Ο Θεόδ. Νιτσιάκος και η προσφορά του στον τόπο μας

• Τον Σεπτέμβριο του 2018, με την ολοκλήρωση της πρυτανικής μου θητείας, απέστειλα στον Θόδωρο Νιτσιάκο μία ευχαριστήρια επιστολή, για να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες προς τη Διεύθυνση και το προσωπικό του Ξενοδοχείου  «Du Lac» για την εξαιρετική συνεργασία που είχαμε, αλλά και για τις άψογες υπηρεσίες της επιχείρησης στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που διοργανώσαμε ως Ίδρυμα.

Μάλιστα, τόνιζα ότι, όπως συμβαίνει και με τις άλλες αντίστοιχες επιχειρήσεις της πόλης και του νομού μας, η επιτυχία κάθε εκδήλωσης στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο δεν έχει να κάνει μόνο με τους χώρους και τον εξοπλισμό που διαθέτει η  επιχείρηση, με  το φυσικό κάλλος του περιβάλλοντα χώρου, με τα στοιχεία της παράδοσης και του πολιτισμού της Ηπείρου που διασώζει, με τις γενικότερες ανέσεις και διευκολύνσεις που παρέχει. Έχει να κάνει, επιπροσθέτως, με το προσωπικό της επιχείρησης, με την ευγένεια που το χαρακτηρίζει, με την έγνοια του για τον κάθε επισκέπτη του Ξενοδοχείου, με το πνεύμα της Ηπειρώτικης φιλοξενίας. 
Τόνιζα μάλιστα πως είμαι βέβαιος ότι το Ξενοδοχείο «Du Lac» θα  συνεχίσει  να προσφέρει τις υπηρεσίες του με την ίδια υπευθυνότητα και την ίδια συνέπεια, γεγονός που δεν αφορά και δεν ενδιαφέρει μόνο την ίδια την  επιχείρηση, αλλά και τον καθένα από εμάς και ασφαλώς ολόκληρη την πόλη των Ιωαννίνων και την Ήπειρο. 
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ικανοποίηση και τη συγκίνηση του Θόδωρου Νιτσιάκου για τη συγκεκριμένη επιστολή, όπως μου τα εξέφρασε όλα αυτά σε τηλεφωνική επικοινωνία που ακολούθησε. 
Το όνομα Θόδωρος Νιτσιάκος οδηγεί και εμένα πολλές δεκαετίες πίσω, καθώς πρόσωπα από το στενό οικογενειακό μου  περιβάλλον συνεργάστηκαν μαζί του, έχοντας  αποκτήσει, με την καθοδήγησή του, μία μικρή οικογενειακή πτηνοτροφική μονάδα, ικανή, ωστόσο, για να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους και να μη φύγουν οι ίδιοι στην ξενιτιά. Ο Θόδωρος Νιτσιάκος, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια, επισκεπτόταν ο ίδιος κάθε μονάδα των συνεργατών του, παρακολουθούσε,  έδινε συμβουλές, ήταν και ο ίδιος ένας από τους παραγωγούς. Το σημαντικότερο από αυτή τη διαδικασία ήταν ότι δημιουργούνταν ανάμεσα σε αυτόν και τους συνεργάτες του μία ισχυρή σχέση εμπιστοσύνης και αμοιβαίας εκτίμησης, με αποτέλεσμα ο κάθε παραγωγός να γνωρίζει ότι και στα δύσκολα ο Θόδωρος, ο δικός τους άνθρωπος, θα ήταν στο πλευρό τους και θα τους στήριζε. 
Όταν ο Θόδωρος Νιτσιάκος άρχισε να επεκτείνει τις επιχειρήσεις του και σε άλλους τομείς είναι αλήθεια πως θαύμαζα και εξακολουθώ να θαυμάζω ακόμη περισσότερο τη διορατικότητά του, την αποφασιστικότητά του, πρωτίστως την εργατικότητά του, τη δημιουργικότητά του και το επιχειρηματικό του μυαλό. Εκτιμώ πως ο ίδιος εμπιστευόταν τους συνεργάτες του, πίστευε στις ικανότητές τους, στήριζε ο ένας τον άλλον σε κάθε τολμηρό επιχειρηματικό βήμα. 
Ο Θόδωρος Νιτσιάκος ήταν και θα εξακολουθήσει πάντα να είναι ο άνθρωπος της Αετομηλίτσας, ο άνθρωπος που αγάπησε την Αετομηλίτσα, που την υπηρέτησε και πρόσφερε τόσα πολλά, από την καρδιά του, σε αυτήν και τους ανθρώπους της, που την ανέδειξε στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν σαν ο κόσμος του να ξεκινάει από την Αετομηλίτσα, από τους Βλάχους της Αετομηλίτσας, από τους πολλούς συγγενείς και φίλους. Πρώτα η Αετομηλίτσα και οι άνθρωποί της που τόσα πολλά οφείλουν στον Θόδωρο Νιτσιάκο και που πρέπει για πάντα να είναι ευγνώμονες απέναντί του. 
Ο Θόδωρος Νιτσιάκος ήταν ένας άνθρωπος της γνήσιας ελληνικής παράδοσης, της βλάχικης παράδοσης, των τραγουδιών και της μουσικής του τόπου μας. Ζούσε τον χορό και ήταν σαν να πέταγε στα σύννεφα, όταν άκουγε το κλαρίνο του Σμόλικα και της κομπανίας του.
Ο Θόδωρος Νιτσιάκος ήταν ένας άνθρωπος της σεμνότητας, αθόρυβος, διακριτικός, που κοίταζε τη δουλειά του και που αγωνιζόταν καθημερινά για αυτήν. Μάλιστα, όλα αυτά τα χαρίσματα δεν αφορούσαν και δεν αφορούν μόνο τον ίδιο, αλλά ολόκληρη την οικογένειά του. Τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του. Θυμάμαι που μου τόνιζε πως η σημαντικότερη λέξη και αρχή για τον καθένα μας είναι η αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια που πρέπει να τη διαφυλάξουμε για τον εαυτό μας, για την οικογένειά μας, για τη δουλειά μας, για την κοινωνία ολόκληρη.
Δεν θέλω να αναφερθώ στο τέλος του, γιατί άνθρωποι τόσο δημιουργικοί και ανήσυχοι δεν έχουν ποτέ τέλος. Προσωπικά διδάχτηκα από τις λίγες ώρες συντροφιάς μαζί του για τις αρχές και τις αξίες της ζωής. Κατανοώ και συμμερίζομαι τον ανείπωτο πόνο των ανθρώπων της οικογένειάς του. Γιατί ο ίδιος ήταν το παν για την οικογένειά του και η οικογένειά του ήταν, επίσης, το παν για τον ίδιο. Κουράγιο και δύναμη!

ΓΕΩΡΓΙΟΣ. Δ. ΚΑΨΑΛΗΣ
Καθηγητής - πρ. Πρύτανης Πανεπιστημίου Ιωαννίνων