Η Τουρκία και εμείς…

Διάγουμε ως ελληνισμός την πιο μακρόχρονη περίοδο (από το 1974) χωρίς πόλεμο. Αυτό δείχνει ότι η Ελλάδα αξιοποίησε την ένταξή της στην Ευρ. Ένωση για την εδραίωση της ειρηνικής συνύπαρξης με τους γειτόνους της και ότι ακολουθεί αποτελεσματική εξωτερική πολιτική. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η «Συμφωνία των Πρεσπών», όπου η Ελλάδα παραχώρησε ιστορικά δικαιώματα χωρίς να κερδίσει απολύτως τίποτα.
Αλλά η απειλή του πολέμου είναι διαρκής και βάσιμη, αφού οι γείτονές μας και ιδίως οι Τούρκοι, μονίμως αμφισβητούν τα εθνικά μας δικαιώματα και παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο. Όλες οι ενέργειές τους σε καθημερινή βάση δημιουργούν συνθήκες αβεβαιότητας και αστάθειας στην περιοχή μας.
Και αυτές τις μέρες είμαστε θεατές για μια φορά ακόμη μιας βάρβαρης πολεμικής επιχείρησης της Τουρκίας εναντίον των Κούρδων της Συρίας με χαρακτήρα εθνοκάθαρσης. Τούτο το μαρτυρούν οι σφαγές των αμάχων, οι χιλιάδες των προσφύγων και η καταστροφή των υποδομών της πατρίδας των Κούρδων. Αυτή η πολεμική επίθεση δείχνει ότι στην Τουρκία υπάρχει στρατοκρατικό καθεστώς που επιδιώκει τον νεοθωμανισμό. Ο Ερντογάν κατά τρόπο αλαζονικό παραβιάζει τη συνθήκη της Λωζάνης και επιδιώκει την επαναχάραξη των συνόρων. Αποφασίζει σαν σουλτάνος και ο λαός του υπακούει τυφλά. Χαιρετάνε στρατιωτικά ακόμα και τα παιδάκια! Αυτή η εικόνα από μόνη της θα πρέπει μας βάλει σε πολλές σκέψεις, όταν φανατίζονται οι νέοι της Τουρκίας!
Αλλά και η συμπεριφορά των ισχυρών σ’ αυτόν τον πόλεμο θα πρέπει να μας οδηγεί σε περίσκεψη. Οι παλινωδίες του Τράμπ και ο απομωνισμός της Αμερικής δημιουργεί σκέψεις επικίνδυνες για την παγκόμσια ειρήνη. Γι’ αυτό και η Τουρκία με το στρατιωτικό καθεστώς, με την αλαζονεία του Ερντογάν και με την ανεμίζουσα ισλαμική σημαία αποτελεί για την Ελλάδα κίνδυνο μεγάλο, πραγματικό και απρόβλεπτο. Ο Ερντογάν φέρεται σαν αγρίμι που θέλει να υποτάξει τους γείτονες, να γίνει σουλτάνος και να κατασπαράξει όποιον αντιστέκεται.
Κάποιοι ερμηνεύουν την πολιτική του ως κληρονομιά του ιστορικού παρελθόντος της Τουρκίας. Σ’ αυτήν την προσέγγιση βεβαίως υπάρχει δόση ιστορικής αλήθειας, αφού οι Τούρκοι από την εμφάνισή τους στο χώρο της Μ. Ασίας (περί τα 1180) ως το σήμερα βρίσκονται συνεχώς σε πολεμική κατάσταση. Και αυτό συμβαίνει γιατί παραμένουν πολιτιστικά Ασιάτες και προσκυνάνε με φανατισμό το αρχέγονο Ισλάμ. Και το απολυταρχικό τους πολιτικό σύστημα εμποδίζει την ένταξή τους στα πολιτισμένα κράτη της Ευρώπης.
Επομένως, εκτός από τις ιστορικές τους καταβολές η πολιτική τους οργάνωση αποτελεί τροχοπέδι στην ειρηνική συμβίωση με τους γειτονικούς λαούς. Γιατί το δικτατορικό πνεύμα διαπνέεται από μίσος και επιθετικότητα προς κάθε γείτονα.
Και το μέγα δυστύχημα για κάθε κράτος μικρό και αδύναμο είναι η πολιτική των δυνατών. Αιώνες τώρα οι δυνατοί του κόσμου ακολουθούν τη λογική του κράτους και του συμφέροντος και όχι τη λογική των λαών. Είδαμε αυτές τις μέρες πόσο ψυχρά, σκληρά και αδιάφορα αντιμετώπισαν το δράμα των Κούρδων. Ανέχτηκαν τον Ερντογάν ώσπου να ολοκληρώσει το έγκλημα και ύστερα τον καλούνε για να συζητήσουν. Υποκρισία και αναξιοπιστία στο έπακρον.
Η επιστολή του Τραμπ προς τον Ερντογάν, όπου στην αρχή τον προσφωνεί «μεγαλειότατε», και στο τέλος τον χαιρετίζει «ανόητο» αποκαλύπτει την εθνική ποιότητα και την πολιτική ωριμότητα «του πλανητάρχη».
Όλα αυτά μας δείχνουν ότι βρισκόμαστε σε μία ιστορική φάση όπου δικαιώματα λαών, αρχές και δίκαιο δεν χωράνε στο μυαλό των ισχυρών. Γι’ αυτό και η δική μας πολιτική ηγεσία οφείλει να ερμηνεύει σωστά την πραγματικότητα και να προσπαθεί να την αξιοποιεί προς το συμφέρον της χώρας με τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις των Δυνατών. Και ως όπλα οι πολιτικοί μας ηγέτες να έχουν τη γνώση, τη διορατικότητα και την πρόβλεψη.
Η Ελλάδα είναι θύμα της γεωργαφικής της θέσης αλλά έχει μεγάλο ιστορικό παρελθόν που μπορεί να τη στηρίξει σε κάθε εξωτερική απειλή.
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ