Αριστεροκάπηλοι...

 Ελλείψει γνησίων ιδεολόγων αριστερών, πλημμύρισε η «αγορά» από αριστεροκάπηλους οι οποίοι λυμαίνονται με περισσή θρασύτητα την ιδεολογία της αριστεράς κατά τις τελευταίες δεκαετίες αφού, κατά τους νόμους της φυσικής, κανένα κενό δεν μένει επί πολύ «απλήρωτο». Κάποιες ελάχιστες φωνές της ανόθευτης αριστεράς χάνονται μέσα στη βοή της Συριζαριστεροκαπηλείας και πνίγονται μέσα στα έντονα στροβιλίζοντα ρεύματά της.
Όχι, βέβαια, αν επικρατούσε η αριστερά, θα εσήμαινε και πρόοδο στη χώρα μας, αφού ποτέ και πουθενά στον κόσμο 

 όπου επεκράτησε δεν την έφερε. Η μόνη χρησιμότητά της έγκειται στο ότι η ύπαρξή της λειτουργεί ως αντίπαλο δέος των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων υποχρεώνοντάς τες να εφαρμόζουν πολιτικές με κοινωνικό πρόσημο ευρύτερης λαϊκής αποδοχής.
Το ότι η «αριστερά μόνη» δεν σημαίνει και πρόοδο το ομολογούν και οι ίδιοι οι ψευτοαριστεροί των ημερών μας. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να αιτιολογηθούν οι τίτλοι «κόμμα της Αριστεράς και της Προόδου» και «κόμμα ΣΥΡΙΖΑ και Προοδευτική Συμμαχία»;
Και ο μεν ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας «πολιτικός αχταρμάς» από κάθε καρυδιάς καρύδι ήτοι ΠΑΣΟΚ, ΚΙΝΑΛ, ΔΗΜΑΡ, Ένωση Κεντρώων, ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ, Ν.Δ. και άλλους περιφερόμενους αστέγους, ενώ η Προοδευτική Συμμαχία είναι ένα συνονθύλευμα αριστεριζόντων, γεφυροποιών, ισορροπιστών και ό,τι άλλο συνάδει με τους κάθε λογής κυνηγούς της εξουσίας.
Όλοι αυτοί λοιπόν εμφανίζονται στο πολιτικό προσκήνιο ως εκπροσωπούντες «τρομάρα τους» τον αριστερό χώρο διεκδικώντας, ταυτόχρονα, και το χώρο της ανύπαρκτης, ουσιαστικά, κεντροαριστεράς με στόχο τη διεύρυνση του «αριστερού» (!) ΣΥΡΙΖΑ. Το θράσος δεν έχει γι’ αυτούς όρια, αλλ’ αφού μας σώθηκαν οι αγνοί - ιδεολόγοι αριστεροί πρυτανεύουν, ανενόχλητοι, οι αριστεροκάπηλοι. Μένει να δούμε αν ο λαός τους πήρε «χαμπάρι» ή όχι.
Και το ΚΚΕ; Αυτοί, από μόνοι τους, δεν αυτοχαρακτηρίζονται, συχνά, ως αριστεροί, αλλά προτιμούν τον γνησιότερο χαρακτηρισμό τους ως «κομμουνιστών», αδιαφορώντας όμως αν κάποιοι «καλοσιδερωμένοι» στο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν κι αυτοί ότι είναι κομμουνιστές.
Ποιους να διαλέξει ο παραμυθιασμένος νεαρός που θέλει να γίνει κομμουνιστής; Τον Κουτσούμπα ή τον Κατρούγκαλο; Τον πρώτο που μάχεται κατά του μεγάλου κεφαλαίου, των βιομηχάνων που εκμεταλλεύονται τον εργαζόμενο, του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, ή τον δεύτερο που το κόμμα του τα έδωσε όλα στους εχθρούς των λαών και στους πολεμοκάπηλους;
Μήπως λόγω κάποιων τέτοιων διλημμάτων το ΚΚΕ δεν αυγαταίνει τα ποσοστά του και μένει δεκαετίες τώρα στάσιμο γύρω στο 5 με 7%; Αφού αγωνίζονται για τα δίκαια του φτωχού, του εργαζομένου, του χαμηλοσυνταξιούχου, γιατί όλοι αυτοί δεν τους ψηφίζουν; Αυτό είναι αχαριστία ή τους πήραν «χαμπάρι» ότι με το «ίδιο ποίημα» και την «ίδια κασέττα» εξασφαλίζουν τη βόλεψή τους στη Βουλή, απολαμβάνοντας τα προνόμια του βουλευτή σήμερα και τη βουλευτική σύνταξη αύριο;
Το επιχείρημα ότι τα πιο πολλά τα δίνουν στο κόμμα ουδόλως ενδιαφέρει τον Έλληνα φορολογούμενο είτε φτωχό είτε πλούσιο, που θέλει το ευρώ του ν’ αξιοποιείται, παραγωγικά, στο κοινοβούλιο για το καλό όλων των Ελλήνων. Για να γίνουν όμως παραγωγικοί πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους και να βρουν τα αίτια της στασιμότητάς τους.
Πάντως, το νούμερο της ίδιας κασέττας δεν τραβάει άλλο και δεν κόβει πλέον νέα εισιτήρια… Πρόβλημά τους.