Ο Ερντογάν και η επέτειος της Άλωσης

 Οι Τούρκοι γιορτάζουν την άλωση της Πόλης κάθε χρόνο από τότε που ο Μωάμεθ ο Πορθητής μπήκε με το άλογό του ως νικητής στην Αγία Σοφία.

Και αυτό το γεγονός σφραγίζει την ταυτότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της σύγχρονης Τουρκίας. Πρόκειται για μια τελετή που συμβολίζει τον τούρκικο επεκτατισμό και τον ισλαμικό όρκο ως υποχρέωση να επιβάλουν το κοράνι με τη βία και τη σφαγή σε κάθε αντιστεκόμενο. Όμως στην εποχή μας η φιέστα και το σόου του Ερντογάν αποτελεί έμμεσα μια απειλή για ολόκληρη την Ευρώπη, αφού προσβάλλει την παγκόσμια ιστορία με το να μετατρέπει την Αγία Σοφία σε τζαμί. Δείχνει ότι δε λογαριάζει ούτε θεσμούς, ούτε μνημεία, αρκεί να προβάλει τις δικές του σκοπιμότητες και επιδιώξεις.

Σαν ένας νέος Σουλτάνος ζήτησε από τον Ιμάμη να διαβάσει το Κοράνι μέσα στο Ναό, παραβιάζοντας αρχές και κανόνες που ρυθμίζουν τη στάση όλων προς τα πολιτιστικά μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς. Η προσβολή και η πρόκληση όλων των Χριστιανών του κόσμου ξεπέρασαν κάθε όριο ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας των λαών στη βάση του σύγχρονου πολιτισμού και των κανόνων του διεθνούς δικαίου.
Όσο δε για εμάς τους Έλληνες, η τελετή της Άλωσης ως επέτειος της πτώσης του Βυζαντίου λειτουργεί πάντα ως σήμα απειλής των εθνικών μας δικαιωμάτων και ως περιφρόνηση της ιστορίας μας. Γιατί το Βυζάντιο, όπως σημειώνει η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ «είναι αναμφισβήτητα πλέον γνωστό, και αυτό ασχέτως εθνικών σκοπιμοτήτων, είναι η οργανική συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ότι η τέχνη του χρωστά πολλά στο ελληνιστικό κατόρθωμα και στην ανατολική εμπειρία των χρόνων εκείνων, αλλά ως πολιτιστική κληρονομιά (και όχι μόνο γλωσσική) εγγράφεται το Βυζάντιο μονάχα ως βίωμα του Ελληνισμού».
Η ιστορία κόντρα στις σκοπιμότητες και τα σχέδια του Ερντογάν δηλώνει και αποκαλύπτει ότι το Βυζάντιο αρχίζει τον ιστορικό του βίο ως κράτος ρωμαϊκό και προοδευτικά μετατράπηκε σε έθνος Ρωμαίων Χριστιανών, με κύρια χαρακτηριστικά την Ορθοδοξία και την Ελληνοφωνία. Επομένως, οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε αποτυπωμένα στην νεοελληνική μας ταυτότητα την ελληνική γλώσσα και την ορθόδοξη πίστη, όπως τα συμβολίζει ο Ναός της Αγίας Σοφίας και τα προβάλλει ως ειδοποιά στοιχεία του βυζαντινού πολιτισμού.
Βεβαίως σήμερα η Ελλάδα θυμάται την Ιστορία της, αλλά σέβεται τη διεθνή πραγματικότητα και τις διεθνείς συμφωνίες και γι’ αυτό παραμέρισε τη Μεγάλη ιδέα και τους θρύλους του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά». Αλλά οφείλει να διαβάζει με προσοχή τις πρακτικές του Ερντογάν, καθώς πίσω από τις φιέστες κρύβεται ένας επικίνδυνος επεκτατισμός σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Ο Ερντογάν πνίγεται στα εσωτερικά του προβλήματα και επιχειρεί να ξυπνήσει τα εθνικιστικά σύνδρομα των Τούρκων για να ξεχάσουν τα προβλήματά τους. Ύστερα νιώθει βαριά πληγωμένος και ταπεινωμένος από δύο ήττες, μία στον Έβρο και μία στη Συρία.
Γι’ αυτό η «επέτειος της Άλωσης» ας λειτουργήσει ως ξυπνητήρι στην πολιτική μας εξουσία και όλες μαζί οι πολιτικές δυνάμεις ας διαμορφώσουν μία σταθερή και δυναμική εξωτερική πολιτική. Η χώρα οφείλει να θωρακίζεται εσωτερικά με δυνάμεις αποτρεπτικές σε κάθε επιθετική ενέργεια, αλλά και να αναδεικνύει παντού στο εξωτερικό τις τούρκικες απειλές. Οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, η συμμετοχή της Τουρκίας στον εμφύλιο της Λιβύης και οι έρευνες στο Αιγαίο δεν αφήνουν περιθώρια αδιαφορίας.
Γι’ αυτό θεωρώ ότι η παρουσία του Ερντογάν και του Ιμάμη στην Αγιά Σοφιά μας προσκαλεί να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία μας για να πάρουμε τις αναγκαίες και ωφέλιμες πληροφορίες για τους γείτονές μας. Ακόμη και Τούρκοι δυσφορούν από τη φιέστα της Άλωσης, καθώς βλέπουν να ανασταίνεται το οθωμανικό καθεστώς από τη ματαιοδοξία του «προέδρου» του.
Στα 2005 ένας Τούρκος δημοσιογράφος έγραψε: Πέρασαν τόσα χρόνια. Γιατί γιορτάζουμε την επέτειο της Άλωσης σαν η Πόλη να πάρθηκε χθες; Γιατί κάθε χρόνο γιορτάζουμε και στέλνουμε σ’ όλο τον κόσμο το μήνυμα ότι εδώ δεν ήταν μέρος δικό μας, ότι ήρθαμε εκ των υστέρων και πήραμε με τη βία; Μήπως υποσυνείδητα φοβόμαστε ότι μια μέρα θα επιστραφεί;