O Αντιρρησίας…

 Σήμερα θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω τον χαρακτήρα του αντιρρησία αφορμή παίρνοντας από ασθενή μου, ο οποίος αντιδρούσε στο να εμβολιασθεί, υιοθετώντας μόνο όσα λένε αυτοί που αντιδρούν, όπως, για παράδειγμα, η γνωστή πια μητέρα μαθητή στη Θεσσαλονίκη.

Βέβαια, η συνεχής παρότρυνση εκ μέρους μου πιθανώς να λειτούργησε θετικά, με αποτέλεσμα να δεχθεί τελικά να κάνει το εμβόλιο για τον κορωνοϊό.
Και δεν ήταν μόνο αυτό, αλλά όλες τις πρωτοβουλίες αυτής της Κυβέρνησης τις έβλεπε ως άστοχες διατεινόμενος πως αν ήταν οι άλλοι θα τα κάνανε καλύτερα! Βγαίνοντας όμως από το εμβολιαστικό κέντρο μου τηλεφώνησε και μου είπε: «ώ του θαύματος: Μήπως γίναμε σωστό Κράτος»!!!
-Γιατί; Τον ρώτησα.
-Γιατί η διαδικασία ήταν τόσο άψογη, που δεν περίμενε καθόλου, όπως είπε· όλα στην ώρα τους, ο εμβολιασμός έγινε άμεσα και την ίδια στιγμή του ήρθε το μήνυμα για τη δεύτερη δόση, ενώ δέχθηκε και τις συμβουλές του Υγειονομικού προσωπικού.
Έτσι, με έκανε να σκεφτώ τι είναι αντιρρησίας. Αντιρρησίας είναι ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος έχει τη συνήθεια να φέρνει συνεχώς αντιρρήσεις, όπως η σημερινή αντιπολίτευση δεν βρίσκει τίποτα το θετικό στην Κυβέρνηση. Αναρωτιέμαι, τίποτα δεν κάνει σωστά; Ένα θα πω: Ποιος Υπουργός Εξωτερικών, όπως ο N. Δένδιας μίλησε έξω απ’ τα δόντια στους Τούρκους; Πάλι θα φέρουν αντίρρηση;
Ένας τέτοιος τύπος διαφωνεί μόνιμα σε ό,τι ακούει ή σε ό,τι γίνεται. Και δεν διαφωνεί μόνο όταν υπάρχει σοβαρός λόγος, αλλά και όταν δεν υπάρχει. Τότε διαφωνεί για να διαφωνεί. Του είναι αδύνατο να συμφωνήσει με τη γνώμη κάποιου άλλου. Έτσι, για να μη φανεί ότι ασπάζεται αυτό που λέει ο συνομιλητής του. Δεν δέχεται ποτέ συμβουλές και δεν είναι συνεργάσιμος με κανένα, γενικά είναι ένας δύσκολος συνομιλητής.
Ποτέ δεν θα βρούμε σύμφωνο τον αντιρρησία με καμιά μας γνώμη, όσο λογική και ορθή αν είναι αυτή, το θεωρεί μειονέκτημα να συμφωνεί. Πιστεύει πάντα ότι μόνο η δική του γνώμη είναι η ορθή, προβάλλοντας ένα σωρό επιχειρήματα, συχνά ανυπόστατα. Ακόμα και στην περίπτωση που ο συνομιλητής του αποδείξει με αδιάσειστα στοιχεία ότι αυτά που υποστηρίζει δεν στέκουν. Έτσι, με έναν τέτοιο τύπο είναι αδύνατο να συνεννοηθεί κανείς μαζί του.
Με την τακτική αυτή και τη στάση του γίνεται κουραστικός και στις συζητήσεις του. Συνήθως δεν εκφράζει πρώτος γνώμη σε κάποιο θέμα που συζητείται. Περιμένει να κρίνουν και να τοποθετηθούν οι άλλοι σ’ αυτό, για να προβάλλει στη συνέχεια τις αντιρρήσεις του.
Εκεί δε που γίνεται ανυπόφορος και ένας μικρός τύραννος είναι μέσα στο χώρο της οικογενείας του. Σε κανένα θέμα δεν συμφωνεί με τη γυναίκα του ή τα παιδιά του. Αν του ζητήσει η γυναίκα να βγουν, αυτός θα επικαλεσθεί αδιαθεσία ή φόρτο εργασίας. Αν του ζητήσει να μην βγουν, τότε εκείνος θα επιμείνει, γιατί δεν βλέπει το λόγο να μείνει μέσα.
Αλλά και με τους φίλους του διαφωνεί μόνιμα. Ότι λένε, αυτός το αντίθετο, σε τίποτα δεν συμφωνεί. Όλα τα βρίσκει στραβά κι ανάποδα. Όλα τα απορρίπτει. Αν του προτείνουν να συμμετάσχει κι αυτός σε συμβούλια, πάλι αρνείται. Θέλει να είναι απ’ έξω για να έχει τις αντιρρήσεις του, είτε είναι σωστές, είτε όχι.
Γι’ αυτό μου έκανε εντύπωση όταν ο ασθενής μου στον οποίο αναφέρθηκε πιο πάνω έδωσε τα εύσημα στον Κυριάκο Πιερρακάκη, Υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης και αναρωτήθηκα: Μα είναι δυνατόν να διορθωθούν αυτοί οι άνθρωποι;
Αν βυθοσκοπήσουμε τον αντιρρησία, θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι κακός. Ίσως πολλές φορές να μην το θέλει να διαφωνήσει, όμως δεν μπορεί να το αποφύγει. Η αντίρρηση είναι στο αίμα του. Τον βλέπουμε να γελάει εκεί που οι άλλοι δεν βλέπουν το λόγο. Όλοι στο περιβάλλον μας έχουμε τέτοια άτομα, είτε συγγενείς, είτε φίλους. Καλό θα είναι να τους προσεγγίσουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην τους δίνουμε λαβή να φέρνουν αντίρρηση, όπως και ο εν λόγω ασθενής μου.
Υπάρχουν βέβαια και οι αντιρρησίες συνείδησης, που είναι άτομα που αρνούνται να υπηρετήσουν στις Ένοπλες Δυνάμεις της Χώρας όπου είναι πολίτες, με βάση τις θρησκευτικές, ηθικές ή ιδεολογικές πεποιθήσεις τους.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις επεμβαίνει το Κράτος.
(Μέτσοβο)