Οι νέοι σε αδιέξοδο…
Από τα πράγματα, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το βλέπουμε είτε όχι, δημιουργείται ένας βαθύς προβληματισμός, που μετατρέπεται σε ανησυχία και απογοήτευση για το μέλλον των νέων. Διαβάζοντας πρόσφατα την είδηση ότι ένας μαθητής Ηπειρώτικης καταγωγής, κατάφερε και συγκέντρωσε το απόλυτο 20 (20.000 μόρια), σπάνιο φαινόμενο, και πέτυχε ως πρώτος των πρώτων στη Νομική, η πρώτη σκέψη, που μας ήρθε στο νου είναι αν θα βρει δουλειά μόλις τελειώσει τις σπουδές του. Βρεθήκαμε πρόσφατα σε ένα νησί, για μικρής διάρκειας διακοπές, και ανάμεσα στους Πακιστανούς σερβιτόρους μιας ταβέρνας όπου καθίσαμε για φαγητό, διακρίναμε έναν Έλληνα συνάδελφό τους. Πιάσαμε κουβέντα και μάθαμε ότι ήταν απόφοιτος νομικής, καταγόταν από ορεινή περιοχή της Πελοποννήσου και βρέθηκε εκεί για το καλοκαίρι, μη έχοντας άλλη επιλογή!
Κάποτε, πριν πολλές δεκαετίες, θεωρούνταν αυτονόητο ότι οι σπουδές σε οδηγούσαν και σε επαγγελματική αποκατάσταση. Σήμερα, όμως, όχι μόνο σίγουρο δεν είναι, αλλά πολλοί νέοι σπουδάζουν και καταλήγουν εποχιακοί σερβιτόροι ή οτιδήποτε άλλο (αναφερόμαστε στις δουλειές του ποδαριού), με συνθήκες και αμοιβές συνήθως όχι ικανοποιητικές, ενώ και η αξία των πτυχίων είναι υποβαθμισμένη, άρα και η παιδευτική θωράκιση ελλιπής!
Κανένα επάγγελμα, ωστόσο, δεν είναι υποτιμητικό, αντίθετα όλα είναι αξιοπρεπή, αφού με αυτά διασφαλίζει κανείς την επιβίωσή του, ωστόσο διαψεύδονται τα όνειρα και οι ελπίδες και οι προσδοκίες των νέων. Βέβαια, το να αποκτήσεις εκπαίδευση, χρήσιμο είναι, ό,τι δουλειά και να κάνεις, γιατί διαμορφώνονται στοιχεία προσωπικότητας, συμπεριφοράς και κοινωνικοποίησης.
Αλλά υπάρχουν και οι νέοι, που μένουν άεργοι και άνεργοι, συντηρούμενοι από τις οικογένειές τους, ενώ πολλοί φεύγουν για το εξωτερικό, όπου κατορθώνουν και κάνουν καριέρα ή τουλάχιστον εξασφαλίζουν ένα επίπεδο ζωής, χωρίς να λείπουν και αυτοί, που δεν τα καταφέρνουν.
Διαφωνούμε με όσους ισχυρίζονται ότι οι νέοι, ανεξάρτητα αν έχουν πτυχίο ή όχι, είναι, τουλάχιστον ένα μέρος από αυτούς, τεμπέληδες και δεν θέλουν να δουλέψουν και είναι ανεύθυνοι. Δουλειές υπάρχουν, λένε ορισμένοι, αλλά δεν τις προτιμούν, γιατί θέλουν ξεκούραστες και πολυτελείας και στο δημόσιο, ενώ οι αλλοδαποί κάνουν οποιαδήποτε εργασία θέλεις!
Το ζήτημα δεν είναι πως δεν θέλουν να δουλέψουν ή προτιμούν "ξεκούραστες" δουλειές, αλλά δεν αντέχουν την εκμετάλλευση, την κοροϊδία και την περιφρόνηση και διεκδικούν για τον εαυτό τους μια καλύτερη προοπτική. Αυτό το αναφαίρετο δικαίωμά τους δεν μπορούμε και δεν πρέπει να το αμφισβητήσουμε και να το αναιρέσουμε.
Θέλουν οι νέοι μας να ακολουθήσουν ένα σταθερό δρόμο στη ζωή τους, αλλά όλα γύρω τους, την εποχή του διαδικτύου και της ηθικής κατηφόρας, τους αποπροσανατολίζουν με εκκεντρικότητες, εξωφρενισμούς και πνευματική και οικονομική φτώχεια. Έτσι, δείχνουν μια τάση προς τον άστατο βίο, νιώθουν πλήξη και αηδία για τον κόσμο και την κοινωνία και μερικοί από αυτούς θυματοποιούνται, μπλέκοντας με τα ναρκωτικά, εκδηλώνοντας βία και φτάνουν σε ακρότητες και απρέπειες και τρέφονται με αυταπάτες.
Δείχνουν πόσο τους λείπει η πυξίδα, που θα τους εξασφαλίσει ομαλή και ασφαλή πορεία ανάμεσα στις συμπληγάδες της ζωής. Γι' αυτό και καραβοτσακίζονται, γίνονται σωστά ναυάγια, με σπασμένα φτερά πότε με απερισκεψίες, πότε με μπλεξίματα, πότε με απελπισία, πότε με αποτυχίες, πότε με συνέπειες, που αφήνουν ίχνη ανεξίτηλα πάνω τους.
Φαίνεται, νομίζουμε, πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος για τους νέους και για ολόκληρη την κοινωνία, αν δεν παρθούν μέτρα, λαμβάνονται κάποια, αλλά δεν επαρκούν, για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση.
Τώρα είναι η ώρα να λαμπυρίσει στα μάτια των νέων η αισιοδοξία, ώστε να δουν τη ζωή, που η αλήθεια είναι ότι έχει μεγάλες δοκιμασίες, όχι μέσα από τη ματιά της σύγχυσης και του διλήμματος. Αλλά μέσα από τη ματιά του μετασχηματισμού ιδεών, αντιλήψεων, νοοτροπίας, πρακτικών. Έτσι θα νιώσουν ότι μπορούν να βρουν στερεό έρεισμα για να πατήσουν γερά και να αναδειχθούν.
