Ο «οιακοστρόφος» της ευπρέπειας του Ελληνικού Κοινοβουλίου…

Νουνεχής σκέψη και επιλογή του Πρωθυπουργού της Ελλάδος κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και τύχη αγαθή έλαχε, εις τον Ηπειρώτη Βουλευτή Ιωαννίνων κ. Κων. Τασούλα, ο κλήρος να αναλάβει, με την καθολική σχεδόν αποδοχή, τον «οίακα» (σ.σ.: Πηδάλιο / Οιακοστρόφος: Πηδαλιούχος, τιμονιέρης) του Ελληνικού Κοινοβουλίου, του «Ναού της Δημοκρατίας». Και μάλιστα μετά από «χαλεπούς καιρούς».
«Ο πρώτος πάντων οδηγεί το πλήθος», λέγει ο Βαλλενστάιν του Σίλλερ. Ρήση η οποία ισχύει για όλα τα αξιώματα, ιδίως τα θεσμικά. Τα πνευματικά προσόντα του «ηγέτη», του υπερτάτου αυτού αξιώματος, πρέπει να είναι πλούσια. Να έχει γερά ψυχικά και ηθικά στηρίγματα. Να είναι γνώστης της εθνικής ιστορίας, γιατί η γνώση είναι εκείνη η οποία φέρνει τον άνθρωπο σ’ επαφή με τις αξίες της ζωής. Πρέπει να είναι προικισμένος με την δύναμη της ευγλωττίας και την πειστικότητα του λόγου. Και ο Κων. Τασούλας, δομημένος καθώς είναι από διαπρεπή ύλη, γαλουχημένος δε με το «πνεύμα» του Κακριδή και του Διομήδη – Πετσάλη, όπως επισήμανε ο εκ των κορυφαίων του δημοσιογραφικού λόγου Τίτος Αθανασιάδης (Εστία, 27-7-2019), διαθέτει και εμμέριμνη συνείδηση και αίσθηση του καθήκοντος. Πλέον τούτων είναι γνώστης της ιστορίας μας, αλλά και προικισμένος με την δύναμη του λόγου. Και θα πρέπει να τονίσω, ότι ο προικισμένος και σεμνός άνθρωπος βρίσκεται εκείθεν, μακράν των επαίνων. Και τούτο γιατί, όποιος έχει έργο του την αρετή, διαθέτει και την αναγκαία αυτοβεβαίωση.
Ο πολιτικός, είτε άμεσα με τον πολιτικό λόγο, είτε έμμεσα με τον κοινοβουλευτικό λόγο, θα πρέπει να αποκαλύπτει την σοβαρότητα των σκέψεών του, χωρίς περιττολογίες και κενολογίες, αλλά με πληρότητα και σαφήνεια, με ακρίβεια και λιτότητα. «Μη εν πολλοίς ολίγα λέγε, αλλ’ εν ολίγοις πολλά», διδάσκει ο Πυθαγόρας. Και πέραν τούτου ο πολιτικός και κυρίως ο κοινοβουλευτικός λόγος, πρέπει να κινείται μέσα στα πλαίσια της αξιοπρέπειας, της ψυχικής ευγένειας, της ανωτερότητας των σκέψεων και της ευπρέπειας των εκφράσεων. Γιατί οι κραυγές του πάθους και η προπέτεια των ύβρεων δεν υπηρετούν τα οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά μας θέματα. Το δε πομπώδες της προφοράς και η «θεατρικές χειρονομίες» ουδόλως συμβάλλουν στην εύρεση της αλήθειας και στον στέρεο εφησυχασμό του κοινού, το οποίο παρακολουθεί τις συζητήσεις στο Εθνικό μας Κοινοβούλιο.
Είναι λυπηρόν, ότι αυτοί οι οποίοι «ευαγγελίζονται» τον «ερχομό της ελπίδας», αλλά και την αποκατάσταση όλων των δεινών του ελληνικού λαού, με έναν άτεχνο και άκρατο ρητορισμό, με μία αφόρητη αναίδεια, μετατρέπονται σε «τηλεοπτικούς» λογομάχους και κομπάζουν ανοήτως. Και ο ελληνικός λαός προσπαθεί να ερμηνεύσει πότε την… «δημιουργική ασάφεια» και πότε την «δύναμη των χειρών», η οποία «ενταφιάζει» τον αντίπαλο, χωρίς την χρήση «σκαπτικού εργαλείου», με γνώμονα πάντοτε τον… «γενέθλιο τόπο»!
Και διερωτάται κανείς! Με αυτά τα δεδομένα μήπως είναι σκάνδαλο να υποστηρίζει ο λαός, ότι η πολιτική είναι λειτούργημα πνευματικό και ότι ως λειτούργημα έχει χαρακτήρα «παιδευτικό» και ποιότητα ηθική! Όμως το αίσθημα του λαού, οι και νουν έχοντες πολίτες, θέλουν τον πολιτικό, είτε ως νομοθέτη, είτε ως κυβερνήτη, να «παιδεύει» τον λαό και να είναι «διδάσκαλος της αρετής». Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα της «πολιτικής ηγεσίας».
Ειδικότερα το Κοινοβούλιο πρέπει να είναι η πνευματική εστία, από την οποία πρέπει να σκορπίζεται το φως, το οποίο να κατευθύνει την δημόσια, αλλά και την ιδιωτική ζωή. Άλλωστε είναι γνωστή η ρήση, ότι «τα όσα λέγονται για την δημόσια φήμη κάποιου πηγάζουν μέσα από το σπίτι του». Γιατί όταν το Κοινοβούλιο μετατρέπεται, όπως ο ελληνικός λαός βίωσε τα τελευταία χρόνια, σε στίβο ευτελών ανταγωνισμών και «κομματικών» υπολογισμών, ταπεινών παθών και εξάλλων συγκρούσεων, τότε υποβιβάζεται η πολιτική ζωή, φθείρεται το δημοκρατικό πολίτευμα και το Κοινοβούλιο καθίσταται εστία ηθικής μόλυνσης.
Και είναι αλήθεια, ότι η στάθμη του «κοινοβουλευτισμού» δυστυχώς κατέρχεται! Η βουλευτική ιδιότητα από «λειτούργημα» μετασχηματίζεται σε «κοινωνικο-επαγγελματική» επιβεβαίωση. Χωρίς τούτο βεβαίως να σημαίνει, ότι ελλείπουν και οι αξιόλογοι και σπουδαίοι πολιτικοί. Ο λαός θα πρέπει να πεισθεί, ότι το ελεύθερο πολιτικό γίγνεσθαι οικοδομείται πάνω σε δημοκρατικές αρχές και ότι βασίζεται πάνω στο πολιτικό ήθος των αντιπροσώπων του και όχι στην ασίγαστη δίψα της «αρχομανίας» και στο πολιτικό πάθος.
Ιδού ο «παιδευτικός» ρόλος, τον οποίον καλείται να «παίξει»… ο Ηπειρώτης Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κ. Κων. Τασούλας. Ρόλος ο οποίος θα του απονείμει στο τέλος της θητείας του τον «κότινον» του επιτυχημένου «Προέδρου του Ελληνικού Κοινοβουλίου». Έπαθλον το οποίον άλλωστε, εμμέσως πλην σαφώς, σε αμιγώς φιλική μας συζήτηση μου διατύπωσε χωρίς οίηση και εγωπάθεια, σε ανταπόδοση της προσωπικής μου ευχής «και σε ανώτερα», ότι το «ανώτερα» για μένα είναι ο τίτλος του «επιτυχημένου Προέδρου της Βουλής».
Δείγματα της πορείας του αυτής, παρά το ολιγόχρονον της θητείας του, ο Πρόεδρος της Βουλής έδωσε προς τον ελληνικό λαό, τόσο με τον εναρκτήριο λόγο του, με τον οποίο καθήλωσε όχι μόνο τα μέλη του Κοινοβουλίου, αλλά και τα εκατομμύρια των τηλεθεατών, όσο και με το ήθος του και το ύφος του, κατά τον χειρισμό κρισίμων θεμάτων. Δεν θα απαριθμήσω τα θέματα αυτά. Θα αρκεσθώ μόνο σε δύο ή τρία για να καταδείξω την «ειδοποιόν» διαφορά του ανδρός. Οι πανέλληνες αδημονούντες ανέμειναν την συμπεριφορά των δύο εξαιρεθέντων, από την «προανακριτική» επιτροπή, βουλευτών οι οποίοι «απειλούσαν», ότι δεν θα αποχωρήσουν συγχρόνως δε, ότι… «ας έλθει η φρουρά να μας αποβάλει…», προφανώς βασιζόμενοι στην σωματική τους ρώμη! Και ο σεμνός αλλά και ευφυής χειρισμός του Προέδρου της Βουλής, μετά από δύο αναβολές… αντικατέστησε όλα τα μέλη της φρουράς την ημέρα εκείνη με πρόσωπα του κατ’ ευφημισμόν «ασθενούς φύλου». Πλήρης «αφοπλισμός» των… ατακτούντων! Αλλά και κατά την «ώρα του Πρωθυπουργού» και ενώ ομιλούσε ο Πρωθυπουργός, μία βουλευτής της αντιπολίτευσης διαρκώς διέκοπτε τον Πρωθυπουργό. Ο Πρόεδρος της Βουλής… δεν την ανακάλεσε, ως ώφειλεν, εις την «τάξιν», αλλά μετά το πέρας της ομιλίας του Πρωθυπουργού, καλώντας στο «βήμα» τον Πρόεδρο της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, για δευτερολογία, είπε χαριτολογώντας… «ελάτε κ. Πρόεδρε για να μπορέσει να ξεκουραστεί και η… συνάδελφος»! Και ο νοών… νοείτω. 
Αλλά και το σοβαρότατο θέμα της αναρτήσεως από μία βουλευτή του αισχρού «σλόγκαν» των τροφίμων των Εξαρχείων, ο Πρόεδρος της Βουλής χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς αλαζονεία, αλλά με σύνεση και σοβαρότητα κάλεσε την κοινοβουλευτική εκπρόσωπο του πολιτικού κόμματος, στο οποίο ανήκει η βουλευτής και της συνέστησε να «λάβουν τα κατάλληλα μέτρα για την… χαλιναγώγηση»!
Επαξίως επομένως δύναται ο ελληνικός λαός να αναφωνήσει: «Οιακοστρόφον σας ονομάζω…», κατά παραλλαγή γνωστής ρήσεως του Πολυζωίδη.
Τέλος θα ήθελα να αποτολμήσω, με κίνδυνο να παρεξηγηθώ, να «αποκωδικοποιήσω» το μήνυμα των ημερών, το οποίο διατύπωσε και απέστειλε ο Κων. Τασούλας προς τον ελληνικό λαό (Πρωινός Λόγος, 5-12-2019), με την αλληγορική και παραβολική διάθεσή του… «τώρα είναι η ώρα όχι για την στροφή αλλά για την κατάκτηση της κανονικότητας και αυτή έχει να κάνει με την χαριστική βολή που καλούμαστε να δώσουμε στο κατάλοιπο του πελατειακού συστήματος, το οποίο διατηρήθηκε οικειοθελώς και γιγαντώθηκε εν πλήρει δημοκρατία και ταρακουνήθηκε τόσο ισχυρά από την πρόσφατη χρεοκοπία»!
Και εξηγούμαι. Πιστεύω ότι διαμηνύει προς την ελληνική κοινωνία, ότι πρέπει να παταχθεί ο «νεποτισμός» κάθε μορφής (συγγενικός, κομματικός, αργυρώνητος, κλπ.) και να αφεθεί ελεύθερος ο δρόμος για την ανάδειξη της αριστείας (πνευματικής, αλλά και ηθικής), ώστε να εμπλουτισθεί ο δημόσιος βίος με επιστημονικό προσωπικό υψηλής στάθμης με ικανότητες, γνώση και ήθος, η δε πολιτική να μη μετεξελίσσεται σε «συντεχνία».
Παρ’ όλον ότι το «σύστημα», όπως αποκαλείται, έχει ρίζες δεδομένου ότι τα πολιτικά κόμματα διαθέτουν «πελατειακά» ερείσματα ή και προσδοκίες, όμως η νέα Κυβέρνηση της 7ης Ιουλίου 2019 έχει ήδη δώσει δείγματα και έχει πείσει την ελληνική κοινωνία… απομένει μόνο να ολοκληρωθεί και η ολοσχερής κατάκτηση της κανονικότητας, όπως την οραματίζεται ο Ηπειρώτης Πρόεδρος της Βουλής κ. Κων. Τασούλας.
Το πιστεύω, το ελπίζω, το εύχομαι!
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΡΙΖΟΣ