Κεκλεισμένων των θυρών…

Η φράση «κεκλεισμένων των θυρών» μας παραπέμπει στην Ανάσταση του Χριστού, ο οποίος εμφανίστηκε στους μαθητές Του, που ήταν συγκεντρωμένοι στο υπερώο των Ιεροσολύμων «κεκλεισμένων των θυρών διά τον φόβον των Ιουδαίων», λέγοντας «Ειρήνη υμίν».
Μετά την Ανάληψή Του στους ουρανούς και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές την ημέρα της Πεντηκοστής ιδρύθηκε η Εκκλησία, της οποίας «πύλαι Άδου ου κατισχύουσιν» κατά τον λόγον του Κυρίου μας. Νέφη μαρτύρων, που βρίσκονται στην εν ουρανοίς θριαμβεύουσαν εκκλησία και εκατομμύρια πιστών σε όλη τη γη πότισαν με αίμα, δάκρυ και ιδρώτα το δέντρο της ΖΩΗΣ, που φύτρωσε στη ρίζα του Σταυρού, την πρώτη, μεγάλη και αγία Παρασκευή στον Γολγοθά, με το «Τετέλεσται» του Υιού του Θεού, του «αίροντος την αμαρτίαν του κόσμου». 
Αιώνες τώρα όλος ο χριστιανικός κόσμος τέτοιες μέρες γιορτάζει το Σταυραναστάσιμο Πάσχα, με τον νικητήριο παιάνα: Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας… Φέτος, όμως, βουβές, κλεισμένες εκκλησιές, λόγω κορωνοϊού.
Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο για άλλους λόγους και κάτω από διαφορετικές συνθήκες (αθεϊστικού καθεστώτος λ.χ.), θα μπορούσαμε να πούμε το του Αποστόλου Πέτρου: «Δει πειθαρχείν Θεώ μάλλον ή ανθρώποις»… Τώρα, όμως, ισχύει το του Χριστού: «Ουκ εκπειράσεις Κύριον τον Θεόν σου…»
Είναι σκληρά αλλά απαραίτητα τα μέτρα της πολιτείας, γιατί ο θάνατος καραδοκεί παντού και τον απευχόμαστε, όπως και ο Χριστός ζήτησε από τον Πατέρα Του: «Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» αλλά πρόσθεσε: «Πλην ουχ ως εγώ θέλω αλλά ως εσύ», ενώ, από την αγωνία, ο ιδρώτας έπεφτε «ως θρόμβοι αίματος εις την γη». Το «Γενηθήτω το θέλημά Σου», που δίδαξε εμάς στην Κυριακή προσευχή, το εφάρμοσε πρώτος και θυσιάστηκε «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας», όπως ήθελε ο Πατέρας Του.
Είναι πρωτόγνωρο αυτό που ζούμε και αναρωτιόμαστε γιατί, πώς, ως πότε και, αν θέλουμε να το ανακατέψουμε με τον Θεό και να Τον δούμε σαν Πατέρα που παιδαγωγεί και δεν τιμωρεί τα παιδιά που ατακτούν, αγκαλιάζει και δε διώχνει αυτά που γυρίζουν κοντά Του, σίγουρα θα γίνουμε καλύτεροι, γιατί ο πόνος είναι καμίνι, όπου καίγονται τα άχρηστα και λαμπικάρεται ο χρυσός. Τρομάζουμε με τις χιλιάδες των νεκρών, λόγω κορωνοϊού αλλά πώς γίνεται να μη νιώθουμε φρίκη για τις άνω των τριακοσίων χιλιάδων αθώες ψυχούλες, που φονεύονται στα σύγχρονα «εκτελεστικά αποσπάσματα» των μαιευτηρίων μας και με την ακούσια συμμετοχή των φορολογούμενων πολιτών, στις απαίσιες αυτές πράξεις;
Αν δεν έχουμε δάκρυα και μετάνοια για τέτοιες εθνικές συμφορές, τουλάχιστον ας κηρύξουμε εθνικό πένθος, με μεσίστιες τις σημαίες και πένθιμες κωδωνοκρουσίες, γιατί και ως Έλληνες και ως χριστιανοί ζούμε τα χαρμόσυνα και τα λυπηρά συλλογικά και …θεαματικά. Όμως, για παιδαγωγικούς εκ μέρους του Θεού λόγους, δε θα γιορτάσουμε όλοι μαζί το φετινό Πάσχα. «Κεκλεισμένων των θυρών» και χωρίς πιστούς θα γίνουν οι ιερές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και της Ανάστασης. 
Δε θα προσκυνήσουμε τον Εσταυρωμένο αλλά θα Τον δούμε στην τηλεόραση, με τους ιερείς και τους ψάλτες σε άδεια εκκλησία.
Δε θα χτυπήσουν οι καμπάνες (είναι αλήθεια αυτό;) και δε θα κρατήσουμε λαμπάδες. Δε θα ψάλουμε το «Η ζωή εν τάφω» και το «Χριστός Ανέστη»! Δε θα κοινωνήσουμε και δε θα νιώσουμε αυτό που είπε ο Κύριός μας και Θεός μας: «Όπου εισίν συνηγμένοι δύο ή τρεις εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί και εγώ…»
Να αναγνωρίσουμε, όμως, και τα καλά της πολυκατηγορημένης τηλεόρασης, που με τη βοήθειά της θα μεταφερθούμε νοερά στις εκκλησίες, όπου θα βρεθούμε όλοι οι τύποι των ανθρώπων: Φαρισαίοι και Ιούδες, Πέτροι και Θωμάδες, πιστές μαθήτριες και «εν πολλαίς αμαρτίαις» γυναίκες, Καϊάφες και Πόντιοι Πιλάτοι, ληστές και εκατόνταρχοι, Νικόδημοι και Ιωσήφ…
Ο καθένας με τον τύπο μας. Όλοι ευεργετημένοι και συχνά αχάριστοι, γιατί Τον σταυρώνουμε με τα πάθη μας και αθωώνουμε τον «Βαραββά» εαυτό μας, ενώ η αυτομεμψία, συνδυασμένη με πίστη στον Λυτρωτή Χριστό, δικαιώνει κάθε καλοπροαίρετο. Ας μην παραλείψουμε και αυτούς που, σαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, Τον βοηθούν στην άρση του ασήκωτου Σταυρού… ούτε τις γυναίκες της Ιερουσαλήμ, στις οποίες είπε: «Μην κλαίτε για μένα αλλά τους εαυτούς σας και τα παιδιά σας να κλαίτε, γιατί θα έρθουν ημέρες που…» (Λουκά κγ’ 28-29) 
Αλήθεια εμείς για ποιον και για τι να πρωτοκλάψουμε, καθώς ζούμε εικόνες Αποκάλυψης, καθώς λένε, και έρχονται τα χειρότερα; Αλλά θα νικήσει ο Παντοδύναμος! Αρκεί να κλείσουμε τις θύρες της ψυχής στις ματαιότητες του κόσμου «τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες», για να γευτούμε τη γλυκιά χαρά της Ανάστασής Του και η θεϊκή ειρήνη Του να γαληνέψει τις ταραγμένες καρδιές μας. 
Μη μας τρομάζει το «κεκλεισμένων των θυρών» διά τον φόβο του κορωνοϊού, γιατί για τον Χριστό «δεν υπάρχουν τοίχοι και κλειδαριές, αρκεί να κάνουμε το σπίτι μας εκκλησία, όπως είπε ο Μακαριώτατος, την καρδιά μας Αγία Τράπεζα, όπου θα λατρεύεται η Αγία Τριάδα, και την ψυχή μας θυμιατήρι, που θα στέλνει προσευχές στον θρόνο του Θεού. Εκεί όλος ο αγγελικός κόσμος υμνεί και δοξάζει τον Νικητή του Θανάτου! Ας Τον υμνήσουμε κι εμείς μαζί με τους αγγέλους κι ας Του πούμε: 
«Έλα, Χριστέ, στην εκκλησιά μας,
δέξου, Θεέ, την προσφορά μας!»
Χρόνια Πολλά!
Καλή Ανάσταση! 

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΝΤΟΤΗ