Κομμένο ή καμένο;

Δυστυχώς, μπαίνουμε στον τέταρτο μήνα της Αντιπυρικής Περιόδου (από 1η Μάη έως 31 Οκτώβρη) στην χώρα μας με τον απολογισμό ήδη καμένων χιλιάδων στρεμμάτων γης και με εκνευρίζει να ακούω την λέξη ή την δικαιολογία «από αμέλεια», γι’ αυτό έκατσα να γράψω λίγες γραμμές γύρω από αυτό το θέμα. Δεν θέλω να αναλύσω, στα πλαίσια των γνώσεών μου, τι συμβαίνει, γιατί δεν προλήφθηκαν οι πυρκαγιές, γιατί καθυστέρησε η πυρόσβεση κλπ. Ακούω, βλέπω, διαβάζω για τις πυρκαγιές που κατακαίγουν την χώρα και αναρωτιέμαι, γιατί «ανάβουν» φωτιές μόνο την περίοδο του καλοκαιριού; Κάποιοι αποφαίνονται για εμπρησμό ώστε να γίνουν φωτοβολταϊκά πάρκα ή να τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες. Άλλοι λένε για να γίνουν οικόπεδα για ανέγερση κατοικιών ή ξενοδοχειακών συγκροτημάτων κλπ., αλλά κανείς δεν αναρωτιέται, μήπως οι δασικοί χάρτες πληγώνουν κάποιους που βλέπουν τη γη τους να χάνεται στα συρτάρια του κτηματολογίου και με μια «σπίθα» βγαίνουν ξανά στο προσκήνιο και ίσως στον εκ νέου υπολογισμό ιδιοχρησίας; Μήπως να «του ψοφήσει του κερατά η γίδα» που αυτός έχει και εγώ όχι; Μήπως... μήπως;

Έτερον εκάτερον. Σας αφήνω στις σκέψεις σας και περνώ στα δικά μας! Η αρχική μου ερώτηση «Κομμένο ή καμμένο;» αφορά στο περιαστικό άλσος Ιωαννίνων, το δάσος μας, τον πνεύμονα της πόλης μας και αφορά στον τρόπο προστασίας του. Μέχρι σήμερον όλα έγκεινται στην συνείδηση των πολιτών, ως την στιγμή που θα βρεθεί ο «ασυνείδητος» που ίσως και εκδικητικά κάνει το «τσιάφ» στον αναπτήρα του.

Χρόνια τώρα... από γεννησιμιού μου σε αυτή την πόλη ακούω μια φράση, την έμαθα αργότερα και στο σχολείο, αλλά δεν βλέπω κανέναν (ιδιώτη, υπηρεσία, δήμο, περιφέρεια κλπ.) να την εντάσσει στα μελλοντικά σχέδια, παρ’ όλο που την θεωρούν ιδανική αποτροπή (όχι λύση) στο πρόβλημα της πυρκαγιάς: Αντιπυρική Ζώνη!

Όλοι γνωρίζουμε ότι σημαίνει κατάτμηση του δάσους, αλλά σε περίπτωση απευκταίας φωτιάς χάνεις τμήμα και όχι όλο. Ναι, δείχνει άσχημο (η δικαιολογία των ευαίσθητων οικολόγων) αλλά θα μπορούσε η «ασχήμια» να καλυφθεί από άλλα δένδρα που γνωρίζει η Δασική μας υπηρεσία ότι λειτουργούν ακόμη και σε περίπτωση πυρκαγιάς ως αντιπυρική ζώνη. Είμαστε ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο που στην λέξη «Δάσος» εννοούμε πεύκα και έλατα.

Κάποτε υπήρχε κτήριο του Δασαρχείου με όχημα για πυρόσβεση εντός του δάσους, υπήρχαν βαρέλια με νερό ανά τακτά διαστήματα επί της δασικής οδού (μετά γεμάτα σκουπίδια) και ομολογώ ότι έχω καιρό να περάσω να δω αν άλλαξε τίποτε!

Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι η στρωμνή των πεσμένων πευκοβελόνων (ο νούμερο ένα λόγος μετάδοσης της πυρκαγιάς) θα είναι τεράστια, ουδέποτε άκουσα ότι έγιναν προσπάθειες καθαρισμού της (πράγματι θα είναι τόνοι υλικού) αλλά…

Τρέμει λοιπόν το φυλλοκάρδι μου, μην ακούσω σειρήνες να τρέχουν και, το χειρότερο, μην δω καπνό ψηλά στην πόλη μας. Και ποιος αμφιβάλλει ότι μια φωτιά στο δάσος μας δεν θα κάψει πάμπολλα περιβάλλοντα κτήρια;

Πλησιάζουν Αυτοδιοικητικές εκλογές και κλείνω με τις φράσεις: «Ήμουνα νιός και γέρασα (και τίποτα δεν είδα)» και «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα»!