Οι άνθρωποι καταντήσαμε ξένοι ο ένας προς τον άλλον...
Εκτυλίσσονται τόσα τραγικά και απροσδόκητα γεγονότα γύρω μας, με ταχύτητα φωτός, και προσπερνώνται λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Φαίνεται να μην μας αγγίζει, να μη μας επηρεάζει και να μην μας μεταβάλλει η σκληρή πραγματικότητα, παρά μόνο στιγμιαία, μέχρι βέβαια, να θυματοποιηθούμε και οι ίδιοι. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, ούτε ανεξήγητο... Καταντήσαμε απρόσωποι και δεν υπολογιζόμαστε σαν άνθρωποι, παρά μόνο σαν αριθμοί-νούμερα...
Στην Ελλάδα τις τελευταίες ημέρες, τα συμβάντα ήταν άγρια, αλλά μας απασχόλησαν για λίγες ώρες και μετά "χάθηκαν" από τον ορίζοντά μας. Εξακόσιοι περίπου μετανάστες, που δεν ήταν εχθροί μας, αλλά συνάνθρωποί μας, έχασαν τη ζωή τους σε ναυάγιο ενός σαπιοκάραβου, κοντά στην Πύλο, κυνηγώντας το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Το κατάπιε άδοξα ο βυθός της θάλασσας.
Μια νέα κοπέλα από την Πολωνία, 27 ετών, δολοφονήθηκε απάνθρωπα στην Κω, τυλίχτηκε σε σακούλες απορριμμάτων και θάφτηκε επιφανειακά, από υπήκοο Μπαγκλαντές, χωρίς να έχουν γίνει γνωστά τα κίνητρα του φόνου, αν και μικρή σημασία έχει αυτό.
Εξάλλου, 50χρονος κατηγορούμενος, ο οποίος προφυλακίστηκε, φέρεται ότι χορηγούσε ναρκωτικά σε 13χρονο ανήλικο για να κάμψει τις αντιστάσεις του και τον κινηματογραφούσε για να τον εκβιάζει! Όχι αυτός ο εφιάλτης δεν μπορεί να είναι η ζωή μας. Δεν μπορεί να είμαστε απλά αριθμοί-νούμερα, μάζα, σ' ένα περιβάλλον όπου ψυχρά και αδιάφορα η μία δυστυχία προστίθεται στην άλλη, το ένα έγκλημα προστίθεται στο άλλο...
Δεν λογαριαζόμαστε, πλέον, σαν ανθρώπινα όντα, αλλά, βρε αδελφέ, έχουμε και καρδιά. Δυστυχώς, το ξεχάσαμε... Μας αριθμοποίησαν - νουμεροποίησαν και από πρόσωπα γίναμε άτομα, ξένοι ο ένας προς τον άλλον. Σήμερα, που οι σχέσεις έχουν τόσο πολύ προχωρήσει, που πύκνωσε η επαφή, και λόγω του διαδικτύου, με κάθε λογής κόσμο, οι άνθρωποι είμαστε ολομόναχοι.
Ζούμε μέσα στο θόρυβο της καθημερινότητας, τα βήματά μας διασταυρώνονται με πολλά άλλα και όμως ζούμε σαν μονάδες. Σαν να είμαστε σε μια έρημο απομονωμένοι, πιόνια ενός συστήματος, που τίποτα πλέον δεν μας παραξενεύει και δεν μας ταράσσει από τη νέκρα μας.
Και μετά αναρωτιόμαστε από πού προέρχεται ένα ολόκληρο πλέγμα από ψυχικά τραύματα, που και αυτά με τη σειρά τους οδηγούν στις νευρώσεις, στο άγχος και στα άλλα συμπτώματα του καιρού μας, που κάνουν αληθινή θραύση.
Κανένας κρατικός νόμος δεν μπορεί να εμπνεύσει στον άνθρωπο, ανθρωπισμό και κανένας δεν μπορεί να υπαγορεύσει συμπεριφορά ήπια, καλοσυνάτη, γεμάτη κατανόηση για τα προβλήματα του άλλου. Πρέπει οι ίδιοι οι άνθρωποι να αντιδράσουμε σ' αυτό τον κατήφορο, που μας οδηγούν, και εμείς αδιαμαρτύρητα τον ακολουθούμε. Όχι δεν είμαστε αριθμοί-νούμερα, αλλά ζωντανές και μοναδικές υπάρξεις.
Να γίνουμε κατ' εξοχήν κοινωνικοί άνθρωποι, που δεν θα ησυχάζουμε όσο υπάρχει γύρω μας αθλιότητα. Γι' αυτό το αντιφάρμακο στη νοσηρή πορεία του καιρού μας είναι η επιστροφή στον άνθρωπο και στον ανθρωπισμό.
Για να το πετύχουμε αυτό, όμως, δεν απαιτείται απλά να σκεπτόμαστε, αλλά να είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση, σε αγώνα. Και να διακινδυνεύουμε τη βόλεψή μας, γιατί αν δεν το κάνουμε, θα στραφεί εναντίον μας και θα μας καταπιεί. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αν δεν διακινδυνεύσουμε, διεκδικώντας να μην στερηθούμε την ανθρωπιά μας, τότε κινδυνεύουμε.
π. ΗΛΙΑΣ ΜΑΚΟΣ
