Η Αλβανία, η Ελλάδα και η Ελληνική Μειονότητα…

Πρόκειται για ένα τρίγωνο ανισόπλευρο με διαφορετικά πρότυπα, κοινούς, όμως, στόχους.

Η Αλβανία βγήκε εδώ και χρόνια από ένα άγριο δικτατορικό καθεστώς, κουβαλά όμως μέσα της νοοτροπίες και πρότυπα του καθεστώτος αυτού. 
Αν και πέρασαν δυο δεκαετίες δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε ν’ απαλλαγεί από την διαφθορά, το οργανωμένο έγκλημα, την διεφθαρμένη δικαιοσύνη, να προχωρήσει στην επίλυση του περιουσιακού, στην αναγνώριση των περιουσιακών στοιχείων των εκκλησιών και μοναστηριών κι άλλα τέτοια θέματα που

αναγκάζουν πάρα πολλούς Αλβανούς να εγκαταλείπουν τη χώρα και να ζητούν άσυλο σε Ευρωπαϊκές χώρες.
Όπως την εποχή του αλήστου μνήμης Ενβέρ, που κάθε αποτυχία στην οικονομία και κάθε ύφεση, που μάστιζε τη χώρα, την δικαιολογούσε με τον εξωτερικό παράγοντα και ιδίως με τους επεκτατικούς σκοπούς της… μοναρχοφασιστικής Ελλάδας, προσπαθώντας ν’ ανεβάσει το ηθικό των Αλβανών, να σφυρηλατήσει την επαγρύπνηση και να εντείνει το μίσος κατά του γείτονα «ταραχοποιού». Η ίδια νοοτροπία, οι ίδιες μέθοδοι και στην μετακομμουνιστική Αλβανία. Τις άνωθεν πληγές τους προσπαθούν ξανά να τις δικαιολογήσουν με τη Γείτονα, προσθέτοντας στο πλαίσιο αυτό και την Ε.Ε. Μειονότητα, ειδικά την οργάνωσή της «Ομόνοια». Σκοπός, η προσοχή των Αλβανών να αποσπαστεί από τα εσωτερικά καυτά προβλήματα της χώρας και να επικεντρωθεί σ’ αυτούς.
Όπλο τους ο εθνικισμός.  Ένας άγριος εθνικισμός που έγινε μπούμερανγκ και για την ίδια τη χώρα και τους πολίτες της, απομονώνοντας τους και κάνοντας πιο θαμπό το μέλλον και τους στόχους τους.
Ο άγριος αυτός εθνικισμός, ενθαρρυμένος και από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ανοίγει το δρόμο για την υφαρπαγή των περιουσιών των Βορειοηπειρωτών, τις εν ψυχρώ δολοφονίες πολιτών, την βία, τις λίστες ανεπιθύμητων Βορειοηπειρωτών, τις κλοπές, την ανασφάλεια στο χώρο, με οδοιπόρο το φόβο, το σβήσιμο κάθε ελληνικού στοιχείου, με ανιστόρητες ανθελληνικές εκπομπές, που όλα μαζί έχουν ένα και μόνο στόχο: Τον φόβο και την εγκατάλειψη του χώρου.
Η Ελλάδα, ως χώρα με δημοκρατικό πνεύμα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πάντα υποστήριξε την γείτονά της, ιδίως σε δύσκολες στιγμές. Ποτέ δεν προσπάθησε να προωθήσει επεκτατικά σχέδια, κι ας είχε ευκαιρίες. Ζητά ειρήνη, καλή γειτονία και καλή συνεργασία μεταξύ χωρών και λαών. Υποδέχτηκε, στέγασε και φιλοξενεί κοντά  ένα εκατομμύριο Αλβανούς, οι οποίοι έχουν τις δικές τους δουλειές, τις δικές τους Αδελφότητες, μιλούν ελεύθερα την δική τους γλώσσα, μέρος των οποίων εντάχτηκε και στην ελληνική κοινωνία.
Για χάρη των καλών σχέσεων, της καλής γειτονίας, αν και η μειονότητα στην Αλβανία περνούσε δύσκολες φάσεις, η Ελλάδα κρατούσε χαλαρή και ήπια στάση. Δηλώσεις και ανακοινωθέντα ακολουθούσαν το ένα του άλλου, που σου θυμίζουν την «458η προειδοποίηση της Κίνας προς τις παραβιάσεις των Αμερικανών», τις δεκαετίες του 70 - 80. Έφτασαν μάλιστα Έλληνες πολιτικοί να μιλούν για μια «αλβανική κοινότητα που μιλάει ελληνικά», ή να λένε «έχουμε άλλα προβλήματα και δεν μπορούμε ν’ ασχοληθούμε με αυτούς» κι άλλα τέτοιου είδους «μαργαριτάρια»!
Ύστερα από πολλά χρόνια και με μεγάλες προσπάθειες της «Ομόνοιας», κατόρθωσε η Ελληνική Κοινότητα ν’ αποκτήσει την ελεύθερη επικοινωνία και την ελληνική ιθαγένεια. 
Δόθηκε, επί Ν.Δ., το δικαίωμα  οι Βορειοηπειρώτες ν’ απολαύσουν την σύνταξη του ΟΓΑ, πράγμα που άλλαξε ριζικά τα χωριά μας, τους εδώ εναπομείναντες και όλον τον Βορειοηπειρωτικό χώρο. Οι Βορειοηπειρώτες δόξαζαν και στέκονταν με το κεφάλι ψηλά, υπερήφανοι για την Μητέρα Πατρίδα τους.
Ξανά επί Ν.Δ., ο κ. Σαμαράς, με μια «τσεκουριά», αφαίρεσε αυτό το αγαθό. Νέους αυστηρούς όρους, ένας εκ των οποίων είναι να έχεις 40 χρόνια παραμονή στην Ελλάδα, (όταν τα σύνορα άνοιξαν το 1991) έθεσε ο νόμος Κατρούγκαλου, που σήμαινε κανένας Βορειοηπειρώτης δεν θα απολαμβάνει το αγαθό αυτό. Όρους βάζει και ο νόμος που ετοιμάζεται να φέρει στη Βουλή και ο νέος Υπουργός Εργασίας ο κ. Βρούτσης, σε αντίθεση με αυτά που έλεγε προεκλογικά η Ν.Δ. και που σημαίνουν άλλη μια μαχαιριά για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, που κλείστηκε ξανά στο καβούκι του με μαρασμό.
Η Ελληνική Εθνική Μειονότητα, με την οργάνωσή της «Ομόνοια», υποστήριζε και υποστηρίζει την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια, στόχος κοινός τόσο των Αλβανών όσο και της Ελλάδας. Ζητάει, όμως, την διεκπεραίωση όλων των δικαιωμάτων της ως Εθνική Μειονότητα κατοχυρωμένη, κι όχι ως μια γλωσσική. Την οντότητά της, το «είναι» της ζητάει.
Ζητάει από τους δικούς της φορείς ν’ αφήσουν τις ζήλιες και την διχόνοια και να βάλουν στόχο την επιβίωση του χώρου, της γενέτειρας, της κοινότητας, των εδώ εναπομεινάντων. Κι αυτό με την καλή θέληση, την αγάπη, την ενότητα, τον αγώνα όλων προς πάσα κατεύθυνση, για το καλό αυτού του τόπου.
Ζητάει από την Ελλάδα την ΑΜΕΣΗ συμπαράσταση με πράξεις κι όχι με λόγια, διότι   βρίσκεται στα πρόθυρα αφομοίωσης και αφανισμού. Γι’ αυτό κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, που κάποιος πρέπει να εισακούσει. 

* Ο κ. Βαγγέλης Παπαχρήστος δημοσιογράφος και συγγραφέας, ήταν ιδρυτικό και ηγετικό μέλος της ελληνικής οργάνωσης «Ομόνοια», ενώ υπήρξε ένα από τα πέντε στελέχη της που φυλακίστηκαν το 1994 από το καθεστώς Μπερίσα εξαιτίας της πατριωτικής του δράσης για την δυναμική διεκδίκηση των δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών.