτήρη Δάκαρη, εξαιτίας της τραγικής αδιαφορίας του επίσημου κομματικού κράτους. Οι παρόντες στην ενημέρωση δήλωσαν ικανοποιημένοι.
*Η περιουσία της Βελλάς που δημιουργήθηκε με δωρεές Ηπειρωτών και προορίζεται σύμφωνα με το νόμο για τις ανάγκες του Ιεροδιδασκαλείου υπεξαιρέθηκε από τον προηγούμενο μητροπολίτη, πράγμα που προκάλεσε σκληρούς αγώνες των σπουδαστών της Σχολής, των Γονέων τους και της Σχολικής Εφορείας και, παρά την τελεσίδικη απόφαση του Αρείου Πάγου, που δικαιώνει τη Σχολή, η περιουσία αυτή τελεί ακόμα υπό υπεξαίρεση εξαιτίας του κομματικού κράτους και του εξωκομματικού παρακράτους.
*Η διοίκηση και η διαχείριση των σπουδαιότερων Εθνικών Κληροδοτημάτων των Ιωαννίνων και του Μετσόβου (του Νικόλαου Ζωσιμά, του Γεωργίου Σταύρου, του Γεωργίου Τούλη) και των Σχολικών Περιουσιών της πόλης που προέρχονται από Κληροδοτήματα δε γίνεται, με βάση το Σύνταγμα και τη βούληση των Ευεργτών -όπως συμβαίνει σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα- αλλά με φιρμάνια του Σουλτάνου και αντισυνταγματικά διατάγματα των τριών φασιστικών καθεστώτων, κατά τρόπο ανεξέλεγκτο από το ανύπαρκτο σε αυτόν τον τομέα, Κράτος. Τα οδήγησαν έτσι σε χρεοκοπία και τα φόρτωσαν με υπέρογκα δάνεια τα οποία δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν και κινδυνεύουν να χαθούν ακόμα και αυτές οι περιουσίες των Ευεργετών μας. Και αυτή η τραγική κατάσταση μένει αμετάβλητη μέχρι σήμερα. Καμιά νύξη για το θέμα αυτό.
*Έγινε και λόγος για αξιοποίηση των Μονών της Νήσου και του νομού, προκειμένου -λέει- να ενισχυθεί ο θρησκευτικός τουρισμός. Όμως στο παρελθόν διατέθηκαν, με παρεμβάσεις της πολιτικής ηγεσίας, τεράστια ποσά, χωρίς να τηρηθούν οι σχετικοί νόμοι και χωρίς να γίνει κανένας, απολύτως κανένας οικονομικός και διαχειριστικός έλεγχος και χωρίς να παραχθεί κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες της Κοινωνίας των Πολιτών. Και εδώ σιγή ιχθύος κατά την ενημέρωση.
Συνέβησαν και συμβαίνουν και άλλα παρόμοια σε τούτο το δύσμοιρο τόπο και από ό,τι βλέπω, θα εξακολουθούν να συμβαίνουν αν οι πολίτες δεν συνέλθουμε από τον λήθαργο στον οποίο βρισκόμαστε. Αν δηλαδή δεν λειτουργήσει η Κοινωνική Δημοκρατία ως ανάχωμα στην αδιαφορία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, δηλαδή του εδραιωμένου, επί δεκαετίες ολόκληρες, κομματικού κράτους και του εξωκομματικού παρακράτους.
Και για να επανέλθουμε: Επισκέψεις επισήμων προσώπων κατά τις οποίες δεν δίνεται η δυνατότητα στους απλούς πολίτες δημόσια ενώπιόν τους να εκθέτουν τις τεκμηριωμένες απόψεις τους για θέματα που απασχολούν την περιοχή, προσωπικά πιστεύω πως δεν έχουν λόγο να πραγματοποιούνται. Απλώς γίνονται για επικοινωνιακούς λόγους, αφού στηρίζονται στην εικονική πραγματικότητα και όχι στην κοινωνική.
ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ