Οι παιδοπόλεις της Φρειδερίκης…

Πρόσφατη εκτεταμένη αναφορά αθηναϊκής εφημερίδας στην κηδεία της Βασίλισσας Φρειδερίκης (1981) μου δίνει την αφορμή ν’ αναφερθώ πολύ συνοπτικά, στο μέγιστο έργο της ζωής της, που ήταν, κατά τη διάρκεια της ανελέητης εμφύλιας διαμάχης, η δημιουργία τον παιδοπόλεων της «Βασιλικής Πρόνοιας», οι οποίες φιλοξένησαν χιλιάδες ορφανά παιδιά αμφοτέρων των αντιμαχόμενων παρατάξεων, πάντοτε κατόπιν αιτήσεως των κηδεμόνων ή και των ίδιων των παιδιών, χωρίς διακρίσεις ή άλλους διαχωρισμούς, χωρίς να μας δηλητηριάζουν με ανώφελα μίση και μάταιους διχασμούς. Αυτό το τόσο πολύπλοκο και πολυσύνθετο έργο, μπορεί αδιστάκτως να χαρακτηρισθή, μοναδικό και ανεπανάληπτο. Ίσως πρέπει να ανατρέξουμε στο Ρωμαίο αυτοκράτορα Τραϊανό (98-  117 μ.Χ.) για να βρούμε τόσο γενναία και σωτηρία μέτρα υπέρ των απροστάτευτων παιδιών.

Έτσι, η αείμνηστη Βασίλισσα επέλεξε για την επιτυχία της τιτάνιας προσπάθειας, που ανέλαβε, ότι καλύτερο διέθετε η ελληνική κοινωνία. Μεταξύ αυτών και η κορυφαία ελληνίδα παιδαγωγός Καλλιόπη Μουστάκα, του κύκλου του Ευαγγέλου Παπανούτσου και του παπα-Γιώργη Πηρουνάκη. Έτσι oi παιδοπόλεις ήταν «ένα καταφύγιο γαλήνης και προόδου για τα παιδιά που είχαν ανάγκη προστασίας στις δύσκολες ημέρες του Εμφυλίου και αμέσως μετά» όπως επιγραμματικά το διατύπωσε ο παιδίατρος Κώστας Μπαρμπής, ο οποίος ετελείωσε το Δημοτικό στις παιδοπόλεις σε ηλικία 15 ετών. Αριστούχος στο Γυμνάσιο επέτυχε εκ των πρώτων στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ και σταδιοδρόμησε, λίαν επιτυχώς, στην Ανατολική Αττική.

Παρά ταύτα ιδίως μετά τη μεταπολίτευση, η αριστερά, κυρίαρχη στον τομέα της κουλτούρας, δαιμονοποίησε την Φρειδερίκη, ακριβώς για τον σωτήριο ρόλο που έπαιξαν στη ζωή χιλιάδων τροφίμων, η παραμονή τους στις παιδοπόλεις, και κυριολεκτικά την μετέβαλε σε σάκο του μποξ και της προσάπτουν πλείστα όσα, ανύπαρκτες καταστάσεις και καταφανή ψεύδη. Έτσι οι ποικιλόνυμοι οι «ιστορικοί», οι «ερευνητές» της μεταπολίτευσης, οι πλείστοι των οποίων αγνοούν προκλητικά τις πρωτογενείς πήγες πληροφόρησης, που είναι αποκλειστικά οι τρόφιμοι, οι οποίοι αυτοί μόνον διαθέτουν την απαραίτητη βιωματική εμπειρία. Πείθουν όμως εαυτούς και αλλήλους και ούτως ειπείν, κατασκευάζουν μύθους «φασιστικά κάτεργα οι παιδοπόλεις της Φρειδερίκης», τους οποίους αναπαράγουν δια της συνεχούς επαναλήψεως, τις προβάλλουν ακαταπάυστως και έτσι τις μεταβάλλουν σε πεποιθήσεις, οι οποίες κατά τις αντιλήψεις τους δεν χρήζουν ερεύνης.

Τη μνήμη όμως της Φρειδερίκης, για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα της, δεν την υπερασπίζονται βεβαίως ούτε οι πάλαι ποτέ «Ηρακλείς του Στέμματος», ούτε οι θαυμαστές της  λενινιστικής ηθικής, (το να λέμε την αλήθεια είναι μία αστική προκατάληψη). Την υπερασπίζονται όμως οι χιλιάδες τρόφιμοι, που πέρασαν τις φιλόξενες πύλες των παιδοπόλεων, και ιδίως η γιοί και οι θυγατέρες των ανταρτών του λεγόμενου Δ.Σ.Ε., που πέρασαν χρόνια και χρόνια σε αυτές, ποτέ βιαίως αλλά πάντα με τη συναίνεση των κηδεμόνων τους και φρονώ ότι μεγαλύτερος έπαινος για τη νεκρή Βασίλισσα δεν μπορεί να υπάρξει.

Προτείνω λοιπόν στους παραπάνω αναφερόμενους «ιστορικούς» και «ερευνητές» να ανατρέξουν στην ιστοσελίδα ΕΦΗΜΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ του καθηγητή της Γαλλικής Φιλολογίας Σταύρου Καλαϊτζόγλου, ο οποίος διετέλεσε τρόφιμος παιδοπόλεων 14 ολόκληρα χρόνια, για να διαπιστώσουν από πρωτογενείς πήγες, το επίπεδο των παιδιών των παιδοπόλεων. Ακόμα τους προτείνω και τα βιβλία:

«Κεραύνια Όρη» εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ, του καρδιολόγου Χρήστου Βενέτη, «Σκόρπιες μνήμες» του φιλολόγου Ελληνικής και Αγγλικής φιλολογίας Περικλή Λεύκα, εκδόσεις ΕΛΚΥΣΤΗΣ, «ΤΑ ΠΑΙΔΟΠΟΛΙΤΙΚΑ από την απώλεια στην καταλλαγή» του φιλολόγου της Γαλλικής γλώσσας Σταύρου Κλώρη, «ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ» εκδόσεις ΑΡΜΟΣ του επίτιμου δικηγόρου Αντώνη Βενέτη, «Η εποχή της Φωτιάς» εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ, του γιατρού Βασίλη Σάνδρη. «Μνήμες που δεν έσβησε ο χρόνος» του αείμνηστου Γεωπόνου Κώστα Δήμου. «ΟΡΕΙΝΟ - το μπαλκόνι του Πωγωνίου» του δασκάλου Χαράλαμπου Βαλερά. «Το ηλιοβασίλεμα της ξενιτιάς» εκδόσεις ΤΣΩΝΗ Μελβούρνη 2004, της Βασιλικής Πάζιου - Τζιώκα κόρης αντάρτη του Δ.Σ.Ε. με τέσσερα παιδιά στο αντάρτικο και πέντε στις παιδοπόλεις της Φρειδερίκης.

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο της, που ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη για τη Βασίλισσα Φρειδερίκη: «Αν και πέρασα τόσο ωραία στο χωριό μου ήμουν χαρούμενη που βρέθηκα πάλι στην παιδόπολη, στο δικό μου περιβάλλον. Η φτώχεια που είδα στο χωριό μου αυτές τις μέρες, με έκανε να αισθανθώ για μία ακόμα φορά απέραντη ευγνωμοσύνη για τη Βασίλισσα Φρειδερίκη που είχε την έμπνευση να συγκεντρώσει χιλιάδες, ελληνόπουλα υπό την προστασίαν της και να έχουμε άριστη επίβλεψη και τέλεια διατροφή.»