Οι περιορισμένες πολιτικές ικανότητες του Αλ. Τσίπρα…

Στην «συναυλία» επαίνων που ακολούθησε την αναμενόμενη μεν, αλλά αιφνίδια παραίτηση του κ. Τσίπρα από τους Συριζαίους, έχω να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις.

Έχω την αίσθηση ότι ο χρόνος κατέδειξε ότι οι πολιτικές ικανότητες και η υπεροχή του κ. Τσίπρα περιορίζονται στα πλαίσια κομματικών προδιαγραφών, και θα έλεγα και του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς. Όταν όμως προσπάθησε να εκφραστεί σε μια άλλη κλίμακα –αυτή της Εξουσίας– φάνηκε ότι τον ξεπερνά και δεν τα κατάφερε. Δεν έπεισε για το ταλέντο και τις ικανότητες που απαιτεί η κλίμακα της Εξουσίας. Είχε όμως την αντίληψη να ενεργήσει –για την αναρρίχηση στην εξουσία– σύμφωνα με το γνωμικό του Πιττακού του Μυτιληναίου «Ἐπίκαιρον γνῶθι» (αναγνώριζε την ευκαιρία). Έτσι, στον ευρύτερο πολιτικό ορίζοντα και τελικά στην διακυβέρνηση της χώρας, τον έφερε η συγκυρία πολλών πραγμάτων και συμπτώσεων και το αφήγημά του, εις το οποίο περίσσευαν οι  αυταπάτες, οι οποίες παραπλάνησαν τον λαό.

 Κάπως έτσι βρέθηκε στην εξουσία. Στην οποία όμως τον διέκρινε η λεγόμενη «αντιληπτικότητα της σκάλας», δηλαδή, αυτό που αντιλαμβάνεσαι εκ των υστέρων. Καίτοι ευφυής, ήταν δέσμιος πετρωμένων πεποιθήσεων της Αριστεράς, με αποτέλεσμα να καταφεύγει σε μια διγλωσσία, για την οποίαν ισχύει η πελοποννησιακή παροιμία «και ρούφα και φύσα, δεν γίνεται». Φαίνεται ακόμα ότι αγνοούσε πλήρως την κλασσική παιδεία και τον γοήτευαν τα Μαρξιστικά τσιτάτα μιας εντελώς παρωχημένης εποχής, όταν η ομίχλη του κομμουνισμού σκέπαζε τα μάτια των ανθρώπων.

Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι σαν έφηβος πρωτοστατούσε στις καταλήψεις σχολικών αιθουσών και προτιμούσε εμφανώς τον θόρυβο του δημαγωγού, και των μπαχαλάκηδων, ενώ τον διέκρινε αυτό που ο Σαββόπουλος χαρακτήρισε «φοιτητική ανεμελιά». Όπως, ορθώς οι Άγγλοι λένε: «Το παιδί είναι ο πατήρ του ανδρός».

ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΕΝΕΤΗΣ